Zondag 16 augustus

Dit keer geen reisverslag, maar zomaar een verslag tussendoor.

Zo begon ik mijn vorige verslag in april, dit keer geen verslag, er is geen verslag te schrijven, maar wel wat anders……

Nu een paar maanden later gaan mijn gedachten weer uit naar Oekraïne, ik kijk uit het raam en denk aan onze broers en zussen daar.

Zal de reis doorgaan? Hoe zal het zijn een jaar niet naar onze vrienden in Oekraïne? Wat gaan we dan doen in die week? Hoe gaat het met de kinderen en hun ouders?

Zoveel vragen, waar in de loop van de tijd antwoordt op zal komen.

Eén ding weten we wel, onze hulp is nog steeds welkom en hard nodig.

Nu mogen we een belangrijk iets niet vergeten. Wij zijn niet de enigen die kunnen klussen.

De mensen daar zijn goede bouwers, kunnen super goed stuken (stukken beter als ons) en schilderen, ze hebben alleen de middelen niet. Dus ook al kunnen wij daar niet heen, dan ligt het werk niet stil.

De reden is dan ook niet dat wij daar heen gaan omdat wij goed kunnen klussen, nee het is zoveel meer! Het kinderwerk als mooiste voorbeeld. Zo vergeet ik nooit meer hoe de kinderen waren tijdens mijn eerste keer dat ik mee was. Ze jatten alles wat er te jatten viel! Lijm in de laarsjes, scharen achterin de broek, stiften in de jaszak, alles maar om zelf ook iets te hebben.

Nu na meerdere jaren terug te komen, laten zien en doen wat goed is zijn de kinderen gaan leren delen, eerlijk te zijn en stelen ze een stuk minder. Zij zijn de toekomst van het kamp. Hoe prachtig dat er dan nu gebouwd wordt aan meer lokalen zodat nog meer kinderen onderwijs kunnen volgen.

De vragen die ik hierboven stelde, dus gaan we dit jaar heen, hoe zal het zijn zonder deze reis enz. zijn eigenlijk maar bijzaak. Er zijn andere vragen die mij te binnen schieten.

Hoe kunnen we er voor zorgen dat de kinderen niet alleen basisonderwijs krijgen, maar ook verder kunnen leren zodat ook zij beter werk kunnen krijgen? Hoe kunnen ze meer zelfvoorzienend worden? Wat kunnen ze verbouwen, kunnen we met microkredieten werken? Ach zo maar wat hersenspinsels, maar wel zaken waar we over nadenken.

Wat heerlijk dat we het niet alleen hoeven te doen, maar dat u/ jij ons werk steunt, zo nauw betrokken bent en vooral dat we ons tot God mogen richten met onze vragen. Lieve lezer, Gods zegen over de gaven die u/ jij geeft zodat we het werk kunnen voortzetten! Vanuit de werkgroep zullen wij vast binnenkort horen of we wel of niet de reis gaan maken, maar zoals ik al zei, ook al gaan we niet het gebed, geld en het medeleven blijven even hard nodig!

Liefs L.M.