27 en 28 oktober 2017

Als ik dit schrijf is het alweer maandag 30 oktober en zijn we weer een paar dagen thuis. We zijn allemaal al weer aan het werk of naar school en het is wel raar als je moet omschakelen van beton naar tentamen en van kinderwerk naar werk- en leerdoelen. Van de harde realiteit in Oekraïne naar de realiteit in ons dagelijks leven.

Maar we gaan met ons verhaal nog even terug naar donderdagavond. Er was geadviseerd om het deze avond niet te laat te maken, omdat we vrijdag een lange dag voor de boeg hebben. En omdat iedereen best wel moe was, waren de meesten wel aardig op tijd op bed gegaan. Vrijdagochtend had de corveegroep de tafel al weer keurig gedekt en waren er alweer vele potten met koffie gezet. We kregen zelfs een eitje bij het ontbijt.

Deze morgen zaten  we allemaal om half 9 in de busjes en reden we voor de laatste keer, via Ranfanja, waar we de tolk Mark ophaalden, naar het zigeunerkamp van Barkaszo. Het leek wel of er nog meer kinderen dan gewoonlijk op ons stonden te wachten. Vol enthousiasme ging iedereen aan de slag: de laatste loodjes…. In de kerk moesten nog plinten gemaakt worden en nog een opstapje om de kerk binnen te komen. Dit verliep zeer voorspoedig en in de loop van de morgen was dit al klaar.

Het pad werd deze dag verlengd en we kwamen tot een totale lengte van 115 meter. Mooi om te zien dat ook zigeuners hier hard mee aan de slag waren, samen met ons. Ook in het badhuis werden de (voorlopig) laatste zaken afgerond. De vloeren zijn nu keurig betegeld en het ziet er allemaal prachtig uit.
En tenslotte het kinderwerk: ervaring uit voorgaande jaren leerde dat we op deze laatste dag veel kinderen konden verwachten. En ook dit jaar stonden er weer enorm veel kinderen te wachten om naar binnen te gaan.

Aangezien we veel minder ruimte hadden (een klaslokaal in plaats van de kerkzaal) waren we bang dat niet alle kinderen naar binnen konden. En toen er 135  !! kinderen binnen waren zaten we echt als haringen in een ton. Maar snel beginnen en niet te lang doorgaan. Het was moeilijk om ze stil te krijgen, maar het is toch gelukt om een paar minuten stil te zijn.  De meeste kinderen konden onze namen al en zongen luidkeels de liedjes mee. Ook het laatste stuk van het verhaal van Jona hebben we verteld. Esther ging de kinderen uitleggen hoe ze tanden moeten poetsen. Daarna kregen de kinderen allemaal een linnentas die ze met textielstiften konden versieren. Moeilijk om mooi te kleuren als je erg dicht op elkaar zit, maar de meesten maakten er wat moois van.

De kinderen die klaar waren gingen èèn voor èèn naar buiten en kregen daar een tandenborstel en tandpasta, een zeepje,  een knuffel, een kleurboekje en krijtjes in de tasjes (ingezameld in Nederland, waarvoor hartelijk dank! Het werd zeer gewaardeerd!). Het was een hele klus om ieder kind te voorzien, maar met hulp van onze hele groep is dit gelukt. Daarna gingen we allemaal naar buiten om met de kinderen en de zigeuners die ons geholpen hadden op de foto te gaan.

Na afloop van deze fotoshoot gingen we weer naar binnen: we kregen een traktatie: Ferry had als dank voor pizza’s gezorgd. Dit viel wel in de smaak en ze waren in no-time opgegeten. Nu is het tijd om op te ruimen, maar we hadden nog 1 klus te doen: de schoenen en laarzen die afgelopen woensdag in Mukachevo gekocht waren, moeten nog verdeeld worden.
Alle schoenen en laarzen hadden we in een klaslokaal gezet en de armste kinderen mochten in groepjes van ongeveer 6 naar binnen, hier gingen wij passen en gingen de kinderen weer met goede schoenen en sokken naar buiten. Erg schrijnend was het toen een jongentje van een jaar of 3 binnen kwam: hij had alleen truitje aan, geen schoenen, geen sokken, geen broek, geen onderbroek, geen jas, alleen een truitje… We hebben er samen voor gezorgd dat hij netjes aangekleed naar buiten ging, met een extra tas met sokken en andere kledingstukken.
Toen was het moment daar: afscheid nemen…..Altijd weer lastig.

We werden uitgezwaaid door een grote groep kinderen, zij rekenen volgend jaar weer op ons. Onderweg in Rafanja hebben we afscheid genomen van tolk Mark. Het was voor hem en ook voor ons een emotioneel moment. Hij zal ons missen en wij hem.
Terug bij het vrouwenhuis hebben we een groepsfoto gemaakt en ook een begin van een filmpje van onze lange weg naar huis. Toen was het tijd voor de minst leuke klus: het schoonmaken van de busjes, maar met vereende krachten was dit snel klaar en konden de tassen erin. We konden om 4 uur al aan tafel, er was weer soep met broodjes aangevuld met… jawel…OLIEBOLLEN! We hebben gesmuld (toch Marlies?)
Om 5 uur zaten we in de bussen, op weg naar huis. Maar eerst nog langs de grens. Binnen 1 uur waren alle 4 bussen de grens gepasseerd en konden we  door. Het was op dat moment al donker, en omdat iedereen best moe was hebben we onderweg veel chauffeurswisselingen en rook/plas en tankpauzes gehad.
We waren om een uur of 11 in Boedapest , hier zijn we bij de Burger King gestopt om even wat te eten. Vorig jaar waren we hier ook en de medewerker die er toen was, zag ons nu ook weer aankomen. Ze trok wit weg, maar ze heeft het toch doorstaan.

Toen iedereen gegeten had konden we verder.  Een vermoeide chauffeur en een vermoeide bijrijder die in het donker de kilometers onder zich weg zagen glijden, tegen elkaar praten om maar wakker te blijven. Erg pittig. Ondertussen hebben een aantal van de groep lekker geslapen en waren weer fris genoeg om het stuur over te nemen. Eindelijk werd het weer licht : tijd voor een ontbijt en even de benen te strekken. We zijn ondertussen in Duitsland. Nu begint het bij iedereen toch wel te kriebelen: we gaan naar HUIS.

Net over de grens in de buurt van Emmen stonden een groep motorrijders ons op te wachten, leuk het zijn de eerste mensen uit Assen die we weer zien en het wordt inmiddels een traditie dat we  onder escorte van deze groep weer naar Assen rijden.

In de buurt van de kerk stapten we uit de busjes om zo lopend in optocht bij de kerk aan te komen. Wat staan er veel mensen op ons te wachten, wat een blijde gezichten en hartelijke begroetingen. Heel fijn dat het niet alleen een reis van de oek-gangers is, maar dat dit ook met en door velen gedeeld en ondersteund wordt. We zijn weer thuis.
“Thuis waar we gewoon uit de kraan kunnen drinken…Thuis waar we gewoon de kachel aan kunnen zetten met een knopje zonder dat we eerst kilometers moeten lopen voor hout…Thuis waar we een la opentrekken en een zak chips pakken als we daar zin in hebben…Thuis waar helder water uit de kraan komt zonder roestgeur…Thuis waar je heerlijk op je bank kan ploffen…Thuis waar voor velen hun gezin weer op ze wacht… Heerlijk !!!”