En toen was het oorlog

Een terugblik.

Het is donderdag 24 februari. Wie dacht wakker te worden in een vredige wereld wordt ruw uit de droom gerukt wanneer hij of zij die ochtend het journaal aanzet. Het is oorlog in Oekraïne.

Het is diezelfde donderdag 24 februari dat er voor ons, Assen voor Oekraïne een drukte van jewelste begint. Graag nemen we u mee in dat wat wat er sindsdien is gebeurd.

Vanaf de eerste minuten van de oorlog maken we ons zorgen om de toestand van onze vrienden in het uiterste westen van Oekraïne. Hoe is het met ze? Vallen er bommen? Leven ze nog? Al snel krijgen we de geruststellende antwoorden. Ze leven nog en er vallen geen bommen. Wel is er paniek. Een run op voedsel, brandstof en geld maak dat de supermarkt, het tankstation en de pinautomaten leeg zijn die dag. Er is paniek, angst en chaos. Maar gelukkig geen kogel.

We brengen dit alles zo snel mogelijk in kaart en al in de vroege avond van deze donderdag hebben we daar profijt van. RTVDrenthe belt en wil ook weten hoe het met onze vrienden is. Hebben we contact? Gaat het goed met ze? Onze voorzitter legt in de studio haarfijn uit hoe het gaat. Maar toch blijft het belangrijkste antwoord dat wij ook onzeker zijn. We weten nog zoveel niet.

In de dagen die volgen worden meer dingen duidelijk. Tot op het moment van dit schrijven (dinsdag 8 maart 2022) vallen er geen bommen en vliegen er geen kogels rond in de regio waar wij onze vrienden hebben. Maar er gebeuren genoeg andere dingen. Veel vrouwen en kinderen vluchten naar Hongarije. Weg uit het land, weg van de oorlog. De mannen moeten helaas blijven. Want mannen die een leeftijd tussen de 18 en 60 jaar hebben komen de grens niet over. Ze moeten beschikbaar zijn omdat ze eventueel kunnen worden opgeroepen voor militaire dienst. Enkele mannen vluchten wel. Ze hebben het geluk dat ze een dubbel paspoort hebben en op basis van hun Hongaarse nationaliteit de grens wel kunnen passeren. Enkelen hebben het geluk dat ze de grenswacht kunnen betalen. Als het niet kan zoals het hoort, dan moet het maar met een beetje geld worden opgelost.

Na enkele dagen vervalt het voordeel voor mannen met een dubbele nationaliteit. De systemen bij de grens zijn inmiddels aangepast en de dubbele nationaliteit staat hierin vermeld. De truc van het tonen van een Hongaars paspoort werkt niet meer. Het systeem geeft aan dat er nog een nationaliteit moet zijn. Je bent ook Oekraïner, je moet blijven.

In Assen komt in de loop van zaterdag een direct verzoek uit Oekraïne binnen. Sandor belt met de vraag of we hem kunnen en willen helpen. Het voor ons bekende vrouwenhuis staat al tijden leeg. Nu heeft Sandor een verzoek van de burgemeester gekregen om deze te openen zodat het als opvanglocatie voor vluchtelingen kan worden ingericht. Hier is geld voor nodig, want de waterpompen en elektriciteit moeten opnieuw worden aangelegd. Maar er zijn ook bedden, matrassen, ladingen voedsel en slaapzakken nodig. Kortom: help, help, help.

Ook in Hattem, bij onze ‘moederorganisatie’ SOP en in Hoogkerk, bij stichting Munkacs komen dergelijk hulpvragen binnen. We besluiten de handen ineen te slaan en samen de schouders eronder te zetten. Zoals een contactpersoon uit Oekraïne later zal zeggen: “jullie Nederlanders zijn net een stel mieren. Als jullie een probleem zien zetten jullie je gezamenlijk in en zorgen jullie er gewoon voor dat de missie slaagt.”

Onze missie begint op zondagavond met een overleg met Hoogkerk en op maandagavond met een overleg met Hattem. De conclusie is unaniem. Wij gaan helpen. En hoewel we dat nooit eerder hebben gedaan wordt er een transport opgezet. Sandor zal zijn geld en spullen krijgen. Al snel worden lijsten gemaak met dat wat we nodig hebben:

  • Loodsen voor opslag
  • Vrachtwagens
  • Chauffeurs
  • Diesel
  • Geld, veel geld

We verdelen de taken en gaan uiteen. Er moet veel worden gedaan.

Want naast het opzetten van dit grote transport staat er ook een klein transport op stapel. Via via komen we namelijk in contact met een enthousiast stel dat nog nooit in Oekraïne is geweest, maar koste wat kost die kant op wil. Helpen!

Wij weten nog wel een adres voor ze en zo kan het zijn dat er al op maandag een eerste transport vertrekt. De gevulde SUV met aanhanger vertrekt uit Haren, met steun van de werkgroep in Assen. Notariële papieren worden in een mum van tijd geregeld, goederen worden verzameld en de pioniers krijgen geld mee. Een eerste vracht gaat naar Sandor.

Die maandagavond van vertrek worden we op de radio geïnterviewd. Omroep Assen wil weten hoe het gaat, wij doen ons verhaal. En we merken aan de reacties dat het leeft. De bankrekening stroomt vol en onze telefoon staat roodgloeiend. Iedereen wil helpen.

Om de druk aan te kunnen verdelen we onze werkgroep in twee subgroepen. Een deel gaat zich bezighouden met het regelen van een loods, vervoer(der) enz.. Het andere deel houdt zich bezig met de pr. (radio, televisie, krant, facebook, mail enz.)

De werkgroep krijgt hierbij (tijdelijk) een extra lid. De man die ons al jaren helpt met het organiseren van het vervoer van en naar Oekraïne zal ons ook in dit project steunen.

Waar wij hard werken staat ook de achterban niet stil. In de loop van de week krijgen we honderden appjes, telefoontjes, mailtjes en berichten op facebook. Mensen bieden hun geld, goederen en handen aan. Het peloton mieren groeit, de operatie is in volle gang.

In de loop van de week wordt de puzzel steeds duidelijker. Er is een loods waar we spullen kunnen inleveren en ook het vervoer is globaal geregeld. Nu is het een kwestie van afwachten en inzamelen. Zullen we de vrachtauto vol krijgen? We mikken op één trailer vol. Dat is 90 kuub, dat zijn heel veel spullen. Sandor in Zapson en Ruslan in Munkacs, we hopen hen en hun medestrijders te kunnen helpen.

Nu we inmiddels een week in touw zijn en de verzoeken en toezeggingen maar blijven binnenstromen worden we toch wat onzeker. Gaat alles wel passen op één locatie? Wordt het niet te druk? We besluiten een tweede inleverpunt te openen, de kerk van Peelo opent de deuren.


En dan is het zaterdag. We beginnen de dag met ongeveer 20 vrijwilligers en die groep zal gedurende de dag groeien naar zo’n 40 man! En wat krijgen we het druk. Autoladingen met goederen worden aangesleept. We kunnen er niet tegen werken. Met een warmte en een liefde die ons diep raakt worden we overspoeld met hulp, hulpgoederen en bemoedigende woorden voor iedereen die zo hard werkt en voor onze vrienden in nood. We kunnen het amper aan en besluiten een deel van de goederen ongezien aan de kant te leggen. We moeten nu eerst zorgen dat alles naar binnen komt.

Waar de het inleveren stop tom 14.00uur, stoppen de laatste vrijwilligers pas om 18.30uur. Alles is onderdak. Maar nog lang niet alles is uitgezocht, dat kan later wel. Moe, voldaan en soms een beetje uitgeput laten de meesten zich die avond op de bank zakken. Wat was het een bijzondere week, wat was het een bijzondere dag. Maar er is ook die vraag: wat staat ons nog te wachten?

De pallets moeten nog worden ingepakt. Alle ingeleverde producten worden in dozen verpakt. Veel is zaterdag al uitgezocht, de rest wordt na zaterdag uitgezocht. Macaroni bij macaroni, luiers bij luiers en ook alle paracetamol in een doos. Na ook nog een maandag hard werken, staat (bijna) alles op de pallet. Op elke doos staat geschreven wat de inhoud is. Op elke doos staat hoeveel het weegt. Dit moet allemaal keurig op de vrachtbrieven komen. U leest het goed. Vrachtbrieven. We hadden gedacht dat we in Assen één vrachtauto vol zouden krijgen. Er staat voor twee vrachtauto’s aan transport klaar. En ondertussen stromen de verzoeken tot inleveren nog binnen. Wij bedanken vriendelijk, maar nemen niks meer aan. We hebben genoeg. De tent staat bomvol.

Gelukkig heeft de afdeling transport alles goed voor elkaar en lijkt het geen probleem om genoeg vervoer te krijgen. Naast onze twee vrachten staat er in Hattem en op andere plekken (Eindhoven, Grootegast, Zuidbroek, Hoogkerk) nog genoeg vracht om nog meer vrachtwagens te vullen. Zo zal er de komende week niet een vrachtauto rijden, maar als het goed is zullen meerdere vrachtauto’s zich naar het oosten verplaatsen. Wanneer precies? De eerste is vanmiddag geladen en zal zodra het papierwerk op orde is vertrekken. We verwachten dat een tweede lading snel zal volgen.

Met het de goederen zal ook een groep vrijwilligers van de verschillende stichtingen/werkgroepen mee afreizen. Ze zullen meegaan om te helpen bij de distributie in Oekraïne. Ze kunnen uitleggen welke pallet waarvoor bestemd is. En ze gaan ook zeker mee om de vrienden die in Oekraïne wonen een hart onder de riem te steken. Want het werk voor onze contactpersoon is ook zwaar. De vluchtelingen staan letterlijk bij ze op de stoep. De school in Barkasovo, het huis van Sandor, het vrouwenhuis in Zapson en de kerk in Munkacs. Overal verblijven vluchtelingen. En zolang die daar blijven, blijven de zorgen ook. Ter indicatie geven we nog mee dat het zo’n €6000,– per maand gaat kosten om het vrouwenhuis als opvanglocatie draaiende te houden. Om de 60 monden daar te voeden.

Wij in Nederland gaan dus ook door met actievoeren, geld inzamelen en met dat doen wat we kunnen doen zolang de oorlog gaande is. En uiteraard bidden we voor vrede en om bescherming voor onze vrienden en alle andere slachtoffers van deze oorlog.

Het zijn diezelfde vrienden die ons nu al bedanken voor dat wat er is gedaan.
Die dank geven we met liefde door. Aan u en jij die dit leest. Aan iedereen die heeft meegeholpen met inzamelen, uitzoeken en delen van onze berichten. Met iedereen die gul gegeven heeft en voor ons gebeden heeft. DANK U WEL voor alles. En we hopen te mogen blijven bouwen op uw steun.

Namens vele mensen in Oekraïne,

Werkgroep Assen voor Oekraïne