Trots

Elk dagverslag begint vaak in de ochtend, we staan op en bla bla bla. Dit keer niet, ik kan namelijk niet wachten om eerst iets te delen. Ik ben TROTS, mega trots, wat zijn we met een prachtige groep mensen op reis. We denken om elkaar, we helpen elkaar, staan klaar voor elkaar en hebben vandaag ontzettend veel werk verzet! Maar dat komt later, ik zal nu eerst beginnen zoals u gewend bent. Weer optijd begon de ochtend in het zonnetje met mijn leesboek. Mijn gedachten waren dit keer niet helemaal bij mijn boek. Mijn gedachten zijn in het land waar ik ben. Het is een land in oorlog, maar hier merken wij er niets van, toch komt het wel even binnen, het is wel een land in oorlog. Hoe is het voor de mensen om in het hotel te werken, hoe is het om je land te bewerken, hoe is het om een kleuterschool uit te bouwen en je niet weet hoe de oorlog verder zal verlopen? Eigenlijk kun je er geen voorstelling van maken, zeker niet als je nooit in oorlog geleefd hebt. Mijn gedachten gaan naar al die gezinnen waarvan de vader en oudere broers naar het front moeten. Of als ze nog niet naar het front zijn ze ook geen echte vrijheid hebben. Wat ben ik dankbaar dat wij als groep hier mogen zijn, om de mensen om ons heen onze naastenliefde te geven.

Al nadenkend komt de eerst volgende naast me buiten zitten en vanzelf druppelt de hele groep weer naar buiten. Laat ik het lief verwoorden, sommigen komen naar buiten, maar hun zieltje slaapt nog, slaapkameroogjes en nog niet helemaal aanwezig, de ander staat als een duracel konijn te kletsen en wil de dag zo snel mogelijk beginnen. Als we compleet zijn gaan we om 08.00 uur weer met elkaar aan tafel. Dit keer krijgen we geen omeletten en roerei, maar brood gedrenkt in ei en dan gebakken. We smullen er lekker van! We krijgen 1 mededeling deze ochtend en dat is dat er geen mededelingen zijn. Over 10 minuten worden we allemaal in de busjes verwacht om te kunnen vertrekken. Als we aankomen staan er maar 2 of 3 kindjes, huh? Waar is de rest, geloof me knipper 1x met je ogen en het “schoolplein” staat vol enthousiaste kinderen. Kort na onze aankomst arriveren ook de tolken.

Vandaag hebben ze het met de kinderen gehad over de voetwassing van Jezus, ook werden er weer veel liedjes gezongen. De kinderen leerden onze leidsters nieuwe liedjes en andersom ook. En weet je wat nu zo leuk is, op de bouw konden wij het ook horen en hoor je de volwassen mannen mee neuriën of zingen en al gauw hoor je ook de Nederlanders mee neuriën en zingen. Er werd vandaag ook weer een werkje gemaakt en de kinderen genoten! Dit was duidelijk op hun koppies te zien.

Ze worden gezien, ze krijgen aandacht en worden geprezen om hun werkjes die ze maken. De vrouwelijke tolk die helpt bij het kinderwerk had ook een mooi verhaal. “Er was een man en die had een hele mooie boot gemaakt, hij had ontzettend zijn best er voor gedaan. Aan elk detail werd gedacht. Maar op een dag was de boot weg, tot zijn verbazing zag hij het in een winkel liggen. Hij ging de winkel binnen en wilde zijn bootje weer hebben. Nee meneer u zult het moeten kopen. Kopen? Ik heb het toch zelf gemaakt?! Maar de man ging hard aan het werk om het bootje terug te kunnen kopen. Eindelijk had hij na zorgvuldig gewerkt te hebben voldoende geld om het bootje terug te kopen. Deze man is Jezus, de mens werd door Hem gemaakt en aan alles werd gedacht. Alles zat er op en eraan, maar toch moest Hij voor ons sterven om ons vrij te kopen van al het slechte wat wij doen.” Wat een prachtig verhaal om kinderen te vertellen wie Jezus voor ons is! Hij is onze redder.

Op de bouw is verder gewerkt aan de binnenmuren voor het washok en het toilet. We werkten samen alsof we dit al jaren zo samen doen. We weten wanneer er een hamer nodig is of een troffel of als er specie moet komen. Stenen worden al klaar gelegd. Er is wel een bijzonder punt, bouwvoorschriften, werkelijk deze zijn helemaal niet nodig. Waar wij op staan om ergens bij te komen voldoet nergens aan, maar het is zeer effectief en we kunnen ons werk prima doen. Ik zie Patrick ineens een handvat van de kruiwagen trekken, eh joehoe we zijn hier om dingen te maken, niet om te slopen, dit trok dus wel onze aandacht. Hij stopt een ijzeren staaf in het gat waar het handvat zat en boog met redelijk gemak het ijzer in een betere vorm om het te kunnen gebruiken tussen de steenlagen zoals ze hier gewend zijn. Jij slimme gast! Het werkte perfect, hoezo heb je een buigijzer nodig als het ook zo kan.

Boven ons wordt er met vereende kracht gewerkt om de plafondbalken te plaatsen. Ook dit ging niet geheel volgens voorschrift en één van de klussers hoor ik zeggen, o jongens jongens doe voorzichtig. Hier klonk een hoop liefde in door, een gedachte die bij meerderen aanwezig was. Wat een toppers, in rap tempo werden alle balken op de berekende plek neergelegd. Samen met de dominee en andere gemeenteleden en onze mannen werd de krachtklus geklaard.

Verder op werden een hele stapel en dan ook echt een hele stapel planken geverfd, een soort impregneermiddel. Ook dit werd met vereende kracht gedaan. Plank na plank werd geverfd.

Dit bedoelde ik toen ik het verhaal begon, TROTS op onze kanjers allemaal met hun eigen bezigheden en kwaliteiten. Trots dat we dit samen mogen doen met de zigeuners. We zijn ontzettend blij met hun hulp, ze zijn namelijk oersterk!!!! Zelfs kleine jochies lopen met die dikke stenen om ze van de ene plek op de andere plek te leggen. We zijn dus niet alleen trots op ons zelf, maar ook ontzettend trots op onze medeklussers de zigeuners.

Vandaag hebben we tot 2x een ontzettend lekkere warme maaltijd gehad. Wat zijn we dankbaar voor het heerlijke eten na het harde werken. Eh en ik denk dat ik mijn ontslag maar moet indienen, want de dames maken elke keer voor ons koffie of vragen of we water willen drinken. Dan denk ik bij mezelf, oeps ik ben weer te laat. Maar dit is ook prima zo, misschien wel beter want er wordt goed om ons gedacht! Dus werkgroep bij deze dien ik mijn ontslag in 😊

Op dit moment dat het verhaal voor jullie wordt gemaakt zijn de mannen en vrouwen bezig om een werkje te maken voor morgen. Nu kan ik het verhaal afsluiten en nog snel even mijn werkje maken. Maar er werd ons gevraagd iets met jullie te delen. Hier willen wij graag gehoor aangeven.

Dominee Pisti vertelde dat er een vrouw vandaag naar hem toegekomen is om hem te komen bedanken. Tijdens één van zijn online diensten keek zij mee, er werd door de dominee voor haar gebeden, maar niet alleen de dominee, ook de gemeenteleden gingen met hem meebidden. Deze vrouw was ongeneselijk ziek. Ze had kanker en naar de mens gezien was er geen genezing meer mogelijk….uit behandeld. Ze lag al op bed, want haar lichaam deed al niet meer wat ze graag zou willen. Maar nu was ze hier, hier bij ons op het kamp, hier om de dominee, maar bovenal om samen God te danken voor het wonder wat is gebeurt. Ze is genezen, ze is al zover opgeknapt dat ze een lange reis heeft gemaakt om hier te kunnen komen. Daarom typ ik ook naar de mens gesproken, want uiteindelijk heeft God het laatste woord. Er werd een dankgebed uitgesproken voor haar genezing.

Voor nu ben ik even uitgetypt, maar morgen mag u weer meegenieten van een nieuwe Oekdag!