Afscheid

De dag van het afscheid is aangebroken. Om half 8 heeft iedereen zijn spullen in de bus. Dit keer gaan we allemaal in de busjes naar de eetzaal, want het regent behoorlijk. Het is ietsje stiller in de eetzaal, de meesten hebben het kaarsje aardig uit na een week van hele andere werkzaamheden dan we gewend zijn en zijn met de gedachten al een beetje bij het afscheid. Het ontbijt was weer lekker en we zijn klaar voor de reis.

En daar zitten we dan, in de busjes, we hebben lol met elkaar, denken terug aan deze week, maar gaan met onze gedachten ook wat meer naar het thuisfront. En dan horen we ineens een nummer van Michael Jackson ‘what about us’, hij zingt tig keer aaahh oeehhhh aaaahhh ooeeeehhh nou we zingen allemaal hard meerstemmig mee op de gatenkaas weg. De oehs en de aaahhs gaan maar door, even knopje om en lekker meeblèren.

Aangekomen bij het zigeunerkamp worden we weer hartelijk begroet. Je mag 1x raden de werkgroep heeft iets afgesproken hoe we het deze morgen gaan doen en wat gebeurt er? Juist het gaat anders dan verwacht 😂, gelukkig maar anders klopt het niet meer, we zijn er nu echt aan gewend dat het anders gaat dan eerst bedacht. We zouden eigenlijk eerst de kindertasjes uitdelen, daarna de voedselpakketten klaarmaken, als we een voorraadje hadden kan er gestart worden met uitdelen. Dat liep dus anders. 1 er was al een behoorlijk begin gemaakt door de zigeuners van het maken van pakketten en 2 er waren potjes babyfruithapje die nog in de tasjes gedaan moest worden van de kinderen.

Eerst even schakelen, nieuwe plan der campagne en dan doen zijn we allemaal weer aan ons ding. Er is eerst een gedeelte verder pakketten gaan klaarmaken. Dat kwam later wel. Eerst maar naar de kerk om de kindertasjes te vullen met de babypotjes en daarna gaan we ze uitdelen.

Voor we ze uitdelen gaan we eerst nog samen met de kinderen zingen, lees je bijbel bid elke dag, dat je groeien mag….dit klinkt prachtig met al die kinderstemmetjes. Daarna worden de taken verdeeld, buiten staan we met prachtig gemaakte gehaakte vlinders en gelukswormpjes. Deze zijn gemaakt met veel liefde en toewijding door dames in Nederland. Fantastisch dat we ze mogen uitdelen in Oekraïne wat zij gemaakt hebben aan kinderen die soms zelf helemaal geen speelgoed hebben. We zijn allemaal blij om die prachtige kinderkoppies te zien, maar dan komt een moeilijk moment…..we hebben helaas te weinig kindertasjes. Er is rekening gehouden met het aantal kinderen dat smorgens aanwezig is bij het kinderwerk en dan nog een aantal extra, maar er zijn nu zoveel meer kinderen. Met een brok in onze keel zien we kindjes die niks krijgen, gelukkig hebben we nog een paar mooie vlinders en delen die snel uit aan de kinderen die niks krijgen. Gelukkig horen we later dat er nieuwe pakketjes gemaakt worden en dat deze uitgedeeld worden aan de kinderen die nog niet hebben gehad.

Daarna maken we ons klaar om de voedselpakketten uit te delen. Eén van de zigeunermannen heeft een lijst met namen van de families die een pakket krijgen. Per gezin 1 pakket. Eén voor één worden ze geroepen om een pakket aan te nemen. Helaas begint het te regenen, best hard te regenen en flink te waaien. Daar staat ze, een jonge moeder, een meisje nog, op haar slofjes, kleintje op de arm wachtend in de regen op een voedselpakket en klagen? Nee hoor, rustig staat ze daar te wachten. Ze kijkt hoopvol, beetje nieuwsgierig en gelaten. Ze wacht en ze wacht, eindelijk is ze aan de beurt, haar ogen stralen en ze loopt trots kijkend naar haar kleintje naar voren om haar pakket in ontvangst te nemen. Ik merk dat ik vol spanning heb staan kijken, t wichtje krijgt toch wel een pakket?! Ze staat er al zo lang en als 1 van de laatsten komt dan toch haar naam. Samen met haar mooie kleine babymensje op de arm en de zware tas loopt ze weg. Geen gemopper, geen gezeur, geen vragen, gewoon wachtend op haar beurt en daarna gauw haar kleintje thuis brengen en hopelijk droge kleertjes aan.

Dan komt het stomme moment. Het moment van afscheid nemen. O mai wat heb ik daar een grondige hekel aan. Een week is lang, een week is kort. We hebben nieuwe mensen leren kennen, we hebben oude vrienden weer ontmoet, je krijgt een band van verbondenheid. We voelen ons samen kinderen van Hem. We hebben zoveel mogen doen wat jullie mogelijk hebben gemaakt doormiddel van donaties, boeken kopen op de markt, spulletjes kopen uit onze winkelkraam in de stad, aanwezig zijn bij 1 van onze acties, je man, vrouw en/of kind een week missen zodat hij/zij dit werk kan doen…..we zijn jullie dankbaar!! Maar bovenal zijn we dankbaar dat we met Hem deze reis mochten doen.

We gaan samen de kerk in, samen bidden, in mijn hoofd klink het lied Een toekomst vol van hoop! En natuurlijk gaan we samen op de foto als groep en samen met een aantal zigeuners en ds. Sandor. Willen jullie ook voor hem blijven bidden? Voor al het werk wat hij en zijn vrouw Oksana doen! En dan komt het toch, dat stomme moment dat moment dat je even niet je ogen onder controle hebt, dat er ineens water over je gezicht loopt, men noemt het tranen…..dit is aan de buitenkant te zien, maar bij velen van ons gebeurt er ook veel in het koppie en in ons hart. Nog wetende dat de mannen mij jaren geleden nog geen hand gaven kregen we nu als vrouwen wel een hand en zelf een innige omhelzing en ook de zigeuners hebben tranen. We lopen naar de busjes, keren ze op het eind van de weg en gaan rijden.

Het is stil in onze bus en ongetwijfeld ook in de andere 2…..Om 12.00 uur rijden we weg naar de grens van Lónyai we zijn daar om 12.45 uur, 13.00 mogen ze in bus 1 uitstappen en hun tassen eruit. Bus 2 en 3 zijn sneller en vooral korter gecontroleerd. We krijgen de o zo belangrijke stempels op ons papiertje waarop staat met hoeveel personen we in het busje zitten. Deze moeten we weer afgeven als we gecontroleerd zijn en door mogen rijden. 13.35 uur bus 1 is klaar. 13.55 alle 3 bussen door de Oekraïense grens. 14.03 bus 1 de Hongaarse grens over. 14.09 bus 2, 14.17 uur bus 3.

We gaan via de Spar in Vásárosnamény. De meesten slaan even wat broodjes in en snoepies voor onderweg. We zijn een mooi eind opgeschoten, maar helaas net na Boedapest krijgt bus 3 een melding op het dashboard. Een oranje….niet zo erg, maar we willen niet dat deze rood wordt, want waar we nu rijden is geen vluchtstrook. De melding is van toevoegen van Adblue. Dit was bij de vorige tankbeurt al gedaan, maar toch krijgen we de melding. We besluiten bij de eerste mogelijkheid eraf te gaan en daar kunnen we gelukkig extra adblue tanken. Yes het lampje gaat uit! Gauw allemaal weer in de busjes en door want we zouden graag bij de Mac gaan eten, maar als er nog meer tegen gaat zitten dan hebben we daar geen tijd meer voor. Wat zijn we blij! We kunnen toch nog heerlijk eten.

Na het eten terug de busjes in en de laatste 1,5 uur naar Bratislava. Daar aangekomen bij het hotel wordt ons de kamer toegewezen. Onderweg was al een indeling gemaakt, ideaal scheelt gepuzzel bij het hotel. We worden vriendelijk, maar vooral dringend verzocht zachtjes te doen, echt zachtjes. Daarom gaan we maar niet bijelkaar buurten, maar even lekker douchen, even chillen op de kamer en slapen maar. Met dat ik dit typ snurkt er 1 naast me dwars door de muur heen en liggen er ook 2 dikke hele dikke boomstammen te zagen op de kamer. Ha maar mij hoor je niet klagen, veilig aangekomen, heerlijk gedoucht, lekker even wat gedronken en een super lekker bedje. Het is 00.38 uur tijd om te slapen en morgen optijd aan het ontbijt. Ook voor nu, weer bedankt voor het meelezen en dan morgen het laatste verslag! Trusten.