13 oktober 2014

Vandaag is het zondag. En op zondag ga je naar de kerk. Ook in Oekraïne. Ze kennen hier alleen geen ochtend en middagdienst. Er is maar een dienst op een zondag en die is ergens in de middag. Kortom, tijd om uit te slapen en bijkomen van de lange reis van vrijdag en zaterdag. Ds Sandor komt ons al vroeg opzoeken om geld te halen dat hij voor ons gaat wisselen omdat pinnen bij de geldautomaat een redelijk hopeloze onderneming is. Verder spreekt hij met de dames van onze verblijfplaats af dat we vanaf morgen ons eigen brood smeren, we hebben niet voor niks drie soorten hagelslag en pindakaas meegenomen.
Afgesproken is dat iedereen om 9.30 aan het ontbijt zit. Om 9.30 is bijna iedereen aanwezig en zij die nog niet aanwezig waren worden vakkundig door Gerritjan uit hun bed geholpen. Het ontbijt bestaat uit

suiker met koude thee en plakken witbrood met een dikke laag boter, een soort gekookte worst en een stukje paprika.

Na het ontbijt is er nog even tijd om te chillen en rond 10.45 vertrekken we richting rafajna om een kijkje te gaan nemen in het huis waar we vorig jaar hebben gewerkt. Rosie had ons gisteren al gezien en had blij tegen sandor gezegd: mijn Hollanders zijn er weer. Nee, zegt Sandor, dat zijn mijn Hollanders. Dat je het even weet. We gaan eerst langs bij het oude huis langs en daar treffen we Rosie. Iedereen uit de bus en vervolgens moeten we allemaal plaats nemen in de keuken. In de keuken wordt flink gekookt en het is er ontzettend warm. Mitchu en Rosie blijken nog niet in hun nieuwe huis te wonen en we vermoeden dat het nog steeds niet is gelukt om elektriciteit aan te vragen. Na een kort babbeltje met handen en voeten en het geven van enkele cadeautjes vertrekken we met de hele meute naar het nieuwe huis een straat verder op. Het huis is duidelijk te herkennen en is nog niet helemaal klaar. Rechts van het huis is een moestuin aangelegd waarin al allerlei groentes groeien. De loopplank voor het huis is vervangen voor een brede betonnen trap wat het binnengaan van het huis vele malen makkelijker maakt. Binnen zijn bijna alle wanden en plafonds afgewerkt met gipsplaat. Het huis is nog niet klaar maar ik heb goede hoop dat dat niet al te lang gaat duren naar oekse maatstaven. Enkele heren besluiten om nog even een kijkje te nemen op de zolder van het huis om daar herinneringen op te halen en om te kijken hoe het precies in elkaar zit zodat we dit bij de school ook kunnen doen.

Na deze lange stop rijden we, hevig zwaaiend naar mitchu en Rosie, door naar het zigeunerkamp in barkasovo. Daar meten we nog een aantal dingen op voor het boodschappenlijstje en vervolgens rijden we nog een klein stukje door om te eten. Vakkundig worden de laatste plakken brood van het ontbijt, de appels uit Nederland, het overgebleven brood uit nederland en de laatste snickers naar binnen gewerkt. Daarna rijden we weer terug naar het kamp voor de kerkdienst.

Zodra we uitstappen horen we het vertrouwd slechte geluid de kerk al weer uitkomen. Binnen mogen (moeten) we vooraan op stoelen gaan zitten. Het plaatselijke bandje speelt achter elkaar door en enkele ons bekende liedjes komen voorbij: Hosanna, Our God en nog een paar waar ik de naam niet meer van weet. Als ook Sandor na een oeks half uurtje is gearriveerd begint de dienst. Zingen, zingen en nog meer zingen. Dan een praatje van Ferry waar we geen touw aan vast konden knopen behalve de Bijbellezing die netjes door Dina in het Nederlands wordt voorgelezen. Dan nog een ander kereltje die zijn preek laat vertalen door Sandor maar daar af en toe zulke moeilijke woorden voor gebruikt dat Sandor er op een gegeven moment niks meer van snapt. En dan is het de beurt aan dominee Gerritjan. Een kort inleidend Bijbelgedeelte met een kort preekje gevolgd door een kort praatje waarom we dr weer zijn. dan nog twee liedjes zingen in het Nederlands, Abba Vader en vrede zij u uit de bundel opwekking. En dan heel snel de kerk uit want het zweet liep iedereen inmiddels van het gezicht af zo warm was het binnen.

7 mensen vertrekken met 2 bussen naar mucacheve om daar de benodigde materialen op te halen zodat er morgenvroeg begonnen kan worden met bouwen etc. Blijven er nog 15 over die in één bus moeten. Eerst negen in de bus, terug naar zapzony. Die eruit, terug richting Barkaszo waar de rest nog langs de weg richting huis liep. Draaien bij de vuilnisbult en weer terug. Tijd voor spelletjes of een praatje. Rond 19.00 is het eten klaar en gaan we alvast maar aan tafel. We eten koolsoep met oliebollen. Een beetje aan de vette kant maar prima te doen. En als toetje, daar doen ze hier niet aan.

Rond 20.45 is iedereen weer in het huis en eten de laatkomers. Daarna moeten we nog vakkundig een deur weer open zien te krijgen die op slot zit en niet weer open wil. Na enkele acrobatische, halsbrekende toeren lukt dat uiteindelijk. Daarna is het tijd voor een of ander vaag spelletje waar ik de lol nog steeds niet van snap. Maar zo fanatiek als we zijn gaan we maar door en door tot het 23.15 is en we ontdekken dat er ook nog een verslag gemaakt moet worden. oeps… we besluiten eerst maar wat te gaan slapen en morgenvroeg vroeg een verslag te maken. Zie hier.

Hieronder nog een mooie reisanekdote die we u niet willen onthouden:

Verhaal uit busje 3. Inhoud van de bus: Tim Bronsema, Henk Korterink, Jasper van der Heide, Jurgen Reininga, Tessa Korterink, Mark Janssen, Adriaan Kranenborg en Tom Westra.

Onderweg vertelde Jasper, Mark een mooi verhaal deze ging als volgt:

Jasper vertelde Mark een aantal weetjes over de grensposten. Als je de grenspost van Hongarije hebt gehad, komt er een stuk niemandsland. Jasper vertelde Mark dat je hier in het landschap de stippellijntjes kan zien die je op de kaart ook kan zien. Eenmaal aangekomen in niemandsland, lieten Tim en Jasper zien aan Mark waar die stippellijntjes heel goed te zien waren tussen het bos en de open landschappen in. Iedereen in de bus dacht nu heeft Mark wel door dat het niet waar is, maar tot onze grote verbazing riep Mark door de bus: Oja IK ZIE HET. Wij allemaal lachen natuurlijk. Maar Mark was er van overtuigt dat hij het gezien had. Tot op de dag van vandaag denkt mark nog steeds dat hij de stippellijn gezien heeft die eigenlijk helemaal niet bestaat.
Met vriendelijke groetjes, Jasper van der Heide en Tessa Korterink.