Onze reis begint dit jaar op 16 oktober. We verzamelen rond 13.15 bij de kerk en laden de bussen in. De hal van de kerk stroomt intussen vol met vrienden, familie, gemeenteleden en belangstellenden. Tegen twee uur vragen we samen om een zegen over de komende reis en dan stapt de autogroep in. Zaterdag zal nog een deel volgen in het vliegtuig, hun belevenissen staan een stukje naar onder. Om 14.10 is het moment van vertrek daar en in de regen rijden de drie bussen weg.
Onderweg word er muziek gedraaid en lol gemaakt. De een slaapt, de ander praat, nog een leest een boek of gewoon oordopjes in. Wat dan ook we maken er een leuke tijd van. Onderweg is de groep gestopt voor een kleine pauze met een wc en koffie of een sigaret daarna hup weer de busjes in en nog een stuk rijden.
Na een tijdje komen we bij de kfc en gaan daar met de groep eten. Een rotzooi dat het er is, dit klopt niet, dat klopt niet. Dit mist, dat mist. Nadat iedereen uiteindelijk zijn of haar eten op heeft gaan we weer op pad om nog een stuk te rijden. En toen opeens stonden we stil. nja bijna, dan er was een ongeluk gebeurd aan de andere kant van de snelweg. Alles afgesloten, auto’s moeten 1 voor 1 omkeren en terugrijden. Onze file is alleen een echte kijkers file.
Daarlangs gekomen gaan we weer mooi verder. Na weer een stuk rijden zijn we toe aan een volgende stop. Even lekker een kop koffie en naar de wc, een sigaret voor de liefhebber. En dan het busje maar weer in, proberen wat te slapen.
De nacht was lang, of juist kort, het verschilde voor iedereen. Sommigen sliepen we, en sommigen ook niet. Zo vordert langzaam de reis door de nacht en Boedapest komt gestaag dichterbij, maar daarover straks meer.
Het verhaal van de vliegtuiggroep begint een dikke 13 uur na het vertrek van de autogroep. Zij verzamelen zich rond 3 uur in de hal van de kerk waar we zowaar een aantal gemeenteleden treffen. Echt super om te zien dat ze voor ons hun warme bed verlaten hebben om ons te komen uitzwaaien. Onder het genot van een kopje koffie of twee, en een enkele zelfs drie wachten we tot het bijna half 4 is. We vragen ook voor deze groep een zegen over de reis en dan stappen we in de gereedstaande auto’s die ons naar Dortmund zullen vervoeren.
Door de donkere nacht spoeden we ons richting vliegveld waar de eerste auto om kwart over 6 aankomt. Enkele minuten later is ook de tweede auto present en begeven we ons naar de hal van het vliegveld. Een korte sanitaire stop later komen we tot de ontdekking dat we wel erg vroeg zijn dus besluiten we koffie te bestellen. Zo genieten we van onze rust tot de klok ineens 7.15 aangeeft. Vervolgens ontdekken we bij het uitdelen van de boardingpas dat de gate waar we ons moeten melden al om 7.45 sluit. Snel spoeden we ons richting douane maar daar blijkt een lange rij te staan. De tijd dat de gate sluit komt snel dichterbij maar we schieten niet erg hard op. Rond om ons heen zien we gelukkig dat er meer passagiers staan te wachten voor onze vlucht en dat zorgt ervoor dat we ons iets minder druk maken.
Rond 8.05 zijn we dan eindelijk aan de beurt bij de security en in rap tempo ontdoen we ons van alle metalen voorwerpen zoals riemen, sleutels maar ook van alle elektronica die we bij ons hebben. Alles wordt vervolgens gescand en nadat een aantal ook nog eens grondig gefouilleerd zijn kunnen we onze bezittingen weer bij ons steken. Echter.. er mist een tas.
Al snel blijkt dat deze door de security apart is gelegd vanwege de vele elektronica in de tas. De hele tas moet uitgepakt worden en alles opnieuw gescand. Als alles even later weer in de tas zit kunnen we ons eindelik melden bij de gate. Het is dan inmiddels al 8.25.
Uiteindelijk vertrekt het vliegtuig om 8.55. De reis op zich was niet heel bijzonder en rond 10.30 landen we in Boedapest. Snel verlaten we het vliegtuig en na een sanitaire stop lopen we richting uitgang. Op het moment dat we de deuren doorkomen worden we zeer luidruchtig onthaald door een stel uitbundig juichende Hollanders in donkerblauwe shirt bedrukt met reclame.
Het weerzien is vreugdevol en even later vertrekken we met z’n allen vanaf het vliegveld. Drie witte bussen gevolgd door een donkerrode Chevrolet nogwat sport. Vlot vervolgen we onze weg richting grens en na een kleine twee uur stoppen we voor een korte rook en plaspauze. We spreken af dat we nu in een ruk doorrijden naar de grens. Wel moeten we vlak voor de grens nog even wat bagage en personen herverdelen over de voertuigen en dan besluit een deel toch nog snel even wat vocht weg te brengen of de luchtwegen nog maar eens te asfalteren.
Even later is alles gereed en rijden we naar de grens. En dat duurt me een partij lang. Alle documenten worden door de heren ambtenaren zeer grondig bekeken en ingevoerd in de computer. De beambte die dit doet dit in een moordend (traag)temp. Ook moeten we lang wachten voordat we weer een aantal meter vooruit mogen rijden. Af en toe moeten we nog even zoeken naar het juiste document maar echt bijzonder is het niet aan de grens. Toch duurt het maarliefst twee uur voor we allemaal de beide grensposten gepasseerd zijn. Sandor verteld ons even later dat dit geen uitzondering blijkt te zijn en dat we het nog snel hebben gedaan. Voor de terugweg geeft hij al aan dat we moeten rekenen op twee tot drie uur bij de grens.
We doen snel nog even wat boodschappen in een soort mini C1000 en rijden dan door naar het vrouwenhuis. Daar aangekomen pakken we de bussen uit en verdelen we de beschikbare slaapruimte. Als dat gedaan is staat het eten inmiddels als op ons te wachten. We zin allemaal hongerig en vallen aan op de vette soep met een soort dunne macaroni en wat stukjes vlees. Wanneer de meesten verzadigd zijn volgt tot onze verbazing nog een tweede gang, aardappelpuree met gebraden kipstukken en een rauwkost salade. Hiermee vullen we de gaatjes die we nog overhebben in onze maag tot we allemaal voldaan achterover hangen uitbuikend van de voortreffelijke maaltijd.
We spreken een aantal praktische zaken af met elkaar voor de zondag en dan is er tijd om verder te settelen, wat te drinken, het Dagblad van het Noorden (van vrijdag) te lezen of om een spelletje te doen. Langzaamaan beginnen de eersten richting bed te gaan en tegen de tijd dat ik klaar ben met het maken en versturen van dit reisverslag ligt bijna iedereen al op bed en besluit ik hun voorbeeld maar te volgen.
Tot morgen!
Neem contact op via WhatsApp