Dit verhaal begint ergens op maandagmiddag 15 oktober 2018. Locatie? Century autoverhuur. Het is namelijk tijd om te beginnen met de praktische voorbereidingen. Na al het geplan van de afgelopen maanden is het tijd om dat wat we bedacht hebben uit te rollen.
Een kleine sprong in de tijd. Maandagavond 19.30 uur. De bus staat inmiddels bij de familie Verkade voor de deur. Bij de kerk zijn de eerste 10 dozen alvast ingeladen en ook de auto van de familie Pruim bevat een hele collectie dozen. En dan de woonkamer van de Verkades. Die was inmiddels meer opslagruimte dan woonruimte geworden en dat was geen wenselijke situatie. Allereerst voorzien we de bus van de nodige meters stucloper. Dit om de Oekse weersomstandigheden zoveel mogelijk uit de bus te houden. Dan alle dozen er weer in. Bus vol. Vanuit de garage van Sloots komen nog een aantal waterkannen die Henk de week ervoor van de “verspillingsdood” heeft gered bij een klant. Nog prima te gebruiken maar helaas overbodig.
Die nacht vliegen er vele appjes over en weer. Nog 20 uur te gaan. En even later: nog 17 uur te gaan. En halverwege de morgen: nog 4 uur te gaan. Om 13.30 uur verzamelen we ons bij de hagelwitte bus. Tassen er in. Proviand aan boord. Afscheid nemen van diegenen die helaas achterblijven en om 14.00 uur rolt de bus van de oprit af. We zetten koers naar Oekraine, nog een uurtje of 24 te gaan, zo verwachten we.
We rollen rustig door het Nederlandse landschap tot een bordje ons verteld dat we het vaderland hebben verlaten. Nadat weten we al snel. Duitsland wordt niet voor niets Baustelle Republik Deutschland genoemd. Het ene moment razen we met 130 over de autobahn om vlak daarna stapvoets door de volgende baustelle te rollen. En na een aantal keer rustig rijden is de vaart er helemaal uit. File van het ergste soort. Maar wel mooi gelegenheid om midden op de snelweg de benen te strekken, uitgebreid koffie te drinken en de Truckstar te lezen.
Na deze gedwongen pauze gaan we toch maar weer verder. De kilometers asfalt rollen onder ons door totdat we het tijd vinden om een hapje te gaan eten. Schnitzel mit pommes staat er op het menu en we laten deze gezond vette hap smakelijk naar binnen glijden. Gesterkt door dit maal gaan we weer verder. Rond 22.45 stoppen we vlak voor de Tsjechische grens om ons eerste vignet te kopen. Daar wisselen we ook voor het eerst van chauffeur en rijden we verder de nacht in. Tanken doen we bij Praag en als we weer verder rijden komen we er achter dat we toch redelijk zijn opgelicht. We betalen ruim 15 euro meer voor de brandstof dan had gemoeten volgens de wisselkoers. Zeer spijtig natuurlijk, de volgende keer pinnen we.
Als de zon opkomt zijn we bij Boedapest en dat schiet mooi op. Hier drinken we een kop koffie en wisselen we opnieuw van chauffeur. De bus rolt vervolgens weer lekker door totdat deze verteld dat hij weer dorst heeft. Vele liters later is de dorst weer gestild en rijden we verder. In Vasarosnameny wisselen we nogmaals van chauffeur en dan gaan we richting grens. Bij de Hongaren zijn we zo klaar. Paspoort? Alsjeblieft. Alle vier paspoorten worden voorzien van een stempel en door. Deur van de laadbak gaat even open en direct weer dicht. Rij maar door. Dit gaat mooi snel.
Aan de Oekse kant begint het net zo voortvarend. De stempels in de paspoorten zijn zo geregeld. De bus blijkt iets lastiger. Bagage geen probleem maar het malle ding zelf wel. We moeten ons binnen melden bij een loket waar ze ons eerst maar eens laten wachten. Geduldig als we zijn wachten we rustig op onze beurt. Alle documenten worden zeer nauwkeurig bekeken, nogmaals bekeken, dan nog een keer bekeken om vervolgens ingevoerd te worden in de pc. Na een heleboel tikwerk rolt er zeer langzaam een papier uit een printer. Hiermee moeten we naar een ander loket. Daar willen ze geld. In ruil hiervoor krijgen we een stempel en kunnen we weer terug naar het eerste loket. Daar moeten we het papier weer afgeven. En dan mogen we gaan. We zijn dan al ruim een uur verder.
Het is nog een dik uur rijden naar onze slaaplocatie. We moeten ven zoeken voordat we het juiste pad naar boven hebben gevonden maar dan zijn we er toch echt. We krijgen een rondleiding door het gebouw en het blijkt dat elke kamer een eigen toilet en douche heeft. Luxe!
In sneltreinvaart maken we de bus leeg en dan gaan we weer op pad. Een uurtje later staan we op het zigeunerkamp. Het is heerlijk weer en we zijn blij om te zien dat het pad er goed bij ligt. Binnen de kortste keren zijn we omringt door een hele horde kinderen die willen weten wanneer we wat leuks met ze gaan doen. We moeten ze teleurstellen, dat is pas maandag. Nog wel 5 nachten te gaan. We zwaaien naar Ferry en via Google translate maken we dat we morgen rond 11.00 uur terug komen met een tolk. We rijden weer terug naar Lavki. Dit is voor ons een nieuwe locatie. (Beetje achtergrond informatie. Lavki is een zeer geheim voormalig kamp van de KGB. Van uit hier konden spioneren tot aan de middellandse zee. Na het einde van de koude oorlog kwam het leeg te staan. Na een aantal jaren verwaarlozing is het rond de eeuwwisseling opgeknapt door een lokale kerk met het idee het ter beschikking te stellen aan mensen die in de omgeving werkzaamheden verrichten ten behoeve van de lokale bevolking. Jaarlijks slapen vele groepen op Lavki en tijdens de zomermaanden worden er onder andere kinderkampen georganiseerd.) We genieten van een voortreffelijke avondmaaltijd. Dan gaan de beentjes omhoog. We praten nog wat na en al snel gaat het ene na het andere lampje uit. Wat wil je met maar 3 uurtjes slaap….
Donderdagmorgen is het al weer vroeg dag. Ontbijten doen we al om 8.00 uur. Daarbij staan we stil bij een erg mooi feit. Piet viert deze dag zijn 61e verjaardag. Rond 8.30 vertrekken we richting het plaatsje Janoshi. Hier zullen we onze tolk ontmoeten. Zijn naam is Istvan, getrouwd en trotse vader van een zoon. En zo horen we de tweede is onderweg. Al pratend vervolgen we onze weg. Bij huize Lelie stoppen we kort om de bouwmaterialen die daar in een container liggen mee te nemen. In Nederland hebben we ons heel druk gemaakt over het niet vergeten van de sleutel. De sleutels hebben we verdeeld over degenen die mee zijn op voorbereidingsreis. Maar ja zoals dat gaat… Iedereen vergat hem mee te nemen op de dag dat we hem nodig hebben. Dan toch maar gebruik maken van de reservesleutel, beter bekend als haakse slijper.. Alles achter in de bus en weer door.
Ferry staat ons al op te wachten en is blij ons te zien. We geven hem een relatiegeschenk, ingepakt in een Nederlandse vlag met oa droge worst, stroopwafels en chocolademelk. Heel aardig maar hij maakt zich over een ding wel een beetje zorgen. Want hoe ga je stroopwafels eten als ja maar een paar tanden meer in je mond hebt. Tips zijn nog steeds welkom. We praten over de komende projecten en worden blij verrast door de zigeuners. Omdat ze het pad zo mooi vonden hebben ze het zelf maar even afgemaakt. Super mooi om te zien dat ze zelf verder gaan! Wel een kleine uitdaging. Wat laat je 19 Hollanders die wat doen willen dan voor klussen oppakken.. Ferry heeft wel wat ideeën. Maar dat gaan we nog niet verklappen, wie weet welke groepsleden dit verslag al lezen voordat ze hier zijn.
We regelen een aantal zaken waar we een tolk bij nodig hebben en rijden dan via Zapson terug naar Munkacs. De tolk kan uitrusten van al het vertaalwerk en wij brengen nog een bezoekje aan de bouwmarkt en de supermarkt. Materiaal bij de ene en gebak bij de andere winkel wordt ingeslagen. Vlak voor etenstijd zijn we weer terug op Lavki. Bij de avondmaaltijd wacht ook een mooie taart op ons. Dat wordt dubbel feest. Na het eten praten we onder het genot van taart verder over de projecten en kijken een film. Dan is het tijd voor kampvuur en uit Nederland meegebrachte knakworsten die we boven het vuur verwarmen. Heerlijk. Terwijl het vuur langzaam uitdooft en er wat natte druppen naar beneden komen gaan wij maar eens naar bed. Morgen opnieuw een drukke dag.
Vrijdagmorgen, ontbijt met harde bollen en broodpap. Het eerste trekt meer als het tweede. Daarna stappen we weer in de bus en vertrekken richting tolk. Hij staat al te wachten en we rijden snel verder. Druk druk zijn we. We stoppen nog even bij het vaste winkeltje om boodschappen te bestellen en denderen dan weer door over de kapot slechte wegen. Op het kamp is er uitgebreid overleg met Ferry en Ruslan van de kleine bouwmarkt. Meer materiaal wordt besteld maar niet alles is helaas even makkelijk te krijgen. We vragen Ferry nog wat andere dingen te regelen en rijden dan nog even naar het winkeltje van Ruslan om wat spullen te bekijken. Dan weer terug naar Zapson voor een afspraak bij een houthandel . Hier bestellen we na lang wachten materiaal voor de bouw. Dan zien we tot onze schrik dat het al lang weer tijd is om terug te gaan. Eerst zetten we de tolk af en dan weer door naar Lavki waar we vlak voor etenstijd arriveren. Nadat we alles met smaak naar binnen hebben gevorkt gaan we weer aan de slag. We brengen tafels naar de grote zaal en maken het gezellig voor de komst van de groep. ‘S avonds houden we ons bezig met het maken van filmpjes over de afgelopen dagen en het schrijven van dit verslag. En morgen? Dan komt de rest en wordt dit verhaal weer vervolgt.
Neem contact op via WhatsApp