Van Donau naar Szernye

Het geluid van een knisperend broodzakje klinkt als muziek in de oren als je net een goede nacht hebt gehad. We nemen u mee naar Budapest, hoofdstad van Hongarije. Wereldstad in het oosten van Europa. Henk en Gerben hebben er om 07:45 al een ochtendwandeling op zitten. Tijdens deze wandeling hebben ze een heerlijk broodje gekocht bij de Spar. In het appartement dat op een steenworp afstand van de Donau ligt genieten we van de meegebrachte lekkernij. De Donau, we hebben er gisteravond na het eten nog een wandeling langs gemaakt. Het vlees van de Argentijnse kok was heerlijk en een beetje beweging na reizen, stilzitten en eten is misschien nog wel lekkerder. Even verkeerd lopen in de grote stad, om daarna een kijkje te nemen bij de oevers van de Donau. Of hij mooi en blauw was konden we niet meer zien op de late avond, maar de vele lichtjes op de oever deden ons toch genieten. En als we de winkelende dauwtrappers en hun foto’s mogen geloven is de Donau ook bij dag een prachtige plek om langs te wandelen bij daglicht.

Om 08:00 uur verlaten we ons veel te luxe appartement dat zo’n 5 minuten van het parlement ligt en stappen we in de bus. De dag begint met een cultureel hoogstandje verzorgd door Pé en Rinus waarna Daniël Lohues ons toezingt dat het een Prachtig mooie dag is. Met die instelling draaien we de M3 op en laten we de schöne blauwe Donau achter ons. We rijden via een heerlijk bakje koffie naar het door ons zeer geliefde Oekraïne. Onderweg ontmoeten we nog enkele kilometers asfalt, passeren we de nodige wegwijzers en hebben we oprechte, gezellige en serieuze gesprekken. De reis is lang, maar nooit te lang. Het samen gesprekken voeren en kunnen focussen op het doel dat voor ogen ligt is waardevol om te doen.

Vanaf de luxe naar het land dat zoveel ellende doormaakt. We worden er bij het tankstation waar we ons bakkie koffie halen weer bij bepaald. Daar staat op de parkeerplaats namelijk een auto van het Rode Kruis. Een witte auto met daarop de rode letters van de hulporganisatie. Ons valt op dat naast de letters van het rode kruis een logo geplakt is. De afbeelding moet een mitrailleur voorstellen, roodomrand en met een rode streep er overheen; verboden te beschieten. Is het niet bizar? Een bordje met de betekenis dat je niet mag schieten? Zo jammer dat dit nodig is, het tekent de overgang van luxe naar een land in oorlog.

Dit land naderen we snel en ook het passeren van de grens gaat in een mooi tempo. Met een dik half uur zijn we de grens gepasseerd. Ons valt op dat zowel de Hongaarse als de Oekraïense douaniers vriendelijk zijn. Er wordt een grapje gemaakt een glimlach uitgedeeld en, belangrijker nog, toegang verleend om Oekraïne in te gaan. Er was nog wel even wat onduidelijkheid over onze bestemming. Bij het loket van de douane gaf Simon aan dat Szernye onze bestemming is. De grote smurf in het hokje verstond echter ‘China’ maar na wat ondertiteling vanuit de bus werd toch duidelijk dat we aan de goede grens stonden. Het is 12:48 uur als we het bestemde land inrijden.

Oekraïne in de winter, dan verwacht je sneeuw, moeilijke omstandigheden en meer. Niets van dit alles is vandaag waar. We lopen in trui en T-shirt rond en begroeten de zon die ons met volle teugen ontvangt. Zoals een wijs man in ons midden zegt: “het is goed dooi.” En in deze omstandigheden ontmoeten we na een vertrouwd uurtje wachten onze gastheer. Sandor, de grote roerganger heet ons hartelijk welkom en meteen worden de plannen voor het weekend besproken.

Plan één wordt meteen in werking gezet. Een overleg over de ‘bedrijfsvoering’ van onze projecten in Barkasovo. Grote vriend Sandor zit voor, wij om hem heen samen met de plaatselijke bobo’s uit Barkasovo en Munkacs. Een lang overleg waarin veel gezegd wordt en vooral veel duidelijk wordt volgt. Vergaderen, niet meteen een hobby en zeker met de taalbarrière is het nogal een langdradig verhaal. Toch is het goed om te doen. We denken een goede stap te hebben gemaakt richting de toekomst. Halverwege de vergadering wordt Sandor nog ruw gestoord in zijn speech. De telefoon gaat en zijn vrouw belt. Sandor kijkt wat verstoort en Simon moet even later iets opbiechten…

Oksana, de vrouw van Sandor, is vandaag met diens bus op pad geweest. Er is echter een probleem met het openen van de deuren van de bus. Gelukkig voor Oksana staat Simon in de wachtstand en is hij bereid om eens een deskundige blik op de bus te werpen. Welkom bij een nieuwe aflevering van ‘Meneer Broeksema weet raadt’.  Simon kijkt, hij prutst, krijgt wat hulp van secondant Weitkamp en weet het slot zowaar weer te repareren. Simon Broeksema, hij bleek de sleutel tot succes te zijn. Iedereen blij en wij naar de hierboven genoemde vergadering. Maar dat telefoontje dan? Oksana wilde ook weer op pad maar mist een autosleutel. Die blijkt in de jaszak van meneer de monteur te zitten; een legitieme reden om de classisvergadering te onderbreken. Gerben rijdt snel heen en weer naar Oksana en maakt haar blij met de sleutels.

Na de vergadering die om kwart over zes is afgelopen rijden we snel naar ons hotel. Tijd om in te checken, uit te pakken en de dames van het thuisfront te melden dat we ons redelijk tot goed gedragen hebben.
Samen met Sandor, Oksana hun zoon Kamil en zijn kameraad Florian storten wij ons op een heerlijke maaltijd. We overhandigen Sandor en Oksana een klein geschenk en de verhalen vliegen over tafel. Waar we vanmorgen nog op een steenworp van de Donau vertoefden zitten we nu na een steengoede en nuttige dag weer op vertrouwde grond. Oekraïne, het land waar we ons thuis voelen en waar we ons ook in de komende dagen nog heel nuttig hopen te maken.

De zigeuners gaan ons nog zien, u gaat nog van ons horen.