Reisverslag maandag 16 januari

Maandag 16 januari 2023

En eindelijk is hij daar dan, de dag die je wist dat zou komen. Het is vandaag maandag 16 januari; blue monday. Een dag door velen bestempelt als de meest depressieve dag van het jaar. Graag nemen we u me op deze blauwe maandag van ons avontuur.

Een flinke straal warme waterdruppels klettert op de rug van een uitgeruste reiziger. Stoom beslaat de binnenkant van de douchecabine en de heerlijke geur van shampoo vult de badkamer van het huis in de bossen van Budapest. Buiten wordt het langzamerhand licht. Binnen, in het huis aan het meer stoomt de waterkoker nog meer water warm terwijl de Kaiser bolletjes netjes op hun beurt liggen te wachten. Het water is voor in de thermoskan. De bolletjes zijn het ontbijt voor de heren uit Holland. Na het ontbijt wacht de bus en een flinke lap asfalt. Zowel in het appartement als in de auto is van de kleur blauw niks te merken. De lucht is grijs en een flinke straal koude waterdruppels klettert op de voorruit van de grijze huurbus uit Holland. Niks geen blue monday voor de mannen. Enkel een grijze dag in Hongarije.

Onderkomen in Budapest

Maar ook op een grijze maandag op de M3 (snelweg) kan de sfeer uitmuntend zijn. De koffiebar van twee dagen eerder is namelijk omgetoverd tot een quizruimte. Geen koffie zetten in de file, maar quizzen in de bus. Via een bluetoothverbinding – daar is dan toch een beetje blauw – wordt er verbinding gemaakt met de telefoon van de spelleider. Deze start een liedje in en laat alleen het intro horen. Aan de andere reizigers de dappere taak om te raden welk lied en welke artiest ze horen. Het wordt een vrolijke bedoening en de sfeer zit er dan ook goed in. Na de vele intro’s kunnen alle liedjes nog in hun geheel gehoord worden. Een heerlijke ontspannen manier om de kilometers weg te tikken.

Wij zijn niet de enigen die tikken. Want wat is het leuk om te lezen dat u, de lezers, onze verhalen leest en daar op reageert. De groeten voor de Heren Henk en Henk banaan, fijne wensen en reacties onder de berichten op facebook en appjes die ons een hart onder de riem steken. U laat ons voelen dat we slechts een afvaardiging zijn van een grote groep mensen met het hart op de goede plek. We voelen ons gesteund! Nee, van blue monday is nog niets te merken.

Onze reis verloopt voorspoedig. Even na elf uur gooien we de bus nog vol met diesel bij een benzinepomp die voor menig oekganger bekend terrein is. De laatste stop voor we de grens passeren. Onderweg hebben we nog wel even contact met Sandor gezocht om hem te vragen waar we het beste de grens kunnen oversteken. Het is maar goed dat deze vraag is gesteld. Sandor antwoordt namelijk dat niet elke grenspost open is als de stroom uitvalt. Geen stroom is geen werkende computer en dus kan onze komst niet in het systeem geregistreerd worden. Enkele grensposten hebben niet de beschikking over noodstroom en zullen dus plotseling gesloten kunnen zijn. En laat de grenspost die het dichtst bij Sandor zijn huis ligt zo’n twijfelpost zijn. Gelukkig is er verderop een overgang die bij ons bekend staat als ‘de grote grens’ waar wel de hele dag stroom is.

We arriveren even voor twaalven aan de grens en na twintig minuten zijn we de overgang alweer gepasseerd. Om exact 12:00 uur krijgen we groen licht en rijden we Oekraïne binnen. Mét alle kaarsen! Dat was het enige waar we hem nog even voor knepen. Komen we de grens wel over met acht bananendozen die tot de nok toe gevuld zijn met kaarsen en aanstekers? De douanier wilde dan ook van Thijs weten wat hij met die kaarsen zou gaan doen. Toen Thijs hem antwoordde dat dit voor vrienden is polste de man nog even of hij ze niet zou verkopen. Thijs zette zijn meest betrouwbare frontje voor en zei dat de kaarsen absoluut niet voor verkoopdoeleinden zijn. De man blij, maar wij ook heel blij.

Een warm welkom bij Sandor

Bij Sandor werden we hartelijk ontvangen. Van vreugde had hij enkele kippen geslacht. Enkele uren na de slacht waren de gevleugelde vrienden onderdeel van ons maag-darmkanaal en in no-time hadden wij de buikjes weer ramvol. De blauwe hap smaakte fantastisch. De complimenten gingen naar Oksana, de vrouw van Sandor. Ze stond als een ware chef kok in de keuken om iets smakelijks voor ons te bereiden. En dat op haar verjaardag. U begrijpt dat we haar hebben getrakteerd op felicitaties, een hartelijk dankjewel en een cadeaupakket.  Ook voor Sandor en zoon hadden we een relatiegeschenk mee.

Lang zijn we echter niet bij de familie op bezoek geweest. Na een korte vergadering hadden we al snel een mooie planning. Een telefoontje hier, snel nog eentje daar en we konden aan de slag. Snel, snel, snel, wat de stroom kon elk moment uitvallen. En jawel, eenmaal bij de boerderij van Sandor aangekomen weigerden de lampjes dienst. Bij een gezonde dosis daglicht kunnen we gelukkig ook werken. In de schuur vonden we een hele berg kleding, voedsel en matrassen. Donders veel dozen met daarop hier en daar het logo van ons eigen clubje; Assen voor Oekraïne. Waar Henry Ford ooit een lopende band uitvond regelde Sandor een stel heftrucks op poten; zigeuners. Samen met de mannen hebben we de bus van Sandor volgegooid met kleding, conserven, maandverband, rijst, griesmeel, luiers, matrassen en ander beddengoed. Onze bus wordt juist gelost. De meeste kaarsen en hoofdlampjes laten we achter bij het kantoor van Sandor. Hij is er dolblij mee. Op het moment dat Sandor hoorde dat we honderden kaarsen met een lange brandduur bij ons hadden glommen zijn ogen. Bij het horen van de woorden vuuraansteker en hoofdlampje glom hij zowaar nog meer. Uiteraard kreeg hij zelf ook enkele lampjes voor zichzelf en zijn gezin zodat hij zijn werk kan voortzetten.

Dat wat nog in de beide bussen zat werd meegenomen naar ons hotel. U vraagt zich wellicht af waarom we een grote vracht meenemen naar ons hotel en ook nog spul achter laten bij het bedrijf van Sandor. Het antwoord is simpel. We zijn op doorreis naar Munkacs waar een deel van de hulpgoederen hun plek zullen krijgen. Dat wat we uitgeladen hebben zullen we later in de week uitdelen op het zigeunerkamp in Barkasovo. 

Hulpgoederen in Munkacs

In Munkacs hebben we afgesproken met onze vriend Ruslan. Hij heeft veel connecties daar in de stad en helpt onder andere vluchtelingen die vanuit andere delen van Oekraïne gevlucht zijn. Hij kan de eerder opgenoemde spullen zeer goed gebruiken en is dan ook erg dankbaar. Die dankbaarheid wil hij uiten door ons mee te nemen naar zijn huis. We drinken er een kop koffie en hebben een fijn gesprek. Een eerlijk gesprek ook van een man die genoeg meemaakt nu de oorlog zijn land teistert. Maar ook een gelovig man die weet van wie we het mogen verwachten. Het is warm in huis, de sfeer is ernaar, maar ook de kachel staat aan. Terwijl bijna de hele stad in het donker baadt is er bij Ruslan thuis. Hij heeft het geluk dat zijn huis is aangesloten op de kabel die ook het ziekenhuis van stroom voorziet. Ruslan heeft dus altijd stroom, net als het Colosseum. De voor ons bekende pizzeria ligt aan het spoor en ook de spoorwegen krijgen nog stroom. Daar pikken we graag een graantje, pizza of bord spaghetti van mee.  Na het eten nemen we afscheid van Ruslan, zijn vrouw en jongste dochter. Deze waren gezellig mee naar het restaurant.

En dan is het tijd voor rust. We rijden naar ons hotel. De plek waar we de komende dagen zullen vertoeven. Voor ons vijven zijn er vier kamers geboekt. De heren Pruim-Banaan liggen in de fruitmand, de anderen hebben een kamer voor zichzelf. We richten de kamers in en komen even tot rust. In plaats van 1700 kilometer hebben we er 2700 achter de wielen. Een beetje meer dan verwacht. Want 2500 kilometer is de afstand van Assen naar Gibraltar. We hadden met deze rit ook in het noorden van Noorwegen kunnen zijn of ergens vlak bij schiereiland de Krim in Oekraïne. Ja, we hadden zelfs Poetin in hoogsteigen persoon kunnen ontmoeten. Moskou ligt namelijk dichter bij Assen dan de 2500 kilometers die wij gemaakt hebben.

Het is leuk om zulke feitjes uit te zoeken. En het zegt genoeg over de sfeer. Blue monday is niet aan ons besteedt. Het enige blauwe dat we nog gezien hebben is dat van de Oekraïense vlag. Een klein exemplaar daarvan hangt sinds vanmiddag aan onze bus. Met trots voeren we deze vlag, benieuwd naar de dag van morgen.