Samen een

Na de gezellige spelletjesavond en de sterke verhalen van de vorige dag is het een heerlijke tijd van slapen, uitslapen. We hoeven pas om 09.30 uur aan tafel te zitten. Thuis gaat elke dag de wekker te vroeg af, hier in Oekraïne ging de wekker maar niet, de bedoeling was om 08.00 uur het bed uit, om 06.30 uur was ik er goed klaar mee, dus hup eruit en lekker onder de douche. Heerlijk ’s morgens als eerste buiten boekje lezen in alle rust. Deze rust is soms nodig, wat je ziet en hoort veel, je gedachten kunnen hier overuren draaien. Na een tijdje komt het eerste koppie om de deur, we besluiten lekker in het zonnetje te gaan zitten, hoe meer de tijd verstrijkt hoe meer er bij ons aansluiten om van het ochtendzonnetje en de vogeltjes te genieten. Om 09.25 uur gaan we aan tafel. Helaas missen we er 2, er wordt nog even naar ze geappt, maar geen reactie. De facilitair coördinator ziet hier een mooie kans om eens twee mannen uit bed te rammelen. Met haar korte pootjes stappestapt ze naar de kamer en roept om het hoekje, “zijn jullie aangekleed”, uit twee monden klonk het in één woord, “nee” de deur wordt opengegooid, “NEE? “hup eruit! We zitten op jullie te wachten. Dit hele voorval bleek een Babylonische tijdverwarring te zijn.

Onze complimenten, binnen een paar minuten zaten de desbetreffende heren aan tafel. Na de mededelingen en een gezamenlijk gebed mochten we genieten van een heerlijk ontbijt. Na het ontbijt gaan we de spulletjes inladen die we deze dag nodig hebben. Her en der wordt er een smeersel in de vorm van een factor 50 op het gelaat en armen of op het koppie aangebracht, want het beloofd een warme en vooral zonnige dag te worden. Iedereen genoeg drinken mee? Ja? Mooi instappen maar en gaan! We hoeven niet een heel eind te rijden, nog geen 10 minuten of we zijn al op plek van bestemming.

We worden van harte begroet door dominee Pisti en een aantal kerkleden. Vlak na onze aankomst komt ook dominee Sandor, ons contact persoon aangereden. Een hartelijk weerzien. We gaan eerst kijken bij het bouwproject voor we de kerk in gaan. Er worden plannen gemaakt, een korte bouwbespreking en je merkt het gevoel van, we moeten nog een dag wachten. Want o wat zouden we al graag cement maken of een muur willen doorbreken, maar nee we mogen vandaag genieten van de zondagsrust.

We gaan enthousiast de kerk in. We werden voorin de kerk geplaatst, of je wil of  niet als groep van lange mensen, nee voorin is onze plek.

We werden van harte welkom geheten. Er werd uit volle borst gezongen door de volwassenen, maar zeker niet minder door de kleine kinderen, hierna was onze penningmeester aan de beurt, er werd een cadeau overhandigd, op dit cadeau, een mooie houten plank staat de tekst:” Wees sterk en heb goede moed. Wees niet bang want, de Heer je God is altijd bij je waar je ook gaat.”

Hier mogen wij ons aan vasthouden, de zigeuners en wij Nederlanders. Ook de voorzitter sprak zijn woorden uit die vertaald werden door dominee Sandor. We kregen een mooie boodschap mee Jozua 1: 6-9, “….Maar God geeft daarbij ook een belofte, lezen we in vers 9: Wees vastberaden en standvastig, laat je door niets weerhouden of ontmoedigen(opdracht), want waar je ook gaat, de Heer, je God, zal bij je zijn (belofte).” Dit is voor ons allen een opdracht. God is bij ons, hij helpt ons, we doen het niet alleen, maar laten we ons wel aan de opdracht houden door vastberaden en standvastig te zijn, want God komt Zijn belofte aan ons na. Deze woorden kregen nog meer betekenis toen we weer samen gingen zingen, de zigeuners in het Hongaars en wij in het Nederlands, 10.000 redenen tot dankbaarheid. De tranen staan me in de ogen, samen Gods naam groot maken, ieder in zijn eigen taal, maar allemaal in de taal van God, samen één AMEN! Dit raakt me, want hoe geloof je standvastig en vastberaden als je land in oorlog is? Als mannen niet meer veilig over straat kunnen, want er is altijd de kans dat je wordt opgepakt om naar het front te moeten. Een klein baby’tje werd voor in de kerk gezegend, opa, oma en mama stonden voorin de kerk, vader kon niet aanwezig zijn. En toch standvastig stond daar de moeder van het kleine meisje wat gezegend werd.

En van tranen in de ogen ga je naar een harde lach, want onze kindervriend Piet staat mooi mee te doen met de kleine kinderen als zij voorin de kerk een lied zingen met gebaren, Piet helpt hen, moedigt hen aan. Na dit alles houdt ook dominee Sandor nog een preek voor de gemeente. Na het amen krijgen we een heerlijk gebak aangeboden en een bekertje drinken. Dit was werkelijk genieten, zo lekker. Het werd tijd om de busjes in te gaan om naar de boerderij van dominee Sandor te gaan.

We gaan pakketten die al klaar staan inladen in de bus. Hierna rijden we bij 3 zigeunerkampen langs om voedselpakketten uit te delen. Dit lijkt al best veel werk, tot ds. Sandor ons uitlegt dat zij vrijdag al de hele dag bezig zijn geweest om alle gegevens van de ontvangers van de pakketten te noteren. Naam, paspoortnummer en wat zij krijgen. Alles moet genoteerd en gedocumenteerd worden. Ze hebben na het noteren van hun gegevens een papiertje gekregen, dit papiertje geeft aan dat ze recht hebben op 1 pakket, soms 2 als het een groot gezin is. We zien veel vrouwen en erg weinig mannen die hen helpen, u kunt wel raden waar deze mannen zijn. Een moeder met een kleintje op de arm en 3 kleine kinderen om haar heen krijgt 2 pakketten, daar horen 2 zakken met kip bij, 2  bevroren pakketjes kwark en 2 flessen conserven, zij blijkt 10 kinderen te hebben. Samen met een ander van de groep besluiten we met haar mee te lopen, want hoe krijgt ze anders deze goederen bij haar huisje? We maken even een lolletje om het wat luchtiger te maken, we lopen en lopen en ik zeg, volgens mij woont ze niet in Assen, maar op ter Aard. Het blijkt waar te zijn, want ze woont op het uiterste hoekje van het kamp. Haar huisje blijkt een vierkant huisje te zijn, 4 muren en een dak van 4 bij 4 meter. Nogmaals, ze woont samen met haar 10 kinderen.

Her en der worden meer grappen gemaakt, waarom? Omdat het ons raakt wat we zien, we willen helpen, we willen, we willen. Ja we zouden zoveel willen. Het raakt je wat je ziet. Dan komt de tekst weer naar boven, 10.000 redenen tot dankbaarheid. Wilt u mee helpen om hen 10.000 redenen tot dankbaarheid te geven, een voedselpakket en mensen die om hen geven die aan hen denken.

Na een lange dag in de zon en vele indrukken gaan we terug naar het hotel. Dominee Sandor, zijn vrouw Oksana en hun zoon Kamil schuiven bij ons aan tafel om samen de dag af te sluiten. Na het typen van dit verhaal zal ik mijn bedje opzoeken, want intussen is het 23.20 uur en morgen worden we wel eerder aan tafel verwacht, 08.00 uur! Lieve lezers tot morgen!