Reisverslag 13 en 14 januari 2023

Vrijdag 13 januari 2023

Vrijdag de dertiende. Er zullen vast mensen zijn die, geplaagd door een dosis bijgeloof, hun bed niet verlaten. Weer een ander kijkt uit voor ladders en zwarte katten, maar er zijn ook mensen die lak hebben aan het bijgeloof.

In Assen wordt hard gewerkt. Een glimmende Volkswagen Transporter staat klaar om gevuld te worden. De pakezel op wielen wacht op het moment dat haar de lading van vijf Assenaren wordt toevertrouwd. Wie denkt dat het meestal vrouwen zijn die veel meenemen zal zich verbazen over de vracht die Henk, Henk, Piet, Thijs en Cor hebben verzameld. Zo ook de verslaggever van RTV Drenthe die met zijn vriend de cameraman is komen opdraven. Ze zijn benieuwd naar de bestemming van de reis, willen weten wat er in de dozen zit en leggen alles nauwkeurig vast op beeld en geluidsband. Zo zien de heren dat er honderden kaarsen worden ingeladen. We bedanken Xenos Assen en de vele privépersonen voor hun gulle donaties. Al snel komt de vraag waarom we kaarsen meenemen. Het antwoord is simpel maar schrijnend. Bij een gebombardeerd elektriciteitsnetwerk hoort helaas ook uitval van stroom en licht. Door de kaarsen toe te voegen aan de voedselpakketten hopen we de mensen in Oekraïne te kunnen helpen. Dankzij Swedish Match kunnen de kaarsen ook aangestoken worden. Vijfhonderd van hun aanstekers gaan mee, net als tientalen hoofdlampjes die we dankzij giften van ons geweldige lieve netwerk hebben kunnen aanschaffen.

De auto wordt nog verder volgestouwd. Eten voor onderweg, onze kledingtassen en een presentje voor de vrienden. Want dat is ons doel, als vrienden die elkaar regelmatig zien, naar vrienden die wat verderop wonen. Daar, op zo’n 1700 kilometer van Assen ligt onze bestemming; Barkasovo! Daar wonen de zigeuners aan wie wij ons al sinds 2013 verbonden hebben. We gaan naar ze toe om voedselpakketten samen te stellen. Een groot deel van het voedsel is al in Oekraïne. De afgelopen maanden zijn vrachtwagens vol met goederen vanuit Nederland aangekomen in de buurt van Barkasovo. Met de inhoud van die vrachten, de inhoud van onze bus en wat aankopen die we gaan doen willen we zoveel mogelijk mensen blij maken. Eerst onze zigeunervrienden op het kamp waar we ons aan verbonden hebben. Maar we hopen en verwachten dat we meer mensen blij mogen maken in de regio Munkacs.

De verslaggever van RTV Drenthe vraagt nog met welk gevoel we die kant opgaan. Het woord “dankbaarheid” komt naar voren. Dankbaar voor de vele giften die we hebben mogen ontvangen, dankbaar voor de mensen die we mogen helpen. Wij mogen een doorgeefluik zijn tussen gevers en ontvangers. Wij mogen een doorgeefluik zijn tussen hen die het hart op de goede plek hebben en hen die de hulp hard nodig hebben. Met dit gevoel van rijkdom en dankbaarheid gaan we uit elkaar. Op naar bed, op naar morgenvroeg..

Het verslag van RTV-Drenthe is hier te vinden

Zaterdag 14 januari 2023

Het is vroeg, heel vroeg. De koffie loopt, heel veel sportiever wordt het nog niet bij Thijs in de straat. Onze voorzitter is bezig om de laatste spulletjes voor de januarireis klaar te leggen. En net op het moment dat je denkt dat hij de enige wakkere burger van Assen is rollen er verschillende auto’s de straat in. De reisgenoten van onze voorzitter melden zich, evenals een paar fanatieke Oekvrienden die het gezelschap komen uitzwaaien. Vandaag staat het vertrek gepland. Voor we vertrekken nog even een zenuwplasje. Voor we vertrekken nog de laatste dingen in de auto. Maar we kunnen pas echt weg nadat we een zegen over onze reis gevraagd hebben. Want hoe mooi, wild, enthousiast of gek onze plannen ook zijn. Zonder ZIJN hulp kunnen we beter thuisblijven. We weten ons een klein radartje in ZIJN grote plan en bidden dan ook om een zegen voor de reis. Hierbij denken we ook aan de thuisblijvers. Zonder een sterk thuisfront is dit alles niet mogelijk.

Een deel van het thuisfront is aanwezig en na het gebed nemen we afscheid van het comité der uitzwaaiende vrienden en familieleden.
De reis door Duitsland loopt voorspoedig. Na een eerste stop om 08.15 eerste stop na 355 KM hebben we er al 355 kilometer op zitten. We gunnen onszelf een korte koffiepauze en sanitaire stop, waarna we weer snel de autobahn opzoeken. Gedurende de hele rit worden we goed verzorgd door onze eigen foerier. Henk jr. heeft zich op de achterste van drie banken genesteld naast de kratten en tassen met etenswaren. De gezonde snacks, iets minder gezonde snacks en vooral d eongezonde variant wordt met vrijmoedigheid uitgedeeld door onze top chef. Het levert nog een hilarisch moment op wanneer Henk zijn pa aanspreekt en zegt: “Henk, Banaan?” Het antwoord “Nee, Henk Pruim!” tekent de sfeer in de auto terwijl Thijs goed gebruikt maakt van zijn eigen rij en racetijdenwet op de Duitse weg. En voor we het doorhebben is laten we Duitsland achter ons. In de hoop dat we de goedkope diesel in Tsjechië kunnen tanken berekenen we continue of we dit gaan halen zonder droog te staan. Het voordeel van droogstaan is dat je niks gebruikt, het nadeel dat je de bus dan over een berg moet duwen. Die uitdaging blijft ons bespaard en om exact 12:00uur betalen we door ons getankte diesel aan een Tsjechische grens. Wat fijn dat de rit zo voortvarend gaat. Er is tot nu toe weinig verkeer en de zon schijnt.

Een voordeel van het moeten tanken is dat we de snelweg af moeten. Vlak voor onze afslag begint er namelijk een file. Wanneer we de afrit nemen en over de file rijden zien we in de verte de oorzaak van het langzaam rijdende en voornamelijk stilstaande verkeer; de tunnel is dicht en wordt vanbinnen verlicht door blauwe lampjes. Kortom, een geluk bij een ongeluk dat we even mogen bijtanken. Nog een gelukje is dat we een op onze kleine omweg niet door een tunnel en onder een berg doorgaan, maar eroverheen mogen rijden en kunnen genieten van het prachtige uitzicht. De omweg is niet al te lang en al snel rijden we weer op de snelweg. De middag is begonnen, Tsjechië is ons jachtterrein. 731 kilometer gehad, nog zo’n 900 te gaan.

Zoals we allemaal weten is een film pas goed als er een beetje spanning bij komt kijken. Dit kan komen door een spontane ontmoeting, wending van het lot of een beetje tegenslag. Ook ons verhaal begint op een echte film te lijken. Met zo’n 950 kilometer op de teller staan we alsnog stil in een file. Een Tsjechische aardappelboer heeft besloten zijn vrachtwagen te laten kantelen op de snelweg. En ondanks het harde werken van de opgetrommelde schoonmaakploeg groeit de rij wachtenden gestaag. We staan nagenoeg stil. Het doet ons fantaseren over eten, drinken, koffie, thee. Maar het blijft niet bij fantaseren. Want met kleine opschenkfilter en wat gekookt water kan je ook in de file koffie zetten. We maken van de nood een deugd en de bus ruikt al snel naar dat wat men het zwarte goud noemt. Koffie bouwen in de file doet de tijd vergeten. En hoewel elke file te lang is verzacht dit avontuur het leed dat wachten heet. Blij dat we weer kunnen rijden jaagt senior de naald van de snelheidsmeter naar de andere kant van het dashboard. We zijn weer onderweg.


Dat we weer onderweg zijn is ook opgevallen bij twee leden van het Tsjechische ambtenarengilde. De heren van de plaatselijke douane sommeren ons om hen te volgen. Een routinecontrole, zo denken wij. Maar niks blijkt minder waar. Henk wordt gevraagd om zijn paspoort en om de autopapieren. Getrouw als hij is geeft hij de gevraagde documenten af en in alle rust wachten we tot de heren dienders ons groen licht geven voor het vervolg van onze reis. Tot een van de mannen ons vertelt dat we geen vignet hebben betaald. En zonder wegenbelasting mag je je ook in dit land niet op de wegen wagen. Een misverstand, denken wij. Al snel bevestigt Thijs ons vermoeden door de verzekeringspapieren tevoorschijn te toveren op zijn telefoon. Hij heeft ze immers zelf online geregeld met Senior gisteravond? Trotse Thijs tovert tevreden de tekst tevoorschijn die onze vriend in uniform moet overtuigen. Helaas, het mag niet zo zijn. De geüniformeerde baas heeft het laatste woord. We hebben inderdaad een vignet gekocht en die komt overeen met het papier dat in de auto ligt, maar op de bumper hangt een kenteken dat afwijkt. Hoe dit kan? We hebben de verkeerde bus meegekregen bij de papieren. Een andere optie is dat we de verkeerde papieren bij deze bus hebben meegekregen. Hoe dan ook, dat wordt betalen. Een boete is ons deel en mochten we verder willen reizen zullen we ook voor Slowakije en Hongarije nieuwe vignetten moeten aanschaffen. Dit kan online en is dus geen probleem. Het probleem dat in de verte wel opdoemt is de grens tussen Hongarije en Oekraïne. Die kom je namelijk alleen maar over als je de originele kentekenpapieren laat zien die horen bij de auto waar je in rijdt. En dat is nou net ons probleem. Van paniek is geen sprake, maar een probleem is er wel. We bellen daarom, nadat we ons gezellige onderonsje met de douane hebben afgesloten, met onze verhuurder.

De verhuurder blijkt een welwillend mens. Hij biedt zijn excuses aan en zegt ons te zullen meedenken voor een oplossing. Wat die oplossing is, is eerst nog maar de vraag. Op een gure parkeerplaats voorbij Praag wachten we in spanning het antwoord af. Zal iemand naar Budapest vliegen om ons de papieren te overhandigen? Of moet er een auto gewisseld worden? We bellen naar wat vrienden thuis en meteen horen we van die lieverds al dat ze, waar nodig, wel de auto naar het oosten willen rijden. Het blijkt niet nodig. De verhuurder zorgt dat de goede bus onze kant opkomt. Dit betekent helaas wel dat wij een stuk terug moeten op onze reis. Op een plek die voor beide kanten aan te rijden is moet de autowissel plaatsvinden. We komen uit op Leipzig. Een stad, een naam, een plek. Maar voor ons vooral meer dan 400 kilometer terug naar Nederland. Terug in de tijd. Wie denkt dat ons humeur gezakt is tot onder elke peil heeft het helemaal mis. Tuurlijk, we balen even. Maar zodra dit plan bekend is bellen we de klaarstaande hulptroepen af en knorren we vredig richting Duitsland. Nog voor we dit grote land inrollen schuiven we nog een Tsjechische pizza naar binnen of een lekkere bak lasagne. Op dit krachtvoer knallen we nog tweeëneenhalf uur westwaarts naar een plek voorbij Leipzig.

Op het moment dat dit laatste stukje aan het verslag wordt toegevoegd is het 23.34uur. Henk en Thijs tanken de bus vol en het wachten is op het goede vervoermiddel. We zitten in een prachtig pensioen en maken het bed alvast op. In Nederland, zo vermoeden wij slapen de meeste mensen al, hier moet er nog wat lading worden overgepakt. Hoe dat gaat zal in het volgende verslag opgenomen worden. We zijn op dit moment dankbaar dat de sfeer goed is! We danken Hem dat we, hoe gek ook, een veilige trip hebben gehad vandaag.

Rest ons alleen nog om onze herziene planning even te delen. Na het ontbijt stappen we morgen weer in de bus. Opnieuw richting Praag, alleen hopen we nu verder te komen. We proberen zover mogelijk Hongarije in te komen. Morgen zien we wel wat op een veilige manier haalbaar is. Als alles gaat volgens ons nieuwe plan slapen we morgen in Hongarije en passeren we maandagochtend de grens met Oekraïne. En hoewel onze reis nog geen 24 uur gaande is weten we nu al dat dit er één wordt voor in de geschiedenisboeken. Zoals een van onze lieftallige vrouwen appte: “Het kan ook nooit normaal hè naar Oekraïne, altijd wat. Wel een goed verhaal voor later.”