Op dinsdagmiddag 17 oktober ging het avontuur van Piet, Henk P. sr, Harmjan, Cor en Carolien van start. Het was de bedoeling dat Cor en Carolien met het gehuurde busje Henk zouden oppikken, daarna naar Harmjan zouden rijden om vervolgens Piet op te halen. Maar dat ging iets anders. Harmjan werd bij Piet gebracht, en Henk ook. Maar van Henk wisten Cor en Carolien dat niet, dus stonden ze om 14:20 uur voor een dichte deur bij de familie Pruim… Na een kort belletje naar Marga bleek dat zij ook al bij Piet stonden, dus reden C&C door naar de Ruiterakker. Eenmaal daar aangekomen kregen we met veel passen en meten alle bagage in de (al aardig volle) bus geperst. Thijs ging ons voor in gebed om een zegen te vragen over de reis en een behouden aankomst. We waren blij met alle mensen die gekomen waren om ons uit te zwaaien. Na afscheid te hebben genomen reden we om 14:45 uur de straat uit, op naar Oekraïne!
De reis verliep voorspoedig. Na een stop vlak voor Bremen(?) Reden we door naar Hannover. Daar liepen we zo’n drie kwartier vertraging op door een file. Maar dat kon de pret niet drukken. Om een uur of negen hadden we wel zin in een warme hap. Dus wij op zoek naar een wegrestaurant (bij voorkeur geen Mac of Burger King). We vonden een restaurant maar daar werden we niet heel blij van dus reden we een stukje door naar een Gasthof. Daar aangekomen bleek de keuken net een kwartier gesloten te zijn dus waren we te laat. Dan maar weer verder rijden. De volgende optie (een gasthof vlakbij het vliegveld Leipzig/Halle), bleek ook al gesloten te zijn. In de buurt zagen we een Burger King en toen gaven we ons toch maar gewonnen. Toch maar een vette hap van de BK. Na ons buikje vol gegeten te hebben konden we er weer een poosje tegenaan, op naar Dresden. Vlak voor de grens met Tsjechië kochten we een vignet zodat we ook in Tsjechië legaal de weg op konden. Om 00:00uur stopten we om een vignet te halen voor Slowakije.
Toen we weer in de bus zaten kwam er een verrassing voor Piet. Hij werd namelijk 60 jaar op deze 18 oktober. Ter ere daarvan hadden de werkgroepleden en de vooruitreizigers (al eerder) een boodschap voor Piet ingesproken. Harmjan heeft daar een geweldig radiofragment van gemaakt. Dus eenmaal onderweg draaiden we het radiofragment en Piet wist niet wat hij hoorde. We hadden de grootste lol en de verrassing was zeer goed geslaagd. Ook had Margriet, Piets vrouw, een videoboodschap voor hem. Dat was erg mooi. Ook kwamen er ballonnen en slingers in de bus te hangen, erg gezellig allemaal. Nadat we ook een vignet voor Hongarije hadden gekocht, was het voor de drie op de achterbank tijd om een dutje te doen.
De bestuurder en bijrijder probeerden zo goed mogelijk hun oogjes open te houden. We schoten mooi op, het was lekker rustig op de weg. Rond een uur of acht bleken we ineens midden in de file te staan in Budapest. Onze Tomtom heeft blijkbaar de juiste weg om Budapest heen nog niet gevonden of dacht dat we sneller door Budapest konden dan eromheen. Enfin, als je eenmaal in de file staat kan je niet meer terug. Het voordeel was dat er aardig wat te kijken viel in de stad, mooie gebouwen, natuur, de Donau… Nadat we de stad uit waren, hebben we een kop koffie gedronken en gingen vol goede moed weer op weg.
Na nog twee keer te hebben gestopt kwamen we aan bij de grens Hongarije – Oekraïne, eigenlijk het spannendste moment van de reis. We hadden zoveel spullen bij ons, als we dat allemaal maar mee mochten nemen het land in… We maakten ons stiekem wel een beetje zorgen. Maar zoals een zelfbedachte spreuk luidt “hetgeen waar je je het meest druk om maakt, wordt het makkelijkst opgelost” was hier zeker van toepassing. De douanier aan de Hongaarse kant van de grens wilde alleen even dat de achterdeuren open gingen (en controleerde natuurlijk onze paspoorten) en bij de Oekraïnse grens kwam de douanier niet eens uit zijn hokje, die heeft dus niks geen bagage gezien. We vroegen ons af: hoe is dit mogelijk? We waren zo verbaasd! 24 minuten, ja echt in 24 minuten waren we de grens gepasseerd! Wauw, dank aan God!
Om 12:34 uur kwamen we aan bij het vrouwenhuis in Zápsony, waar Lydia (de dochter van Sándor) op ons stond te wachten. Ze heette ons welkom en vertelde dat er ook nog andere Nederlanders te gast waren in het vrouwenhuis (een groep uit Oldebroek). Nadat we onze kamers toegewezen hadden gekregen, vertrok Lydia weer. Wij hadden allemaal we zin in en hapje eten en haalden een pastasalade en wat overgebleven bolletjes tevoorschijn. Toen we die verorbert hadden, laadden we de bus uit, dat was nog een beste klus. Sommigen wilden eigenlijk direct wel naar het zigeunerkamp in Barakasovo, maar anderen wilden liever eerst nog even een tukje doen.
Na een powernap vertrokken we rond 15:00 uur naar het zigeunerkamp. We liepen wat rond bij de kerk, de school, het badhuis, het stookhok en de toiletten en bekeken de stand van zaken voor zover we konden zien. We werden meteen omringt door een heel aantal kinderen. We gaven één van de kinderen de opdracht om Ferry (de leider van het zigeunerkamp) te halen. Het bleek dat Ferry er niet was, maar zijn vrouw kwam ons wel begroeten. We maakten met haar de afspraak dat we de volgende dag om 10:00 uur weer zouden komen, dan zou Ferry er ook zijn. We vertrokken weer richting het vrouwenhuis. Onderweg deden we in Rafajna bij de buurman van Márk (onze tolk) nog wat boodschappen. “Thuis” aangekomen stond het eten voor ons klaar, groentesoep en pannenkoeken. Dat smaakte prima. Na het eten hebben we ons verder geïnstalleerd op onze kamers en hebben we verder rustig aan gedaan. De eersten gingen om 21:00 uur naar bed, de laatsten deden nog een potje pesten en zochten hun bed even na 10en op.
19 oktober Na een goede nachtrust en een stevig ontbijt van brood met kaas, vlees en gekookte eieren had iedereen weer genoeg energie voor een nieuwe dag in Oekraïne. Er stonden een heel aantal dingen op ons programma. Rond half 10 reden we naar Rafajna om Márk op te halen. Vervolgens reden we door naar het zigeunerkamp. Daar ontmoetten we Ferry. Hij begroette ons zeer enthousiast, net als vele zigeunerkinderen die op ons af kwamen rennen. Door de vertaaltalenten van Márk konden we goed met Ferry communiceren en onze plannen voor komende week uitleggen en bespreken.
Nadat we alles goed hadden doorgesproken, maten hadden opgenomen, een boodschappenlijst hadden gemaakt én even in de klassen van de school hadden gekeken, vertrokken we naar het “Epischcentrum”, de bouwmarkt in Munkács. Daar hebben we zo’n twee uur lang rondgelopen om alle materialen te bestellen die we nodig hebben voor de komende week. Het grappige is dat in deze bouwmarkt iedere winkelmedewerker zijn eigen gangpad heeft. Dus heb je iets nodig uit het ene gangpad moet je de ene medewerker vragen en door hem een bestelformuliertje laten invullen, bij het volgende gangpad is er een ander. Ze hebben vast een goede reden voor dit systeem, maar voor ons was het wel bijzonder onhandig. Maar we hebben ons er goed mee gered dankzij Márk.
Aangezien we een flinke lading materialen nodig hebben, wilden we de bestelling door de bouwmarkt laten bezorgen, alleen zou het niet eerder bezorgd kunnen worden dan maandag. Dat was voor ons eigenlijk een beetje te laat. Na nog een paar keer proberen, vragen, overleggen met een hele behulpzame winkelmedewerker (die ook goed Engels sprak!), kreeg hij het voor elkaar dat de spullen de volgende dag al bezorgd zouden kunnen worden, dus vrijdags. Wij waren verbaasd dat het opeens wel eerder kon, maar we waren er wel heel erg blij mee uiteraard. Maar goed, we kennen Oekraïne inmiddels een beetje dus zeiden wij tegen elkaar “eerst zien dan geloven”… Nadat dit alles was geregeld, hadden wij trek gekregen, dus kochten we een hotdog in de bouwmarkt. Vervolgens gingen we naar iemand waar we Euro’s voor Grivna’s konden wisselen.
Nadat dat gelukt was, zijn we weer in de bus gestapt op weg naar Rafajna. Hier hebben we een heleboel boodschappen ingeslagen bij de buren van Márk. Dit keer was de man er en hij vroeg of we koffie wilden. Nou daar zeggen wij geen nee tegen. Dus wij kregen allemaal een kopje echte Oekse (sterke) koffie. Vervolgens tovert de beste man een fles zelfgestookte brandewijn achter de toonbank vandaan en vult vervolgens een aantal bekertjes met dat goedje. Dat goedje bestond voor 80% uit alcohol. Een aantal van ons durfde het aan om het op te drinken, anderen lieten het wijselijk staan… Dan denk je dat het nu wel afgelopen is, maar niks is minder waar. Meneer tovert nog een fles met drank (wodka, “slechts” 40% alcohol) tevoorschijn en schenkt die ook nog in. En zeg dan nog maar eens “nee”…
Na dit bijzondere bezoek en na afscheid te hebben genomen van Márk was het tijd om naar het vrouwenhuis te gaan. Daar stond het eten alweer voor ons klaar, aardappelpuree met tomaten en varkensvlees. Dat ging er wel in na zo’n drukke dag. ’s Avonds hebben we lekker gekletst (ook met de andere Nederlandser die in het vrouwenhuis verbleven) en ook hebben we de foto’s en filmpjes bekeken die Harmjan de afgelopen dagen gemaakt heeft. Tijdens het filmpjes kijken kwam Sándor nog even langs. Het was goed om hem te zien en te spreken. Hij gaf ons nog een aantal tips hoe we dingen kunnen aanpakken op het zigeunerkamp.
Nadat Sándor weer weg was, gingen we slapen of eerst nog een spelletje doen en daarna slapen. Het einde van een productieve dag. We hebben trouwens erg mooi weer gehad: zon, zon, zon en een graad of 22, heerlijk!
Neem contact op via WhatsApp