23 en 24 oktober 2015

Met het aanbreken van de vrijdag is de laatste dag in Oekraïne begonnen. Gisteravond zijn de laatsten rond half twaalf al naar bed gegaan. Een verstandige keuze omdat na een drukke dag we ook nog 24 uur moeten reizen om weer in Nederland te komen.

Voor Jose en Thijs gaat de wekker deze morgen het vroegst. Om 6.35 i Jose namelijk live te horen bij RTV Drenthe. Ze zit om 6.25 paraat met de telefoon in de hand, alleen gaat niet haar telefoon maar die van Thijs. RTV Drenthe blijkt haar nummer niet te kunnen bereiken en daarom bellen ze maar naar het reservenummer. Kort wordt het interview doorgenomen en dan is het wachten tot het moment daar is. Nog een plaatje van 2.40 minuten en dan zijn we live verteld een stem aan de andere kant van de telefoon. Een mij onbekend nummer wordt gespeeld en dan ineens halverwege het nummer horen we niks meer. Verbinding verbroken. Gelukkig worden we meteen teruggebeld door RTV Drenthe en zijn we precies op tijd. Het gesprek gaat prima, het gesprek is terug te luisteren door HIER te klikken. Na het interview hangen we slingers op, dit omdat Jasper vandaag mag vieren dat hij 18 jaren jong is geworden. Tijdens het ontbijt zingen we met elkaar voor hem en is er uitgebreid de gelegenheid om hem te feliciteren.

Om zeven uur vertrekken er twee bussen naar Munkacs om de laatste bouwmaterialen aan te schaffen zodat er ook na ons vertrek door de zigeuners verder gewerkt kan worden.  Met het overgebleven busje en de auto rijden we de eerste groep naar het kamp zodat zij kunnen gaan beginnen met bouwen en het klaarzetten van het kinderwerk. Als ook de rest na nog een keer rijden op het kamp is gaan we hard aan de slag. In de kerk is het een drukte van belang, wel 106 kinderen van het kamp mogen we deze ochtend begroeten. Het is super om te zien dat inmiddels zoveel kinderen de weg kunnen vinden naar de kerk. We lezen het laatste Bijbelverhaal voor aan de kinderen. Dit is niet een heel groot succes, het is zo vol dat we onszelf niet verstaanbaar kunnen maken en halverwege maar stoppen met voorlezen. Van de laatste loombandjes hebben we pakketjes gemaakt die we uitdelen aan de kinderen. We doen nog wat spelletjes en dan vinden we het wel welletjes. We nemen afscheid van de kinderen en gaan richting de bouw.

Op de bouw is het meeste werk inmiddels wel klaar. We metselen nog twee lagen stenen op het toiletgebouw. We lijmen nog een aantal losse tegels en we maken de keuken af. Ook in het badhuis is niet veel meer te doen. Het gipsen van het plafon kan nog gebeuren maar als snel zijn de schroeven op en is het wachten op de busjes die naar de bouwmarkt zijn.

De laatste drie groepen gaan het kamp nog over met de tassen goed gevuld met kleding. Als ze terug zijn is er nog een heleboel kleding over. Dit wordt meegegeven aan Sandor met de opdracht dit als de winter zijn intrede heeft gedaan dit uit te delen aan zij die het het meest nodig hebben.

Bij de bouwmarkt gaat het niet helemaal vlekkeloos. We zijn in staat om ontzettend veel spullen te kopen voor het badhuis. Zo kopen we alle benodigdheden voor de vloeren en wanden. Ook isolatiemateriaal en klein spul voor de school vinden hun weg naar de kassa. Eenmaal aangekomen bij de bussen beseffen we ons dat we veel te veel hebben ingekocht en dat de bussen dit nooit gaan houden. Navraag bij de bouwmarkt leert ons dat er ook een bezorgservice per vrachtwagen mogelijk is. We betalen de vervoerskosten en als we duidelijk hebben gemaakt waar de goederen heen moeten rijden we terug richting het kamp. Halverwege worden we gebeld door Sandor die ons verteld dat we zo ontzettend veel spullen hebben gekocht dat het niet op een vrachtwagen past dat er een tweede bijbetaald moet gaan worden. De bussen worden gekeerd en we rijden terug naar de bouwmarkt. We betalen de tweede vrachtwagen en dan kunnen we eindelijk terug naar het kamp.

Aangekomen op het kamp is het inmiddels tijd om afscheid te nemen. We eten nog wat van de maaltijd die de zigeuners ons voorzetten en vervolgens maken we een groepsfoto voor het badhuis. Dan nemen we afscheid van alle werklui, de kinderen en ook van Lydia onze tolk. We stappen in de bussen en luid toeterend rijden we weg van het kamp.

Bij het vrouwenhuis aangekomen pakken we alles uit de bussen, verwijderen de stukloper en poetsen het overgebleven vuil uit de bussen. Dan is het tijd om de tassen in te pakken en deze in de bussen te doen. De werkgroep overlegd nog met Sandor over het vervolg van de projecten en als dit klaar is gaan we voor de laatste keer in her vrouwenhuis aan tafel. Toen we aankwamen had Sandor ons gevraagd wat we op de laatste dag wouden eten en gekscherend hadden we gezegd dat boerenkool met rookworst ons wel wat leek. We krijgen koolsoep vooraf en het hoofdgerecht bestaat uit aardappels met daardoorheen boerenkool. Als vlees krijgen we gepaneerde stukken kip. Oke, het is geen boerenkool met rookworst maar het smaakt minstens zo lekker. We applaudisseren dan ook luid voor de kokkin en haar medewerkers als blijk van dak voor de goede zorgen. Dan is het tijd om de blaas te legen, de paspoorten te controleren, Sandor een hand te even en te vertrekken. Vlak voor de grens tanken we de bus en auto nog een keer af en dan rijden we naar de grens.

Aangekomen bij de grens staan er een stuk of twaalf auto’s voor ons en we zijn bang dat de door Sandor voorspelde drie uren bij de grens nog gaan uitkomen ook. Gelukkig gaat het een stuk sneller en de Oekraïense grens is zo gepasseerd. Bij de grens is het zowaar een gezellige boel en dat scheelt een stuk. De beamten zijn zelfs instaat te lachen en dat zal ongetwijfeld te maken hebben met de leeftijd van de beamten en de relaxte en gezellige sfeer in de busjes. Ook aan de Hongaarse kant gaat het voorspoedig, alleen de Hongaarse auto moet uitgepakt worden. Als de vijf inzittenden de beamten hebben overtuigd van het feit dat ze geen alcohol, drugs, sigaretten, verstopte personen of cobra’s bij zich hebben mogen ze weer inpakken en hun weg vervolgens. Van de grens rijden we door naar het tankstation waar we op de heenweg ook hebben gestaan. Hier is het tijd voor een plas en loonpauze en wordt de bagage weer van de huurauto in de bussen gestopt. Als iedereen er weer klaar voor is stappen we weer in en spoeden we ons door het donker naar Boedapest.

Rond 21.45 komen we aan bij Het vliegveld en nemen we afscheid van de autogroep. We rijden naar het dichtstbijzijnde tankstation en vullen de auto met brandstof. Dan rijden we weer terug naar het vliegveld. Op dit laatste stukje zien we ineens dat de antenne van de portofoon nog op het dak staat en snel bellen we de autogroep. Die blijken inmiddels aanbeland bij de mcdonalds en we spoeden ons daarop maar weer terug naar de autogroep om de antenne af te leveren. Dan rijden we nogmaals naar het vliegveld en leveren de auto weer in. Met zn allen lopen we naar de hoofdingang en bij het eerste eettentje ploffen we neer op een stoel. Het vliegveld blijkt te beschikken over wifi en even later is iedereen druk aan het appen. We nuttigen een broodje met een kop koffie en om twaalf uur worden we vriendelijk verzocht ergens anders heet te gaan omdat ze gaan sluiten. We nemen de roltrap naar boven en gaan zitten op een nog lege rij bankjes. We praten nog wat maar al gauw gaan de eersten slapen. Onderuitgezakt op hun stoel, liggend op een bakje en zelfs languit op de vloer. Echt lekker liggen doet het niet maar beter iets als niets.

Rond half vier gaan we richting security en binnen vijf minuten zijn we hier doorheen, op een na die een deofles is vergeten. Als die in de prullenbak ligt mogen we verder. We komen in een prachtige hoge hal met een enorme duty free shop. We vergapen ons aan de vele zonnebrillen, parfumflesjes, lekkernijen en sierraden. De terminal heeft qua bouw wel wat weg van het vliegveld van Dubai en is prachtig ingericht. We hebben ontzettende spijt dat we niet eerder door de douane zijn gegaan omdat deze hal voorzien is van ontelbare groet, zachte leren banken. Veel beter als de harde banken en vloer aan de andere kant en de een na de ander zakt weg in een diepe slaap. Rond vijf uur ontbijten we en dan begeven we ons naar de gate. We lopen het halve vliegveld over naar de juiste gate en dan nog een heel stuk over het buiten terrein naar het vliegtuig. In het vliegtuig zoeken we onze plaats en als we op ruim elf kilometer hoogte vliegen vallen de meesten weer in slaap.

Na nog geen twee uur in de lucht landen we op het vliegveld van Dortmund. als we eindelijk uit het vliegtuig kunnen spoeden we ons naar de uitgang. Als we onze blaas hebben geleegd zijn de chauffeurs inmiddels ook aangekomen en begeven we ons naar de auto’s. Onderweg terug is het redelijk stil in de auto’s en wordt er weer veel geslapen. Bij de afslag Assen-West is iedereen weer wakker en we zijn blij dat de reis er bijna weer op zit.

Bij de kerk worden we opgewacht door familie, vrienden en gemeenteleden. De koffie staat klaar en dan is het tijd om naar huis te gaan. Lekker onder de douche, water uit de kraan en je eigen bed. En over een paar uur zijn we weer aanwezig als de autogroep aankomt. Hun belevenissen vanaf het vliegveld zijn hieronder opgetekend.

Na de vliegtuig groep gedag gezegd te hebben, gingen we onder luid gelach en gezelligheid verder Boedapest in. Daar was ie dan die grote gele M, de eerste die we tegen kwamen na ons verblijf in Oekraïne. De bussen werden zo snel mogelijk neer gezegd en er stormden 21 uitgehongerde Nederlanders de Mac binnen. Niet uitgehongerd omdat we te weinig gehad hebben in Oekraïne, maar iedereen zag ernaar uit om iets bekends te eten na al die koolsoep. Iets wat ons weer verbond met thuis thuis. We hebben goed gegeten daar en zijn toen verder gereden onder luid gezang en gelach. Het schoot mooi op en we reden lekker door. Af en toe een kleine pauze. Toen waren we in Tsjechië, hoe wij dat weten? Het was er mistig. Het schijnt zo te horen dat het mistig is in Tsjechië. Wij rijden ondertussen door en komen door een tunnel, na de tunnel is de mist weg en ja hoor niet veel later komen we aan bij de Duitse grens. We worden netjes van de weg af gedirigeerd. Pass Bitte werd er gezegd. Iedereen paspoort naar voren en die werden driftig gecontroleerd, ook moest de kofferbak open om te kijken of we niet stiekem vluchtelingen meenamen. Die hadden we niet, dus al met al hebben we er een halve minuut vertraging gehad. Daar kunnen ze bij de Hongaars Oekraïense grens nog wat van leren. We reden weer lekker verder om uiteindelijk via de porto te horen dat we gingen ontbijten bij de Ikea. We kwamen iets te vroeg aan bij de Ikea en dus wachten we netjes met 21 man recht voor de deur, dit duurde wel even want ongeveer de helft van het nuttig om slalommend over de parkeerplaats te lopen. Uiteindelijk mochten we naar binnen wij uitgebreid ontbijten niks geen 1 euro ontbijt voor ons gewoon een uitgebreid ontbijt. Iedereen nog even naar het toilet wat doorgespoeld werd met regenwater. Ontzettend goed van ons dus om daar heen te gaan. Toen begon de tocht naar de uitgang. Vele potloodjes verder en de nodige dubbelzinnigheden bij de welbekende Ikea namen was daar dan de uitgang. De snelste route was al gauw tien minuten. Wij weer in de busjes op naar huis. We hadden berekend dat het nog ongeveer 5 tot 6 uur rijden was dus we zouden voor 5 uur wel in Assen zijn. Dat lukte dus niet! File! Niks aan te doen maar even naast de auto een peukje roken. We konden er even later via de afslag toch afkomen en dus even een stukje toeristische route door duitsland. Ongeveer 20 minuten tot een half uur later reden we weer de snelweg op. De hele snelweg was achter ons leeg dus waarschijnlijk was de hele snelweg afgesloten en hadden we dus een slimme zet gedaan door eraf te gaan. We gaan weer op pad. Via de portofoon wordt omgeroepen dat we een stukje gaan omrijden omdat er verderop ook een file staat. Prima is dat. We rijden mooi door en langzamerhand wordt het weer tijd voor pauze, er wordt getoiletteerd en de nodige sigaretten worden in de brand gestoken. We zijn net een minuut op de snelweg of uit bus 3 komt de noodoproep via de portofoon: ‘zet de bus aan de kant anders is de bus straks bruin!’ Dus alle bussen bij de volgende parkeerplaats er weer af en kon de onfortuinlijke reiziger even snel zijn behoefte doen.  We rijden snel weer verder, op naar huis! Het heeft nu lang genoeg geduurd. Nog een korte stop voor we bij de Nederlandse grens zijn voor, dit is nodig voor de maaginhoud van de bussen maar ook voor onze eigen maaginhoud. Broodjes worden dus bij de vleet besteld bij de shop. Na deze stop worden de busjes weer de snelweg opgedraaid, met het idee nu zo snel mogelijk naar huis. Uiteindelijk kwamen we naar een reis van 26 uur om ongeveer 1900 uur aan in Assen. We werden begroet door onze vrienden van de vliegtuiggroep, ook was het leuk dat er wat familie en ‘gewone’ vrienden waren om ons te onthalen. De bussen werden snel leeggehaald en iedereen ging op weg naar een schone douche want daar ben je wel aan toe na een week Oekraïne. TOT VOLGEND JAAR!

Terugkijkend op de reis mogen we blij zijn met de gemaakte vorderingen. Niet alleen op bouwtechnisch gebied maar ook zeker op geestelijk gebied. Met elkaar hebben we tijdens de reis mogen nadenken over Nehemia. Hoe hij aan de slag ging met de opdracht die hij van God kreeg. En wat is het mooi om te zien dat dat wat Nehemia destijds mocht doen ook vandaag nog geldt. Samen mogen we bouwen aan het koninkrijk van onze Vader. Ieder met zijn eigen talenten en gaven. We hebben een stukje van Gods liefde mogen laten zien aan de zigeuners die het zoveel moeilijker hebben als wij. Maar we hebben ook Gods liefde aan elkaar mogen laten zien, doormiddel van een bemoedigend woord. Door een arm om iemand heen te slaan die het even moeilijk had. Samen hebben we lief en leed mogen delen en prachtige gesprekken mogen voeren over dat wat ons samenbindt, de onvoorwaardelijke liefde van onze machtige God. Ik moet ook denken aan wat staat in Mattheus 25: 35 Want ik had honger en jullie gaven mij te eten, ik had dorst en jullie gaven mij te drinken. Ik was een vreemdeling, en jullie namen mij op, 36 ik was naakt, en jullie kleedden mij. Ik was ziek en jullie bezochten mij, ik zat gevangen en jullie kwamen naar mij toe.” 37 Dan zullen de rechtvaardigen hem antwoorden: “Heer, wanneer hebben wij u hongerig gezien en te eten gegeven, of dorstig en u te drinken gegeven? 38 Wanneer hebben wij u als vreemdeling gezien en opgenomen, u naakt gezien en gekleed? 39 Wanneer hebben wij gezien dat u ziek was of in de gevangenis zat en zijn we naar u toe gekomen?” 40 En de koning zal hun antwoorden: “Ik verzeker jullie: alles wat jullie gedaan hebben voor een van de onaanzienlijksten van mijn broeders of zusters, dat hebben jullie voor mij gedaan.”

En hiermee wil ik niet aangeven hoe goed wij wel niet zijn met elkaar. Helemaal niet. Het enigste wat wij mogen doen is delen van de rijkdom die Hij ons heeft gegeven. Aan Hem alleen alle eer, Soli Deo Gloria!