Mijn eerste Oekraïne werkdag. Iedereen vraagt van tevoren aan mij of ik zin heb aan de reis, maar ik weet het niet zo goed. Ik weet niet wat ik kan verwachten van het werk, van de reis of van mijn mede reisgenoten. De ochtend dat de reis begon werd ik zenuwachtig, ik vroeg me af waarom ik dit eigenlijk had bedacht. Een week lang man en kinderen achter laten, en een autorit van 24 uur te gaan maken… Maar verstand op nul en gewoon gaan, alleen zo kom ik er achter. Én ik ben vastberaden om de kinderen die ik ga ontmoeten een mooie week te bezorgen.
En nu, kan ik je niet vertellen dat ik het allemaal wel weet. Ik weet nog steeds niet of dit alles voldoet aan mijn verwachting, of wat ik van de situatie van de zigeuners vind.
Wel weet ik dat ik het léuk vind. De sfeer in de groep is goed (Ook voor een nieuweling als ik), en het werk met de zigeunerkinderen is geweldig. Gisteren hadden de kinderen ons bij de kerk al even gezien. Toen we vanmorgen op het kamp kwamen, kwamen meteen weer een aantal kinderen naar ons toe. Vooral de meisjes gaan om ons heen staan, zo dicht mogelijk tegen je aan en proberen een plekje aan onze zij te veroveren. Ze worden zo blij van een beetje aandacht, deze probeer ik dan ook zoveel mogelijk te verdelen. Iedereen even aankijken, een glimlach geven, een aai, een knuffel en namen onthouden. Valentina, Livia, Madroesjka, Miranda, Sindi en Sandi, Melissa, Samuel, Alex en nog veel meer. Het is niet heel eenvoudig om de aandacht te verdelen, want het recht van de sterkste is groot aanwezig. Maar door juist iedereen er bij te betrekken probeer ik iets over te brengen, dat het ook anders kan.
Voordat we vanmorgen met de kinderen het programma met het thema begonnen spelen we met de kinderen buiten, de bouwgroep doet ook even mee. Bal overgooien, papagaaitje leef je nog (klapspelletje), de meisjes om de beurt met de hoepel en touwtje springen. Ook hier is het weer moeilijk om alle kinderen aan de beurt te laten komen. Wanneer we beginnen laten we alle kinderen in het kerkje, 116 kinderen hebben we geteld! Met behulp van de tolk verteld Tim het verhaal van de lange reis die Abraham ging maken. Dat hij daarbij moest vertrouwen op God. Daarna mag iedereen twee voetstappen inkleuren. Wij knippen de voetstappen voor ze uit en samen plakken we het op een gekleurd papier. Wanneer het werkje klaar is gaan de kinderen weer buiten spelen.
We proberen met een grote springtouw ‘touwtje springen’ te organiseren. Maar de tolk is niet in de buurt en doordat we elkaar niet verstaan gaan de kinderen aan het touwtrekken :), de jongens aan de ene kant en de meisjes aan de andere kant. Lekker chaotisch, een hoop kabaal en voordat er ongelukken gebeuren hebben we het touw weer gauw opgeborgen, toch maar weer andere dingen proberen.
De bouwgroep is de ochtend bezig geweest met het herstellen van de trap van de school en een begin met het maken van een hek, voor de voorkant van het kamp. Voor het maken van cement wilden we de kinderen laten helpen met water halen. Maar de keuken was niet bereikbaar omdat de trap werd hersteld. Dan is het een rare gewaarwording dat je echt op zoek moet naar water. De pomp achter de keuken ging niet vanzelf, toen hebben de kinderen zelf bij iemand in de achtertuin water gehaald uit een put. De emmer aan het touw naar beneden laten en zo water naar boven halen….
Het is nog lang niet alles wat ik vandaag heb gedaan en gezien, maar om het verhaal niet langer te maken…
De avond hebben we lekker gegeten in het huis waar we slapen en ‘s avonds nog taart gegeten en gezongen voor Ilse, die is jarig vandaag! Ik ben benieuwd naar morgen.
Groetjes van ons allemaal,
Liefs Dinie