Naar huis…

Bier, brood en andere versnaperingen worden op de vroege ochtend van deze dinsdag ingeslagen bij de Spar in Hongarije. We zijn de grens over maar hebben nog niet ontbeten. Het brood is dan ook ingeslagen om meteen te verslinden. De kassajuffrouw mag dan misschien denken dat wij Hollanders ontbijten met bier, maar de blikjes blijven nog even dicht. Dat is voor thuis. Thuis, we zijn weer onderweg. Op moment van schrijven rijden we over de M3 richting Boedapest. Zes mannen in een bus vol bier, vieze was en goede verhalen. U leest het goed, we zijn met een man meer dan op de heenreis, dat heeft even wat uitleg nodig.

Toen we vanmorgen instapten bij het hotel waren we nog met vijf man, maar halverwege hebben we een gast opgepikt. Onze gastheer en roerganger, dominee en wijsgeer Sandor Kovacs. Sandor moet voor wat regelzaken in Hongarije zijn en heeft ons om een lift gevraagd. De bus is groot genoeg en Sandor is van harte welkom. We rijden naar de carpoolplaats van Batyuj, maken een groepsfoto met op de achtergrond ons busje en pikken Sandor op. Zes opgeschoten pubers in een busje. De Europese unie is gewaarschuwd. Voor we echter bij die grens met aankomen worden we al staande gehouden. Enkele kilometers voor de overgang staat een checkpoint van het Oekraïense leger. Ze staan er om vluchtende jongemannen te onderscheppen. De militairen bekijken de bus, onze pasporten en het aantal inzittenden en schrijven een en ander op. Onze Nederlandse en Hongaarse paspoorten zijn een ticket naar de EU. Zodra militair Charlie is uitgeschreven rijden wij bij het checkpoint weg, op naar de grens.

Bij de grens is het rustig. Het lijkt erop dat niemand Oekraïne in of uit wil. Dat is goed nieuws voor ons. We zetten onze liefste glimlach op en de enkeling in ons gezelschap met twee gezichten zoekt het goede gezicht bijpassend bij de pasfoto op het paspoort op. Zo kan er niks meer mis gaan denken wij. En dat klopt. We moeten nog wel even wat tassen uit het busje halen en een doos met honing openen, maar dat is geen reden om ons vast te houden. Na het zien van de honing en het zien (en ruiken?) van de gebruikte onderbroeken mogen we door. Meeschrijvers let u op? We zijn de grens gepasseerd in een tijd van 33 minuten. De oplettende lezer weet dat dit een hele minuut sneller is dan op de heenreis. Wat een prestatie niet?

Zoals gezegd zijn we weer in de unie. We vieren dit met het inslaan van het bier en de broodjes, eten wat broodjes en met een volle maag en lege blaas draaien we de snelweg op. De beroemde M3 richting Boedapest is ons jachtterrein. Simon geeft de stuurknuppel over aan Cor en de jacht wordt ingezet. Na een snelle wissel navigeert Gerben ons naar een parkeerplaats in Boedapest. Daar in het uit de kluiten gewassen dorp aan de Donau zal Sandor zijn zoon Sandor opzoeken. We zijn even bang dat dit nog een aardige klus zal worden aangezien menig Oostblokker sneller van auto dan sokken wisselt. Het valt gelukkig mee. Sandor junior komt ons al snel tegemoet lopen. Na een korte kennismaking nemen we hartstochtelijk afscheid van onze verstekeling en broezen we richting Brno.

Voor we veilig aankomen bij de plaatselijke Decathlon maakt de voorkant van de bus nog bijna kennis met een suïcidale Slowaak die op de splitsing van twee rijbanen zijn autodeur opengooit om even uit te stappen. Henk weet uit te wijken en onder toeziend oog van nestor Pjotr Haveman nestelen we ons na vele kilometers asfalt in het koffiebarretje van de sportwinkel in Tsjechië.

Kwartiermaker Gerben -orakel- Weitkamp heeft ondertussen een hotelletje voor ons geboekt in Teplice (Tsjechië). We zijn erg benieuwd hoe ons onderkomen er zal uitzien en na het wegslobberen van de koffie en doorslikken feurovan een gezond broodje met nog gezonder beleg gaat uw zooitje ongeregeld de snelweg weer op.

En dan nu een dienstmededeling vanuit de Q-liner tussen Szernye-centrum en Assen-West. ‘In verband met een verminderde accucapaciteit van de laptop van uw mobiele typ-meneer nadert u nu het einde van dit versl…’