We gaan los!

Ken je dat gevoel nog van vroeger, schoolreisje, beetje spanning in je buik en niet kunnen wachten tot de bus gaat vertrekken. Datzelfde gevoel overheerste vanmorgen ook, we waren uitgelaten aan het ontbijt, we maakten grappen en hadden veel lol. We konden niet wachten op ons schoolreisje naar het zigeunerkamp in Dobron. En ja hoor, om 09.00 uur was het tijd om te vertrekken richting het zigeunerkamp. Daar aangekomen zagen we al een beste groep kleine kinderen klaarstaan voor het kinderprogramma. Vrolijk werden we begroet, Joraget, oftewel goedemorgen. Het kinderwerk moest nog even wachten, want de tolken, 1 voor het kinderwerk en 1 voor de bouw werden nog opgehaald. Tot die tijd werden er spelletjes buiten gedaan en veel liedjes gezongen. Degenen die kinderwerk gingen doen werden geholpen door een paar juffen en moeders.

Voor de bouw werden gereedschappen uitgeladen. Sommigen die veel verstand hebben van de bouw namen de anders opgeleiden mee in hun enthousiasme in de klussen die gedaan moeten worden. We gaan binnenmuren bouwen. Wat hebben we nodig? Grote stenen en cement. Ik heb geleerd dat cement de verhouding heeft van zand, droge cement uit een zak, water en grind. Specie is bijna hetzelfde maar dan zonder grind. Mocht u dit niet weten, dan heeft u nu ook iets geleerd 😊

We hadden een eerste rij stenen er best vlot in, mooi stevig en waterpas. Intussen kwamen de tolken ook voor het kinderwerk en de bouw. De vrouwelijke tolk voor het kinderwerk ging mee naar binnen, de kerk in, ze gingen het vandaag hebben over “Laat de kinderen tot mij komen” er werden liedjes gezongen en een werkje gemaakt. De 3 personen uit onze groep die samen met de juffen en de tolk het kinderwerk deden hebben een ontzettend mooie ochtend gehad. Het gaat hier een stuk ordelijker dan in het ander zigeunerkamp, die in Barkasovo. De tolk gaat ook gezellig bij de kinderen zitten en helpt hen met de werkjes. Margreet had een pot met kralen meegenomen. De kinderen mochten hier armbandjes van maken. Hier werd gretig gebruik van gemaakt. Samen gingen ze oefenen met het liedje, lees je bijbel bid elke dag. Eén van de kinderen kwam halverwege de ochtend weer met de vraag of ze het nog een keer gingen zingen, ze wilde het zo graag leren hoe de gebaren gaan en hoe het liedje gaat. Dit is precies waar het om gaat, laat de kinderen tot Mij komen, ze komen, ze willen leren, we willen delen in de blijdschap om Hem te leren kennen.

Op de bouw, willen we net met de tweede laag stenen beginnen als de tolk aankomt. We kennen hem van eerdere jaren dat we op het kamp in Barkasovo waren, het was een goed weerzien. Helaas waren we na een paar minuutjes iets minder blij, het bleek niet te kloppen wat we deden. De eerste rij stenen moesten we er weer uithalen. Er zijn keien besteld en deze zijn voor de eerste opvulling als fundering. Beetje jammer, maar er zit niets anders op dan deze rij er weer uithalen. De keien en het hout zou klaarliggen als wij kwamen. Het is tot 3x toe gecheckt, er werd ons verzekerd alles ligt klaar. NIET DUS. Dat noemen we dan maar een zigeunergrap. Het lag niet klaar. Dominee Pisti ging op pad om het te gaan bestellen. Tot die tijd konden wij helaas niet verder. Dus dat werd wachten en wachten en wachten. Dominee Pisti was al een tijdje terug, maar er kwam maar geen hout of keien. Daar kwam even het driftkikkertje in mij naar boven en ik vroeg aan de tolk waar nou toch de materialen bleven. De werkers die het moeten komen brengen hebben nu pauze, 1 uur pauze. Dit is zo’n gevalletje dat je denkt, 1….2…..3  nu niet als een Nederlander denken, maar op z’n Oekraïens, zigeuners, het komt zoals het komt.

We zoeken de schaduw op, want intussen werd het al flink warm, zo rond de 26 graden. Patrick gaat met een paar kleine jochies kikkertjes en kikkervisjes vangen.

We kregen na een half uurtje heerlijk brood met komkommer en een soort ham aangeboden. Dat was een welkome snack! Heerlijk. Er werd al snel een bak koffie bijgezet en de feestmaaltijd was compleet. Na nog een tijd wachten kwam daar dan eindelijk de keien aan. Intussen was het kinderwerk ook afgelopen, dus hadden we veel handen om de keien te sjouwen en in de gegraven fundering te gooien. De gaten ertussen werden opgevuld met cement zodat het een solide fundering werd. Op het einde werden er nog ijzeren staven bovenop gelegd, wat krijg je dan, een soort van bewapend beton. Na deze laag konden we dan toch echt de goede stenen erop gaan metselen. De gaten in de stenen werden ook weer opgevuld met cement of specie, maar net waar de kruiwagen vol mee zat.

We hoorden ineens een geluid. Het geluid van een vrachtwagen, geweldig, hé mannen het hout komt eraan. Er wordt al snel weer een treintje gevormd om al het hout te lossen. Ik merk dat we samen met de zigeuners het lied Praise staan te zingen. Zoekt u dit nummer maar eens op, wat een geweldig lied en dat op een bouwplaats. Hier wordt je blij van! Dat is wat anders dan Jonnie Jordaan of een andere smartlap.

Er werd ook een boel gemeten, want meten is weten, bijvoorbeeld waar de balken voor het plafond moeten komen.

Er werden gaten gemaakt in de buitenmuren van de kleuterschool waar de dakbalken een stukje inkomen, zodat ze stevig komen te liggen. Ineens werden we geroepen om samen te gaan eten. Eh…..we hebben net al gegeten, we hebben al heerlijke boterhammen gehad. Nem nem (nee, nee), druk handgebarend stond één van de vrouwen ons te wenken, we moesten allemaal naar binnen, eten, goed voor harde werkers begrepen we van de tolk. Uit fatsoen gingen we netjes naar binnen om te gaan eten, maar we hadden eigenlijk al genoeg gehad aan de boterhammen. Ik kan je wel zeggen het was een vermakelijk gezicht, grote stoere klusmannen op ieniminie kleuterstoeltjes. Ik lachte iets minder toen ik een poging deed om na het eten weer in de benen te komen. Zo stief als een hark komen een aantal van ons weer in de benen. We hebben nog steeds geen idee wat er in de grote roze teil voor eten zat, maar het was werkelijk erg lekker.

Na het eten gaan we weer verder……och man de umf was er nu toch echt wel uit hoor! Maar niet zeuren, we wilden zelf hierheen dus hoppa nog even oppeppen en de laatste dingen doen die we klaar willen hebben. Toen ging de telefoon van chef Thijs, het was chef Henk sr. nog niet naar het hotel gaan, er wordt zo een vracht met stenen (nee niet zulke bakstenen als wij kennen, maar grote, echt grote stenen) gebracht. Oké oké, dit kunnen wij, nogmaals, niet mekkeren, maar je mooiste glimlach opzetten ennnn daar gingen we weer.

Met hulp van een paar sterke zigeuners werd de klus in een rap tempo geklaard. Kijk aan één voor allen en allen voor één. Nu waren we er echt klaar mee. De spullen werden schoongemaakt en opgeruimd voor morgen. Er werd een dankgebed uitgesproken in het Hongaars door dominee Pisti en een gebed in het Nederlands door Henk senior.

Aangekomen in het hotel gaan we lekker douchen en krijgen we een heerlijke coupe ijs, want eten, nee dat hoeven we echt niet meer, we zitten nokkie vol van de goede maaltijd op het kamp.

De meesten nemen nog even een heerlijk biertje. En verhalenschrijfster gaat naar boven om voor u weer een verhaal in elkaar te knutselen. Ineens is er een behoorlijke gezelligheid op de trap. De hele meute komt naar boven, het is gedaan met mijn rust. Want als jullie denken dat we ’s avonds niks te doen hebben, dan hebben jullie het mis. Er worden tasjes ingepakt die vrijdag uitgedeeld zullen worden. Elke keer wordt er weer een tasje gepakt, stiftjes erin, schaar erin, springtouw, tennisballen, gummetje, bellenblaas, kinderbijbeltje en ga zo maar verder. Ik kijk even omhoog van het typen en zie de mannen en vrouw rondjes om de tafel lopen, en ja ze kijken allemaal blij, dit is om uit te delen, kleine kinderkoppies die een goed gevulde linnentas krijgen. Daar willen ze nog wel even voor in de benen komen! Ik wordt blij van deze groep! Bedankt harde werkers.

Dank u voor alle giften die dit werk mogelijk maken, voor het ingeleverde ijzer, voor de bestelde bloemen. Dit kunnen wij doen, omdat u ons helpt!