15 oktober 2020

Vandaag even geen avonturen en toch ook weer wel. Vandaag hebben we eens een goed gesprek met Piet Haveman.

Piet, welkom. Allereerst, zou je eens wat meer over jezelf kunnen vertellen? Ik ben Piet, getrouwd met Margriet. 2 kinderen, 2 kleinkinderen, en 6 pleegkinderen waarvan er nog 3 thuis wonen. Ik werk sinds 1989 in Arendstate bij de technische dienst.

Wat was de eerste keer dat je met een groep mee ging naar Oekraine? Dat was in 2014.

Hoe vond je deze ervaring? de eerste ervaring met Oekraine vond ik het schokkend. Verdrietig om te zien dat mensen zo moeten leven. Vooral de laatste nacht en dag vond ik zwaar. Het feit dat je afscheid moet gaan nemen en niet weet of je ze weer zult mogen ontmoeten. Het heeft me ontzettend geraakt. Maar ook veel gelachen met de groep.

En toen je weer terug was in Nederland toen bleef het kriebelen om nog een keer mee te gaan? JAZEKER! Dat stond vanaf dag één als een paal boven water. Het heeft mijn leven veranderd ten opzichte van voor de reis. Privé kijk ik steeds meer of dat wat ik wil en moet van mijzelf ook echt nodig is. Kan het misschien niet een beetje minder? Is dat echt nodig? Oekraine heeft me daarbij stil gezet.

Wat was het precies dat je weer richting Oekraine trok? De passie, het weerzien. De bewustwording. Samen als groep weer die kant op gaan. Jongeren en ook ouderen er bewust van laten zijn dat er meer is. Dat rijkdom niet vanzelfsprekend is. De groepsdynamiek. Het samen gaan voor een doel. Hier in Nederland begint dit al tijdens de acties. Met elkaar bouw je tijdens de informatieavonden en acties een band op. Die band wordt verder versterkt als we samen in de bus op weg zijn naar Oekraine. En door datgene wat we daar zien en meemaken wordt die band verder verdiept. Dat is waardevol!

Die groepsdynamiek die je net beschreef. Wat maakt die zo bijzonder? Het samen doen. Samen onderweg zijn. Samen spelletjes doen. Samen de handen uit de mouwen op de bouw of tijdens het kinderwerk. Samen lachen en ook samen huilen. Er voor iemand zijn als diegene het even niet meer ziet zitten door alle ellende. Een arm om iemand heen kunnen slaan. Samen Bijbelstudie doen en doorpraten wat God voor jou betekend en hoe je dat hier in kunt zetten. Als werkgroep lid ben ik onderdeel van een hecht team. Samen maken we iedere keer weer een reis mogelijk. Ondersteuning van uit de groep is daarin ook heel belangrijk. Iedereen levert met zijn / haar talenten een bijdrage aan het belangrijke werk in Oekraine. Dat is wat dit project zo bijzonder maakt.

Je bent fan van de serie Band of brothers. Samen hebben we hier tijdens een van de reizen naar mogen kijken. Zou je de onderlinge band die je beschrijft kunnen vergelijken met die in de serie? Ja die kameraadschap kun je zeker vergelijken. Met de een zal die band sterker zijn als met de ander. Je bent continu samen. Het voelt zo langzamerhand een beetje als familie. Na de reis blijft de band bestaan die je hebt opgebouwd. En een jaar later tijdens de volgende reis ontstaat weer een soortgelijke band. Net even anders als het jaar ervoor maar weer even waardevol. De Oekfamilie groeit zo ieder jaar weer een beetje door.

Als je kijkt naar wat we in al die jaren met elkaar hebben mogen bereiken waar ben je dan het meest dankbaar voor? De mogelijkheid dat we die kant op kunnen. Dat het iedere keer weer mogelijk is om in de bus te stappen om die lange reis te maken. Als we weer terug zijn ben ik al weer bezig met de volgende reis. Hoe zou het met ze zijn? Ik kijk er dan al weer naar het moment dat we Ferry, Sandor, Marc en al die andere prachtige mensen die we hebben mogen leren kennen weer kunnen ontmoeten.

Hoe zie je de toekomst in Oekraine voor je? Ik hoop dat we elk jaar een bijdrage mogen kunnen blijven leveren aan de vooruitgang op het kamp. Dat we de mensen daar mogen blijven ondersteunen. Dat de kinderen naar school kunnen blijven gaan zodat ze een goede toekomst op mogen bouwen. Mooi is dat de school door blijft draaien ook al zijn we niet continu daar. Met behulp van vele sponsoren maken we dit mogelijk. En dat is net zo waardevol. Het geeft aan dat die familie die ik net beschreef eigenlijk nog veel groter is. Onze hele achterban zou je kunnen zien als familie. En ik hoop dat de kerkelijke gemeente in Oekraine ook mag ervaren dat God bij hen is. Dat hij met hen mee zal gaan. Dat het woord ook daar mag blijven klinken. Voor mijzelf hoop ik dat ik nog vele jaren de gezondheid mag hebben om die kant op te kunnen gaan. Het opnieuw ontmoeten van al mijn Oekse vrienden.