Afscheid

Weer net zo vroeg als de andere ochtenden gaan mijn doppies even na 05.00 uur open. Helaas geen warmwater deze ochtend, dan maar een koude plens over mn hoofd. Tegen 07.15 uur stap ik samen met Lisanne naar buiten om onze ochtend te beginnen in het zonnetje. Even later komt als eerst volgende, net als elke ochtend, senior naar buiten en daarna de rest in willekeurige volgorde.Even voor 08.00 uur vertrekken we met de hele kudde naar boven voor het ontbijt. De mededelingen voor vandaag zijn kort. We gaan om 09.15 uur vertrekken naar het kamp om tasjes uit te delen, een groepsfoto te maken, afscheid te nemen en daarna rijden we naar onze overnachtingsplek in Hongarije.

Na het ontbijt gaan we naar de kamers om de laatste spulletjes in te pakken. De tassen worden in de bussen geladen. We hadden nog een doos met kleine hotelzeepjes, deze werden nog verdeeld over de tasjes voor de kinderen. In elk tasje konden we nog 3 zeepjes stoppen. Zoals op de foto te zien die onder dit verhaal is toegevoegd kan je zien dat er veel spulletjes in het tasje zit. Speelgoed, stiften, schoolspulletjes, maar ook een kinderbijbel. Alles is gekocht door Carlos op de kinderbijbeltjes na, deze zijn in Nederland gekocht. Nadat we hier mee klaar zijn kunnen de tasjes in de bus geladen worden. We zijn ruim optijd klaar. We zijn klaar om naar onze broeders en zusters op het kamp te gaan.

Het is een blij weerzien. We beginnen met elkaar te groeten, knuffels, high five, boks of elkaar de hand schudden.Onze groep is van 12 personen enorm gegroeit met veel nieuwe vrienden! We wilden voor de kerk een foto maken van onze groep, we hadden allemaal onze trui aangedaan, maar ineens werden er gele shirts aan de mannen uitgedeeld en de paarse aan de vrouwen. Plannen gewijzigd we gaan een mega groepsfoto maken van de zigeuners samen met ons. We hebben dikke lol met elkaar, slaan de armen omelkaars schouders en de groepsfoto wordt gemaakt. Een veel kleurig palet van mooie mensen. Daarna maken we een groepsfoto van de Nederlanders, er worden niet alleen door onszelf foto’s gemaakt, maar ook door onze nieuwe vrienden. Zodra wij weglopen van de trap van de kerk lopen de zigeuners de trap op en wordt er door hen ook een groepsfoto gemaakt, ook wij maken nu foto’s van hen. 1 woord, fantastisch.

Hierna is het zover om de tasjes uit te gaan delen aan de kinderen. Maar eerst de truien uit, want we staan al mooi op te stomen als kippetjes in de oven. Als eerst wordt een jonge vrouw van 22 opgehaald door 2 moeders, zij is geestelijk gehandicapt. Ze heeft het gedrag als van een kind en wordt door deze 2 lieve moeders als eerste bij ons gebracht. We staan met een brok in onze keel toe te kijken hoe zij vol blijdschap haar tasje in ontvangst neemt. Ook zij mag delen in de vreugde! Bij ons zou zij alle aandacht en extra zorg krijgen die ze nodig heeft, maar hier hebben ze dat niet, maar ze denken wel om haar en proberen met de middelen die ze hebben voor haar te zorgen. Langzaam en met mooie vragende ogen komen de kinderen dichterbij. Wat zijn ze blij! Sommige kinderen rennen direct naar huis om hun schatten te laten zien, anderen gaan op de hurkjes zitten en pakken direct alles uit. Allemaal glunderende kinderkoppies. Niet iedereen houdt het droog, met al die aandoenlijke koppies. Een meisje rent naar haar vader die ons ook geholpen heeft met de bouw en ze laat vol trots al haar cadeautjes zien. Samen lezen ze een stukje in de kinderbijbel, daarna pakt ze een speeltje om te gaan spelen. Na het uitdelen worden alle overgebleven tasjes in de kerk gelegd, want er zijn nu nog een aantal kinderen op school, zij zullen later een tasje krijgen.

De penningmeester heeft nog wat financiële zaken te regelen met dominee Pisti. In de tussentijd pakt één van de jongemannen die ons geholpen heeft met bouwen zijn gitaar en we beginnen samen weer te zingen. Soms samen in het Engels, soms zij in het Hongaars en wij in het Nederlands. Aan Hem de eer!

En dan, dan is het toch echt tijd van afscheidnemen. Huilen is niet zo’n mijn ding in het bijzijn van anderen, maar dan komt, als ik haar naam goed onthouden heb, Eleanora (Nóri) naar mij toe met tranen over de wangen en aangezien ik niet van steen ben houd ik het niet meer droog. We geven elkaar een dikke knuffel en ik bedank haar. Ze kijkt me wat vragend aan en zij zegt nem köszönöm, oftewel jullie bedankt. Ik heb haar bedankt, maar ook ieder ander die me daarna een hand of knuffel geeft, want wat zijn dit mooie mensen. Ze hebben een kijkje in hun leven gegeven, ze hebben ons letterlijk met open armen ontvangen. Ze hebben ons laten zien hoe je rotsvast op God kan vertrouwen en wat *dankbaarheid* is ook in moeilijke tijden. We hebben de *handen* ineen geslagen deze week en ik ben *trots* op hen, wij mochten *samen los gaan* in dit project, we zijn *samen één* geworden! Mijn mede reizigers hebben het ook moeilijk, de één laat z’n tranen de vrije loop, de ander maakt grappen en weer een ander staat wat achteraf, ieder op z’n eigen manier om dit moment te verwerken. Het mag allemaal, het is goed op je eigen manier. We stappen in de bussen en zwaaien en toeteren bij vertrek. Het is stil in de bus…….

We rijden naar de grens van Lónya.Rond 11.00 uur staan we bij de grens. Helaas kan bus 1, de dubbelcabine, bedrijfsbus hier de grens niet over. Nou ja wel de Oekraïense grens, maar niet de Hongaarse zo verteld de grenswacht ons. Hij geeft aan dat we het kunnen proberen, maar dat de kans groot is dat ze over een uur weer bij hem staan. Er wordt besloten dat bus 2 wel hier de grens over gaat en dat bus 1 naar de grotere grens gaat. Om12.00 uur is bus 2 over beide grenzen. Bus 1 is dan al een uur onderweg naar de grens van Berehove.Bus 2 is naar Vásárosnamény gereden naar de Spar, onze ontmoetingsplek. We hebben wat boodschapjes gedaan bij de Spar, want we hebben tijd zat.

We zouden daar gaan wachten op bus 1, maar we krijgen bericht dat het nog wel uren kan duren. We besluiten dat wij, bus 2 naar het hotel doorrijden. Maar na een half uur krijgen we het bericht dat bus 1 nu de Oekraïense grens over is en dat het bij de Hongaarse grens niet lang zal duren. We besluiten om bij de eerst volgende pomp eraf te gaan om te wachten op de anderen. Dat wachten heeft uiteindelijk 1,5 uur geduurd.

Na een kort en gezellige weerzien stappen we weer in de bussen, nu klopt het weer, eerst bus 1 en dan bus 2 😀. De kilometers asfalt rollen onder ons door. Iets meer dan een uur voor het hotel doen we een chauffeurs wissel. We komen rond 19.30 uur aan bij het hotel, we snurken in Győr. De spulletjes worden in de appartementen gezet en we gaan de stad in om een eetgelegenheid te zoeken.

Nu blijken hier een paar al eerder zijn geweest, we gaan eten bij de Ark van Noach, tenminste als er plek is. En dat is er. We hebben ontzettend lekker gegeten en zelfs nog een allerlekkerst toetje gehad. Om 22.35 rijden we terug naar onze slaapplek. Uitrusten van deze indrukwekkende dag. U geeft een toekomst vol van hoop.