18 oktober 2015

Vandaag is het zondag. We beginnen de dag met uitslapen en daar maken we na de lange reis van gister dankbaar gebruik van. Toch zit iedereen klokslag 10 uur klaar voor het ontbijt. We doen ons te goed aan wit brood belegd een worst welke het best vergeleken kan worden met bierworst, een soort van kaas, een vers gekookt eitje en de uit Nederland meegenomen pindakaas, pasta, hagelslag en vlokken. Daarbij drinken we warme koffie, koude thee of zuivel die nog over was van de 24uursactie. Ook smeren we lunchpakketjes voor tussen de middag zodat we niet weer terug hoeven. Aansluitend aan het ontbijt oefenen we samen voor het te geven “optreden” in de zigeunerkerk in Barkasovo. Na enige malen het lied ‘U bent heilig’ te hebben gezongen vinden we ons zelf goed genoeg en stoppen we ermee.

We maken ons klaar om te vertrekken, voorzien de vloeren van de bussen van stucloper tegen de modder en slechts 30 minuten achter op schema vertrekken we richting Rafajna. Hier bezoeken we kort het huis van Rosie en Miklos, de mensen waar we tijdens de eerste reis gebouwd hebben. De bouw van hun huis vordert langzaam maar we zien wel dat er vorderingen gemaakt wordt. Via Lidia, de dochter van Sandor, horen we dat ze, zoals het nu lijkt, in december of januari eindelijk in hun huis kunnen gaan wonen. Zijzelf zijn hier erg blij mee en dat zijn wij uiteraard met hun.

Vervolgens stappen we weer in de auto om over een weg vol plassen naar het kamp te rijden. We parkeren de bussen langs de kant van de weg en gaan gezamenlijk het kamp op. We worden direct omringt door kinderen en elke minuut lijken er meer bij te komen. Sommigen zijn enkel een beetje groter geworden terwijl je anderen haast niet terug ziet. De ontvangst door Ferry is hartelijk en gezellig. We kijken rond in de school en zien dat hier nog wel het een en ander kan gebeuren. Wel zijn de lokalen inmiddels in gebruik en in het achterste gedeelte zit een creche en eetzaal. Van het badhuis staat de muren en er zit een dak op, hier is nog wel een boel te doen. Aan de andere kant van de school ligt inmiddels een fundering voor de toilethuisjes, compleet met gat in de grond. Hierop kunnen we muren gaan plaatsen, een dak timmeren en zittingen maken.

    Na deze rondleiding stappen we weer in om 400 meter verderop even rustig een hapje te eten. Tijdens het eten komt er een klein mannetje naar ons toelopen die in een voor ons onverstaanbare taal begint te praten. Als hij merkt dat het toch niks wordt druipt hij maar weer af naar zijn plekje aan de kant van de weg.

Als we het eten op hebben stappen we weer in de auto en rijden we weer terug naar het kamp. Inmiddels klinkt uit de kerk alweer de zo bekende muziek en we haasten ons naar binnen. Binnen is het lekker warm en helemaal vol. Toch maken de zigeuners plaats voor ons en accepteren niet dat we blijven staan. We beginnen de dienst met zingen, zingen en nog meer zingen. Vervolgens lezen we een stuk uit de bijbel en houdt iemand een soort van preek. Dan is het de beurt aan Gerrit-Jan en hij richt kort het woord tot de zigeuners. Ook lezen we samen psalm 23 over het feit dat de Heer onze herder is en dat we waar we ons ook mogen bevinden, of we rijk of arm zijn, Hollander of zigeuner allemaal mogen vertrouwen op dezelfde God. Het antwoord hierop is een heleboel halleluja’s en amens als teken dat ze het met deze boodschap eens zijn. ook bieden we de slinger die vorige week door de kinderkring is gemaakt aan. Enkele kinderen komen naar voren en nemen de slinger in ontvangst.

De hele groep gaat daarna voorin de kerk staan en we brengen onder leiding van Erik een klein concertje ten gehore. Of het in de smaak is gevallen weten we niet maar er werd in ieder geval geklapt. Na de collecte zingt de plaatselijke band nog wat en dan is de dienst over. Na enige aarzeling besluit Erik toch nog even plaats te nemen achter het keyboard en samen met een aantal uit de groep zingen we nog maar een liedje.

Dan is het tijd om te overleggen met Sandor over de projecten. Ondertussen vertrekt alvast een groep richting Munkacs om boodschappen te doen. Als alle projecten zijn besproken en er een plan van aanpak is gemaakt gaan we terug naar het vrouwenhuis om de tomtom en wegenkaart op te halen zodat de weg naar de plaatselijke Hornbach gevonden kan worden. De achterblijvers doen ondertussen een spelletje, roken een sigaretje of kletsen gezellig wat. Rond 6 uur gaan we aan tafel. Op het menu staat vandaag bruine bonensoep met kool. De tweede gang bestaat uit een kruising tussen een oliebol en een donut met daarbij een perenmoes.

Als iedereen verzadigd is wordt er nog weer wat gezongen en dan meldt de boodschappenploeg zich weer. Terwijl zij gaan eten lost de rest de boodschappen. Hun belevenissen, en die van de bouwboodschappenploeg leest u hieronder.

Ik  hoor je denken  wat  valt er te vertellen over een bezoek aan een supermarkt. Nou, normaal gesproken weinig. Wekelijks bezoek ik een supermarkt in Assen om de voorraadkast weer aan te vullen . Niets bijzonders aan.  Maar als je in het buitenland bent gaat boodschappen doen ineens veranderen in een uitje.  En een supermarkt in dit land wilde ik wel eens van binnen zien, vandaar dat ik aanbod om mee te gaan.  Rond vier uur vertrokken we naar  Munkas, ongeveer drie kwartier rijden vanaf het kamp waar we op dat moment waren.  We waren met z’n zessen een aangezien we voor een aantal dagen boodschappen gingen doen namen we allemaal een winkelkarretje.  Zonder winkelwagenmuntje,  blijkbaar zet de lokale bevolking de karretjes na gebruik weer terug op de juiste plek. Binnen gekomen overtrof het mijn verwachting. Een grote , moderne supermarkt  die niet onderdoet voor de supermarkten in Assen.  Samen met Andries, Tim en Bram zou ik het drinken bij elkaar gaan zoeken maar hoe weet je nu wat water met koolzuur en wat water zonder koolzuur is.  De etiketten waren voor ons totaal abracadabra en van de informatie op het prijskaartje werden we ook niet wijzer. De medewerkster die ik aansprak verstond geen Engels dus dat schoot ook niet op. Dan nog maar een medewerker vragen. Een wat oudere man maar hij begreep onze vraag ook niet. Bram en ik stonden gebaren te maken van spuitende, bruisende en bubbelende drank (hoe je dat uitbeeld mag je zelf invullen…..) maar zelfs dat begreep de man, die steeds maar vriendelijk tegen ons bleef lachen ook niet. Uiteindelijk pakte hij een fles uit het schap, schudde ermee, wees op de bubbels en schudde zijn hoofd. Aha, het antwoord was duidelijk, geen bubbels in die fles. Daarna wees hij aan welke nog meer zonder bubbels waren. We komen er wel, soms duurt het even.  Nadat we de andere boodschappen bij elkaar hadden gezocht gingen we richting de kassa waar de verkoopster niet erg onder de indruk van ons was. Toen we alles in de bus hadden geladen gingen we weer terug richting het vrouwenhuis. De taarten die we voor Piet zijn verjaardag hadden gekocht hebben we maar op schoot vast gehouden. Dat was maar goed ook want de wegen zitten vol gaten waar je zo veel mogelijk bij langs rijdt maar soms lukt dat even niet.
Groetjes,  Titia

De Bouwboodschappen,
We vertrekken met twee bussen vanaf het vrouwenhuis. Piet de jarige, Remon, Henk junior, Henk S, Gerrit-Jan en Robert. We rijden ongeveer een uur in de hoop dat de bouwmarkt nog open is. De weg is zoals vele wegen hobbelig en we slingeren om de kuilen te ontwijken. Onderweg volgen wat gesprekken over hoe mooi het is om hier te zijn en onze naasten te kunnen helpen. Eenmaal aangekomen bij de bouwmarkt is deze gelukkig nog open. We kunnen in deze mega bouwmarkt helemaal los met het kopen van de spullen die we nodig zijn, want we hebben nogal wat nodig. Bij het uitstappen komt Harry (een lokale bewoner die enkele woorden Nederlands spreekt) ons achterna lopen om ons te helpen.  Wanneer we hem bedanken en hem duidelijk proberen te maken dat we hem niet nodig zijn spreekt hij geen enkele taal en geeft ons vriendelijk een hand en blijft ons achtervolgen. De wijze mannen hebben alles berekend en onze zoektocht begint. Nu kent iedereen de praxis en om een juiste vergelijking te maken doe je die keer vijf en je hebt ongeveer de grote van deze bouwmarkt. Waar moet je beginnen?! Tegels hebben we nodig, vele vierkante meters en keus uit honderden soorten tegels. De een nog lelijker dan de ander. Het duurt dan ook niet lang of we vallen op bij het personeel die ons komt proberen te helpen. Eerst hebben we één persoon waar we niets aan hebben aangezien deze man geen Engels kan. Maar het duurt niet lang of we hebben een aardige mevrouw die basis Engels spreekt. Deze mevrouw blijkt ons goed te kunnen helpen met het aansturen van de andere mannetjes die er in overvloed rondlopen. Ruwe schatting, twee man per gangpad exclusief beveiliging. Na de lading tegels splitsen we ons om de overige spullen te zoeken. Een boiler, scheppen, pvc buizen, tegellijm, voeg, stroomkabel, emmers etc. etc.. hoe meer spullen we vragen hoe meer personeel ons komt helpen. We hoeven zelfs geen karretjes meer te halen en de zware zakken worden netjes erop gelegd. Vijf karren vol met bouwmaterialen waarmee we veel bekijks trekken. Terwijl we de laatste spullen zoeken beginnen onze hersenen seinen op te vangen van onze maag. We hebben trek. Een knorrige Remon heeft zo’n trek dat hij al bij de kassa staat af te rekenen terwijl de rest nog in de winkel loopt opzoek naar iets waarvan we nog niet weten of we dat nodig zijn. al met al is het al half acht en we hebben geen eten meer sinds de middag gehad. Als we buiten komen staat onze Harry ons alweer op te wachten om ons te helpen met laden. We krijgen hem niet weg hoe vriendelijk we hem ook bedanken. van ons krijgt hij een snicker en een sigaret maar nog blijft hij keurig staan. We rijden weg en besluiten niet het centrum in te gaan om te eten vanwege de slechte wegen en de vele tegels die we in de auto’s hebben. Er word geroepen om thuis maar weer een plakje brood te gaan eten maar hierover protesteert mijn maag, mijn maag wil wel een beetje vlees. En gelukkig is er bij het volgende takstation een lekkere hotdog om  onze magen te voorzien van voedsel. Een ijsje na en op naar het vrouwenhuis om de verjaardag van Piet te gaan vieren. Want ja, daar hebben we nog geen tijd voor gehad. En zeg nu zelf 58 is toch een leeftijd om te vieren! Zo nou wel genoeg gepraat over het kopen van bouwspullen, laten we nu maar lekker aan de slag gaan! Ik heb er zin aan.
Groetjes, Robert

En dan nog dit: vandaag 18 oktober vieren we de verjaardag van Piet Haveman. We hebben hier onder het genot van een heerlijk stuk gebak bij stil gestaan. We danken de Heer voor zijn zegen en zorg in het leven van Piet en bidden dat Hij hem alles geeft wat hij nodig heeft in het komende jaar.