Reisverslag zondag 21 oktober 2018

Goedemorgen allemaal!!

We begonnen met een heel klein groepje in de gemeenschappelijke ruimte, de zo geheten vroege vogels. Na een tijd wordt de groep aan tafel steeds groter en luidruchtiger 😉

Om 10.30 uur Nederlandse tijd zaten we aan tafel en en o, o wat kregen we een heerlijk ontbijt!

Soort van wentelteefjes, heerlijke pap (vraag me niet wat voor soort pap, want dat was niet meer te definiëren.), thee, melk, bollen en brood.

Na het ontbijt, nou ja eigenlijk brunch kregen we de mededelingen van de dag en daarna vertrekken we naar de kerk op het kamp.

We worden welkom geheten door een horde kinderen. Heerlijk om die snoetjes weer te zien! We hebben onze traditie verbroken om dit keer veel te vroeg bij de kerk te zijn.

Zo kon er nog wat spelletjes met de kinderen gedaan worden.

Op een afstandje stond ik mee te genieten. In mijn ooghoeken zie ik een meisje steeds dichter bij komen. Steeds een beetje dichterbij……dan staat ze daar waar ze wil staan en schuift langzaam haar handje in mijn hand……rustig en stilletjes staat ze samen met mij naar de grote groep te kijken.

Na een tijdje vraag ik, hoe heet je? Mijn naam, wijzend naar mezelf, is Louise. Haar antwoordt: Mirandà.

Het werd tijd om een plekje in de kerk te zoeken, Mirandà liet me niet los en liep met mij de kerk in en kwam bij mij op schoot zitten.

Eerst ging Ferry (kampoudste) voor, daarna een andere voorganger en daarna was het woord aan Thijs Sander en onze tolk, Istvan. We kregen een preek over zondag 125.

Een stukje uit de preek: die Sionsberg is de berg waarop Jeruzalem vanouds gebouwd is. Geen kilometers hoge berg, maar toch: stevig genoeg. Met geen houweel krijg je deze berg omver!

Maar de berg Sion is vooral een symbool. De centrale berg voor het geloof van Israël. Hoog en groot, in woorden en liederen. De berg Sion, die niet wankelt, maar voor altijd blijft! De berg van God. En nu zegt de psalm: wie op de Here vertrouwt, is als deze berg. Onwankelbaar, stevig, blijvend!

Wauw wat een prachtige boodschap. Je merkt ook aan de gemeente dat het ondersteund wordt.

Je voelt en ziet een rotsvast vertrouwen op de HEER.

We hebben daarna nog naar een aantal liederen mogen luisteren op standje keihard en de voorganger bleef nog lang, lang, lang, lang praten.

De strekking van dat verhaal ging over het leven in het licht. Als je in het donker bent kun je ook niet werken, zie je niet wat je doet, zo is het ook als je leeft zonder God, je kan dan niet aan jezelf werken. Een man in de kerk werd hierdoor erg gegrepen en liep diep ontroert naar voren en legde een schuldbelijdenis/ getuigenis af. Hij maakte zich klein voor God. Daarna kwamen de oudsten van de kerk naar voren en gingen om hem heen staan om voor hem te bidden.

Hierna hebben we nog voor een gehandicapt meisje gebeden die in een rolstoel zit.

Ze wilden graag een nieuwe rolstoel voor haar. Hierna gezamenlijk gebeden en was de dienst afgelopen.

Er werden nog weer wat zingspelletjes gedaan met de kinderen en toen werd het toch echt tijd om terug te gaan naar Lavki, naar ons onderkomen.

Na een heerlijke maaltijd gingen we met een groepje naar de bouwmarkt om wat spullen voor morgen te halen. De plannen zijn wat gewijzigd qua bouwen aangezien de zigeuners zelf het pad afgemaakt hebben. En om morgen de tijd goed te benutten hebben we een aantal bouwmaterialen ingeslagen, zodat we bij aankomst ook direct aan de gang kunnen gaan. We werden bijna de winkel uitgestuurd, omdat ze wilden sluiten. Toen we nog aan het afrekenen waren ging de verlichting al uit.

Hierna snel nog even de supermarkt in om taart te scoren, want…….we hebben morgen een jarige in ons midden! Maar daar hoort u morgen meer van!

Nu gaan we nog even wat spelletjes doen en dan oogjes dicht en snaveltjes toe want morgen mogen we LOS! Welterusten lieve lezers en lezeressen!