Maandag 20 april

Dit keer geen reisverslag, maar zomaar een verslag tussendoor.

Er gebeurt veel en toch staat de tijd stil. We leven allemaal ons leven, de één is nog aan het werk buitenshuis, de ander werkt nu noodgedwongen thuis. Kinderen krijgen thuisles, zo ook onze dochter. Het is gezellig, we proberen zoveel mogelijk te doen voor school, we doen elke dag een sportschemaatje, maar o wat mist onze dochter het om naar school te gaan. Zelf had ze nooit gedacht dat ooit te zeggen. Naar meester en juf, naar de klasgenoten, vooral haar BFF (beste vriendin). Het is best gezellig hoor, maar mama is echt geen juf en mama komt ook elke dag te laat op “school”, want mama heeft Pfeiffer en tsja daar is ze erg moe van. Toch doen we nog best veel op een dag. Elke dag een blokje om op de fiets of even lopen. Manlief is elke dag buitenshuis aan het werk. De ene dag langer dan de andere dag.

Zo kabbelt ons leven door ondanks de bijzondere tijd.

Maar dan krijgen we een bericht uit Oekraïne. Een noodoproep van kampoudste Ferrie. Mogen we de ouderen ook eten geven van het eten wat voor de kinderen van de school is? De bewoners van het kamp mogen niet van het kamp af, er is een volledige lockdown. Bij ons is dit nog niet zo, we hebben nog bewegings vrijheid en als we al een dag niet kunnen werken, komt het geld nog wel steeds binnen.

Deze luxe geldt niet voor de zigeuners en vele andere mensen in Oekraïne. Een dag niet werken, dan een dag geen geld en vaak dan ook een dag geen eten. Twee dagen niet werken, 2 dagen geen geld, 2 dagen geen eten…… Deze oproep van Ferrie is dan ook echt een noodoproep en wat een geweldig nieuws, binnen een week is er een flink bedrag gestort op de rekening van Assen voor Oekraïne. Geld dat rechtstreeks gebuikt wordt! Van hier op de rekening, naar daar eten op een bord voor een oudere die geen geld genoeg heeft om eten te kopen. Dan bereikt ons nog een prachtig bericht, de “rijkeren” onder de zigeuner hebben ook geld ingezameld en hebben zo samen genoeg geld bij elkaar om een flinke pan heerlijke soep te maken voor hun mede mens die niet het geld heeft om eten te kopen.

Ondertussen help ik even onze dochter met het schoolwerk, de rekensommen willen niet echt lukken. Hoe zit dat met de kinderen in Oekraïne? Geen school hier betekent school thuis met hulpmiddelen, via de laptop, huiswerkpakketten en een vader of moeder die je helpt. Op het kamp betekent geen school, geen school. De meeste ouders kunnen niet lezen en schrijven. Daarom willen we zo graag de school onderhouden, kinderen krijgen onderwijs en een goede maaltijd. Het betekent een betere toekomst voor de kinderen dan die hun ouders hebben.

Daarom mijn oproep aan u/jou zou je eens willen overwegen om de school elke maand te ondersteunen? Nu is het nog harder nodig vanwege de lockdown, maar ook na dit hele gebeuren kunnen we uw hulp goed gebruiken. Doneer maaltijden, of nog veel mooier, vul het sponsorplan in. Deze kunt u op de site www.assenvooroekraine.nl vinden. En wees niet bang dat u mega bedragen per maand betaalt, nee juist niet, u betaalt dat wat u kunt en wilt missen. Fijn om na zoveel maanden even weer een krabbeltje aan u/ jou te schrijven, het duurt mij te lang tot oktober voor de reisverslagen weer elke dag aan u geschreven worden.

Lieve lezers tot een volgende keer en u mag gerust het bericht kopiëren en doorsturen naar familie die het misschien willen lezen, of geef ze gerust het internetadres www.assenvooroekraine.nl zodat ze mee kunnen lezen en kijken wat we doen. Als allerlaatste beveel ik u de bloemenactie aan! Want als ik ergens gek op ben… juist dan zijn het wel bloemen! Maakt het zo gezellig in en om het huis.

Doei lieve allemaal, tot de volgende keer en Gods zegen!