Woensdag

Woensdag, de week wordt doormidden gezaagd. En dat terwijl zaag, betonmolen en alle andere gereedschap rustig liggen te rusten. Na een gezellige ochtend vol kinderwerk wordt de deur van de kerk gesloten. De actievelingen die zich met het kinderwerk hebben beziggehouden gaan richting de busjes, daar waar ook afdeling ‘bouw en knutsel’ zich even later meldt. De woensdagmiddag is traditiegetrouw een cultuurmiddag. Op de woensdagmiddag liggen de bouwactiviteiten stil en richten we ons op andere dingen.

Nadat we ons snel omgekleed hebben en ons toeristenoutfit hebben aangetrokken begeven we ons met z’n allen richting Munkacs; op naar de grote stad. Terwijl we daar langs rijden zien we aan de rechterhand, op de heuvel, een kasteel liggen. Dit kasteel is één van de bestemmingen die we op onze culturele uitjes hebben bezocht. Het ligt daar trots op een heuvel. Alsof de omgeving vandaaruit in de gaten gehouden wordt. Een taak die het al vele eeuwen invult. Het prachtige bouwwerkje op hoogte staat er namelijk al sinds 1541. U weet wel, toen de spaarzegels van de Albert Heijn nog niet bestonden, ver voor het uitvinden van de mobiele telefoon.

Bij onze bezoekjes aan het kasteel hebben we ook kunnen zien hoe de geschiedenis zich hier heeft voltrokken. Van een koesthuis tot een prachtige opkamer. Dikke muren, beelden en heel veel souvenirs. Ze vertellen een verhaal van eeuwen geschiedenis. Voor ons, nuchtere Hollanders, is die geschiedenis niet zo goed te begrijpen. Niet dat we zo onnozel zijn, maar omdat de teksten in het museum in een voor ons onbegrijpelijke taal zijn geformuleerd. Een blik op Wikipedia leert ons echter dat het kasteel al vele heren gediend heeft. Mochten muren kunnen spreken, dan kon het kasteel ons veel vertellen over de verschillende rijken waar het onder gevallen heeft. Van een Turkse krijgsheer, naar het Hongaars-Oostenrijkse rijk. Van Russische dynastie tot de Oekraïense regering.

Van die laatste kunnen we zelf ook nog genoeg zien als we het fort betreden. Vanaf de muren van het kasteel hebben we namelijk een vrij uitzicht over de militaire kazerne van Munkacs. Omdat wij niet op zoek zijn naar staatsgeheimen genieten wij meer van de omgeving. Een mooi uitzicht over de uitgestrekte weilanden, kronkelende rivier en in de verte de bergen van Transkarpatië…

Eén van die bergen, in de verre verte is ook eens bestemming geweest van ons woensdaguitje. Samen met enkele zigeuners uit de stad Munkacs mochten we in een gammele vrachtauto naar boven. Daar, hoog boven mochten we genieten van het prachtige uitzicht, mooi als op een berg in Oostenrijk. Naast het mooie uitzicht was er een prachtige waterval.

Als we het kasteel voorbij rijden komen we al snel in de stad Munkacs. De plek waar we veel winkelen, waar de bouwmarkt huist en… waar wij met regelmaat een woensdagmiddag hebben doorgebracht. Eén van de momenten die de schrijver van dit gebeuren nooit zal vergeten, is een soort wedstrijdje die we daar gehouden hebben. Alle deelnemers werden verdeeld in groepen. En in groepjes reden, liepen of huppelden we het centrum door. Per groep kregen we een geldbedrag mee en mochten we op zoek naar spullen die de zigeuners nodig hebben. Schoenen, sokken, pennen, schoolschriften en meer. De uitdaging was, om als echte Hollanders, zoveel mogelijk spullen voor zo weinig mogelijk geld bij elkaar te kopen. En dat is gelukt. Tientallen paren schoenen en laarzen. Vele sokken en een vrachtlading schoolspullen was onze opbrengst. En ondertussen hebben we de mooie, oude gebouwen van de stad kunnen bekijken. Munkacs, een stad dat qua grootte tussen Groningen en Assen in zit.

Deze middag werd afgesloten met een heerlijk kopje koffie in een koffiebar in de stad.

Is dit dan het verhaal van vandaag? Nee, absoluut niet. Want wie woensdagmiddag zegt, zegt ook muziek en pizza. Te beginnen bij de pizza. Vele Oekgangers zullen bij het Colosseum niet denken aan een prachtig oud gebouw ergens in Italië. Colosseum staat in Oektermen gelijk aan Pizza.

Deze associatie begon op de dag van het winkelen. Iedereen was moe. Iedereen had trek. En zoals het wel vaker wordt het humeur daar niet beter van. Bij het idee dat we vanaf Munkacs nog drie kwartier moesten rijden naar huis voor we te eten zouden krijgen, werd niet iedereen even blij. En toen stopte de voorste bus ook nog eens bij hoofdstation Munkacs-centraal. Stoppen betekent vertraging, toch?

Iedereen werd de bus uitgepraat en met wat vragende blikken stonden de hongerige Hollanders op straat. De vragende blikken werden snel ingeruild voor opgewekte snavels. Want het gebouw  waar we voor stonden bleek een pizzeria te zijn. Pizzeria het Colosseum in Munkacs. Terwijl de Oekraïense treinen zich een weg baanden langs het restaurant, bestelden wij in sneltreinvaart allerlei lekkers. Pizza en wat drinken voor geen geld. Opgewekt en met een volle maag de avond in.

En daar komt de muziek op om de hoek kijken. Amaro Del, kent u die naam? Wij wel. Het is een opwekkingsband van de zigeuners in Munkacs. Wereldberoemd in Hongarije en ooit stonden ze op het Hollandse Opwekking.  De leden van deze band zijn inmiddels bekenden van ons, vrienden mogen we ze noemen. Het zijn zigeuners die leven op het kamp in Munkacs en waar we mee samenwerken. Een band die driemaal voor ons cluppie heeft opgetreden. Een band die zelfs een paar Nederlandse nummers heeft gespeeld voor ons. Wat dacht u van ‘Lees je bijbel, bid elke dag’ of ‘Jezus houdt van alle kleine kinderen?’ Woensdag cultuurdag, altijd weer een feest. Of om met Amaro Del te zeggen: Halleluja, mooi wark!