Reisverslag 16 oktober 2020

Wat vooraf ging……: zondag 16 augustus

Dit keer geen reisverslag, maar zomaar een verslag tussendoor.

Zo begon ik mijn vorige verslag in april, dit keer geen verslag, er is geen verslag te schrijven, maar wel wat anders……Nu een paar maanden later gaan mijn gedachten weer uit naar Oekraïne, ik kijk uit het raam en denk aan onze broers en zussen daar.

Zal de reis doorgaan? Hoe zal het zijn een jaar niet naar onze vrienden in Oekraïne? Wat gaan we dan doen in die week? Hoe gaat het met de kinderen en hun ouders?

Zoveel vragen, waar in de loop van de tijd antwoordt op zal komen……Dit schreef ik de vorige keer in augustus, nu weten we het wel, we zijn niet afgereisd, maar wel elke dag een verhaal, vandaag is de vrijdag aan de beurt. De dag van het AFSCHEID.

Gaaaaap, ai wat is het nog vroeg. Dit is jaar 5 dat ik mee zou gaan met de reis. Elk jaar dat ik ben mee geweest werd ik vrijdags ver voor de wekker wakker. Dat levert wel mooie plaatjes op. Nog een halve dag werk en daarna het onvermijdelijke, AFSCHEID. Bah.

Dit is zo’n dag met een dubbel gevoel. Nog zoveel klusjes die we willen afmaken. Nog even vlammen met elkaar, gek doen, druk bezig zijn, afronden en dan AFSCHEID. Bah.

Je weet je gaat je eigen gezin weer zien of zoals voor anderen in de groep je ouders broers en/of zussen, want o die mis je zo als je hier bent. Je zit vol verhalen, maar het afscheid hier is onvermijdelijk en het zal dan weer een jaar duren voor je de kinderen weer ziet, de ouders weer ziet, Ferry weerziet, onze tolken Istvan en Márk weer zien. Nog een tijd lig ik appelig naar het plafond te staren. Nou stoppen met mijmeren en met je luie billen uit bed. Even heerlijk gaan douchen onder een heerlijke naar roest stikkende douche. Net doen of je het heerlijk vind J. Wel schoon niet fris stap ik onder de douche vandaan.

De volgende staat nog niet klaar, want het is nog steeds erg vroeg. De ochtendcorvee ploeg zal zo ook wel komen, laat ik maar beginnen met tafeldekken, maak ik me nuttig en denk ik even niet aan het afscheid. Langzaam druppelt iedereen binnen. Je voelt het, je merkt het, vandaag is de laatste dag. Je voelt opwinding en weemoed door elkaar. De laatste mededelingen worden gedaan voor deze dag. Wat gaan we absoluut afmaken en wat gaan we nog proberen te doen. Wie gaan kinderwerk doen en wie gaat klussen? Hoe gaan we het aanpakken op het grote moment van de tasjes uitdelen? Dat is ondertussen een echte traditie geworden op de vrijdagmiddag voor vertrek. De verdeling is gemaakt. Dit keer hoeven we geen LUPA te maken, want we eten samen warm tussen de middag voor vertrek.

Als ik beneden kom zie ik overal dozen klaar staan met spullen die weer mee terug gaan naar Nederland. De meesten van ons hebben de tas al ingepakt. Want de laatste dag houden we een strak schema aan. We willen op tijd bij de grens komen. Nog even naar de slaapkamer voor we weggaan. Rugtas: check, koekjes: check, drinken: check, desinfectans: check, check dubbel check. Hup sloffen uit en schoenen aan en op naar het busje. De busjes zijn weer volgeladen, voor we gaan rijden eerst weer de paspoort check en daar gaan we. Vlinders en een dikke steen in m`n buik. Na heel wat gehobbel en gebobbel over de zo bekende weg komen we aan bij het kamp. O dit is toch zo heerlijk! Daar staan ze weer de kleine muiters! De busjes rijden allemaal eerst even door, een stukje verderop kunnen we keren en dan achter elkaar geparkeerd stappen we uit. 1 bus met alle gereedschappen rijd het terrein op, hebben we mooi alles bij de hand. De kinderen roepen onze namen, geven een box en een enkele boef probeert een hele vette harde high five te geven. Sommige meisjes vragen of je een handklap spelletje wil doen. Al kwebbelend waaieren we uit elkaar als groep. Een aantal lopen met dozen in de handen naar de kerk voor het kinderwerk. Anderen lopen naar de school, badhuis, of naar de huisjes, ieder in z’n hoofd wat hij/ zij nog gaat doen deze ochtend. Kinderen lopen met je mee, ze willen je graag helpen! Maakt niet uit wat, als ze maar mogen helpen. Ze helpen me goed mee, grind halen, water halen, zeil vasthouden, betonmolen keren en vooral voor dat laatste ben ik dankbaar, want hoe ik ook m`n best doe, dat stomme ding krijg ik maar niet gekiept in m`n eentje. Hé daar komt nog meer hulp aan. Hoi wij zijn klaar met ons klusje kunnen we hier helpen? O heerlijk je komt als geroepen. Zullen we dit samen doen? Dat gaat toch makkelijker dan met die kleine kinderen. Dus in plaats van met 4 kinderen de betonmolen kieperen als het cement klaar is helpt me nu een reisgenoot. Dit dus, dit maakt wat ik ook zo waardevol aan deze reizen vind. SAMEN. Samen met de zigeuners, maar ook samen met broers en zussen in Jezus de klussen klaren. Ik voel me gezegend.

Af en toe spiek ik op mijn mobieltje om te kijken hoe laat het is……de tijd tikt af, nog zoveel te doen, nog geen AFSCHEID…..nog even niet.

Het grote uitdeel moment is aangebroken. Met z’n allen helpen we mee. Elk jaar gaat het anders, steeds meer gestructureerd en steeds rustiger. Al die blijde koppies, trots laten ze hun schatten zien. Aan ons, aan elkaar. De 1 houdt het tasje stevig vast, dit is van mij, dit heb ik gekregen, een ander rent direct naar huis, om het te laten zien en weer een ander bekijkt alles wat in het tasje zit en gaat er direct mee spelen of stopt het terug voor later. Dan is het tijd voor koffie. Iedereen zit gezellig bij elkaar. Verhalen over het kinderwerk hoe het gegaan is. De koppies nog even bij elkaar wat er echt echt nog gedaan moet worden en de anderen gaan de spullen opruimen en in de bussen terugzetten. Ik zit niet rustig, ik hoor de helft van de verhalen niet, ik wil verder, nog even verder. Maar het is goed zo. In stilte vouw ik mijn handen en vraag God om ook met de zigeuners te zijn als we weg gaan. Om ze nabij te zijn met wat er aankomend jaar ook allemaal maar staat te gebeuren. Dat ze zelf met financiële hulp van ons verder kunnen gaan met bouwen, dat de school verder mag draaien, dat de kinderen elke dag te eten kunnen krijgen…..t is druk in mijn hoofd, Heer geef rust. Ik heb mijn ogen gewoon open, maar kijk nu met heldere ogen naar de groep. Dit, dit zijn mensen waar ik van houd. Nieuwe mensen leren kennen, of juist beter leren kennen. Samen de schouders eronder gezet, samen lol gehad, samen…. Zo kunnen we voor onszelf heel wat invullen. Dan wordt het sein gegeven om op te ruimen, laatste dingetjes te doen. Dan neem ik nu een stukje over van vorig jaar op dezelfde dag, op de vrijdag wat zoveel indruk op me heeft gemaakt…….

Vrijdag 25 oktober 2019: als iedereen terug is gaan we in de kring staan. Samen met de tolk Istvan, Ferry, Sjonnie (zelfbedachte naam) en een aantal kinderen. 1 van ons begint met praten, een onvaste stem vol van emotie van wat we gezien en gedaan hebben deze week. De meesten houden het niet droog. Hierna gaat Ferry met ons in gebed. We staan hand in hand, Nederlanders met Oekraïense zigeuners die samen 1 God eren en danken voor deze week. We bidden en danken voor elkaar! Ga met God en Hij zal met je zijn…..

Met dat ik dit typ en lees krijg ik weer een brok in mijn keel. Nu is het echt moment aangebroken, we geven knuffels, aaien kinderen over hun koppies, geven nog een dikke vette harde high five en gaan de busjes in. Je bent niet de eerste en je bent niet de enige die het niet droog houdt, die een brok in de keel heeft…..het is stil in de busjes. Geen grappen, geen harde muziek, maar stilte…

Aangekomen in het vrouwenhuis treffen we de laatste voorbereidingen om naar huis te gaan. Samen eten, daarna samen alles inpakken. Al die jaren dat we nu heen gaan, geen één is het zelfde. De volgende schrijfster gaat verder met het vertrek naar Nederland. Heerlijk om toch even weer een verhaal te delen ook al zijn we nu niet lijfelijk in Oekraïne, in gedachten lopen we daar, in gedachten werken we daar, in gedachten zijn we kinderwerk aan het doen in gedachten zijn we…..

Liefs L.M.