It giet oan!

Eigenlijk zou hier een Drentse tekst moeten staan maar ja, een iconische uitspraak van gelijke strekking in het Drents, ik ken hem niet…

We beginnen ons verhaal bij het begin, niet op vrijdagmorgen maar al op donderdagmiddag. Het ophalen van de bussen is het meest tastbare moment om de reis mee te beginnen. En op deze regenachtige middag staan ze al ongeduldig op ons te wachten. We controleren, dubbelchecken, driedubbel checken en als zelf onze penningmeester overtuigd is van het feit dat alle documenten kloppen is het tijd om de bussen klaar te maken voor vertrek. De vloeren worden voorzien van een laagje stucloper om ze te beschermen tegen de Oekse weersinvloeden. Spullen voor het kinderwerk, de o zo belangrijke koffiezetapparaten en allerhande stukken gereedschap vinden hun weg naar de laadruimte.

En dan is het vrijdagmorgen 03.30 uur. Langzaam druppelen de, soms nog half slapende, oekgangers binnen in de loods van Patrick. De tassen gaan in de bus, we doen de eerste van vele paspoortchecks en daarna nemen we afscheid van de uitzwaaiers.

Het is iets over 4 uur als we de bussen richting Duitsland sturen. De wielen draaien, de motoren brommen en de regen tikt op de ruiten. De kilometers rollen onder de bandjes door en rond 8 uur stoppen we voor de eerste keer. We staan op de voormalige grens tussen oost en west. We strekken de benen, bekijken de restanten van de grensovergang en legen de blaas.

De tweede etappe verloopt al even voorspoedig en rond 11.30 stoppen we vlak nadat we de Tsjechische grens zijn gepasseerd. De dorst van de bussen wordt gelest en ook aan de inwendige mens wordt gedacht in de vorm van een kop koffie.

En terwijl Ramses Shaffy’s stem door de boxen galmt gaan wij door richting onze eindbestemming. De ring Praag nemen we zonder noemenswaardige vertraging. En door naar Brno. Vlak voor deze plaats verlaten we de snelweg. De file bij Brno is lang en we hebben geen zin om achteraan te sluiten. Via allerlei B-wegen vervolgen we onze tocht. De wegen gaan van hoog naar laag en de wereld om ons heen is werkelijk waar adembenemend. Terwijl we rijden genieten we van de schepping om ons heen.  

Zo kachelen we rustig door. Rond 17.30 uur bereiken we onze eindbestemming: hotel Ivica vlak voor Bratislava. Hier verdelen we de bedden, halen onze tassen uit de bussen en installeren we ons. De inwendige mens klopt aan en meld dat het tijd is voor een warme hap. Deze vinden we een klein stukje verderop. We genieten van een goede maaltijd, een lekker glas koud bier / wijn / fris en goede gesprekken.

We kijken terug op een voorspoedige eerste reisdag. Het was vroeg vanmorgen en ook vanavond zoeken we ons bed vroeg op. Morgen is het ook weer vroeg, ontbijt om 07.00 uur en rijden om 07.30 uur. We zijn er bijna, maar nog niet helemaal.