Reisverslag donderdag 19 januari

Donderdag 19 januari 2023

Nog eenmaal schuiven we aan bij het ontbijt in ons hotel. Net als de vorige dagen bestellen we een batterij eieren, wat brood, beleg en de nodige koffie. Net als de vorige bestellingen krijgen we net wat anders dan we hebben besteld. Net als de vorige dagen smaakt het ons prima. We genieten van het eten en maken ons klaar om de kamers op te ruimen. De tassen worden weer gevuld en de rommeltjes opgeruimd. Alles staat klaar om ingeladen te worden. We gaan bijna naar huis. Bijna, nog net niet helemaal. Er is nog een probleem dat moet worden opgelost. Onze bus is smeriger dan een gemiddelde zwijnenstal op het zigeunerkamp. Niet omdat wij zo slordig zijn. Wij zijn uiteraard het toonbeeld van beschaving. Maar met het vervoeren van zakken bemodderde aardappelen en literflessen vol olie wordt de boel niet schoner. Voor we de bus inleveren in Nederland moet deze nog schoongemaakt worden, maar hoe, waar en door wie?

Google is in deze onze grote vriend. Na een kort maar krachtig onderzoek hebben we een wasstraat gevonden. Op nog geen halve kilometer van ons hotel is een autowasserij. Volgens de website kan je daar je auto schoonmaken. Mooier nog, je kan ook je auto laten schoonmaken. Omdat wij niet de beroerdste zijn en een ander ook zijn werk gunnen laten we de auto natuurlijk schoonmaken. De vraag is alleen hoe we gaan communiceren met grote poetsbaas van Dobron, zoals het dorpje waar we bivakkeren heet. Gelukkig is daar onze vriend Karlos. Een oude bekende en zeer gewaardeerde vriend uit Munkacs komt ons voor een bakkie koffie opzoeken in ons hotel. We hebben ook voor hem nog een lading kaarsen en hoofdlampjes meegenomen, net als een zak met dekentjes. Karlos deelt deze uit aan de zigeuners met wie hij samenwerkt. Zo weten wij zeker dat het spul op de goede plek aankomt. Met Karlos rijden we naar de autowasstraat. Maar helaas, deze is gesloten. De stroom is juist uitgevallen en zonder stroom valt er weinig te beginnen met de hogedrukreiniger en stofzuiger. Het is nog maar de vraag of ze de generator willen aanslingeren voor het wassen van slechts één busje uit Holland. We geven via Karlos meteen door dat we ook wel extra willen betalen als dat het probleem is. Daarna is een deal snel gesloten. De poetser gaat aan de slag met onze bus en wij gaan nog even naar het hotel met Karlos. Wij vertellen over onze avonturen en hij vertelt over zijn werk. We hebben lol, zijn serieus en hebben het vooral goed! Na drie kwartier is het tijd om de bus op te halen, vol te laden en afscheid te nemen van onze koffieklant uit dit mooie land. Nog even via Sandor en dan richting de grens.

Oksana heeft de thee en een kommetje soep voor ons klaarstaan. Onder het genot van die lekkers handelen we de laatste financiële zaken af. Geldloper Senior is van zijn geld af en investeerder Sandor kan het geld weer aan goede doelen besteden. We spreken door waar hij het voor kan en mag gebruiken en Sandor is blij met de middelen die hij krijgt. “Het is nodig,” zo vertelt hij. “Op het kamp waar een deel van dit geld heen gaat is men zo arm dat ze geen voedsel meer kunnen kopen. De mensen verkopen hun potten en pannen om maar een beetje geld te hebben. Maar als ze daar dan eindelijk eten hebben gekocht kunnen ze nergens meer in koken.” Het is maar goed dat deze mensen een steuntje in de rug krijgen. En wij weten zeker dat het geld in zeer betrouwbare handen is.

Juist wanneer het donker is, schijnt Hij met Zijn licht.

Uit de boekhouding van Sandor hebben we kunnen afleiden dat er zeker 1000 mondjes gevuld zijn. Hierbij moeten we opmerken dat deze telling alleen de dames uit Barkasovo betreft. De lijst met de uitgedeelde pakketten uit Serne zijn nog niet meegerekend. Een moeder die opvalt is er een met tien kinderen. Ze is niet de enige. Acht, negen of tien kinderen, het komt meermaals voorbij. Een andere moeder die opvalt heeft ‘slechts’ vier kinderen. Haar geboortedatum is 2006. Ze is niet onze jongste klant, toch valt ze op. Achter haar naam staat het getal vier. Het getal achter haar naam staat voor het aantal kinderen dat ze heeft. Rekent u zelf even uit hoe oud jong deze moeder is?

Duizend monden voeden, je gezin runnen en een boerderij aansturen. Sandor, hij heeft het er maar druk mee. Na het agendapunt financiën komen er, net als gisteravond, de meest wonderlijke anekdotes over tafel. Leuke dinge hier, problemen daar, Oekraïners dit Zigeuners dat. Of Zoals Sandor het zegt wanneer hij weer een anekdote over Ferry en zijn vrienden vertelt: ‘Het zigeunertheater.’

Wij laten het theater achter ons na een afscheidsfoto bij het plaatsnaambordje van Barkasovo en zetten koers naar de grens. Vlak voor de grens slaan we wat souvenirs in en bevoorraden we de keuken van Henk junior. Hij heeft zijn plekje weer gevonden achter in de bus. En dan is het toch echt tijd om op te rijden tot aan de slagbomen. Dat wordt wachten.

Wachten voor de grens om Hongarije in te mogen.

De slagboom is naar beneden, de weg geblokkeerd. We staan als derde wachtende auto in de rij. De regen komt met bakken uit de hemel. Rondom de bus lopen enkele zigeuners. Meisjes met baby’s in de nek. Het doet denken aan de jonge dames die we een pakket hebben mogen uitdelen. Nog harder dan de regen tikken ze op de ramen en deuren van de auto. Ze bedelen, willen geld hebben. Vlak voor we het land verlaten worden we zo nogmaals geconfronteerd met de schrijnende situatie waarin deze Oekraïners leven. Wegkijken heeft geen nut. Want als we dat doen zien we dat aan de andere kant van de weg een spandoek van de UNHCR hangt. De vluchtelingenorganisatie van de VN heeft een doek met daarop verschillende instructies opgehangen. Wij kunnen niet ontcijferen wat er staat, maar het feit dat dit spandoek hier moet hangen zegt ons genoeg; auw.

Er komen drie auto’s aangereden. Ze rijden ons voorbij en in een mum van tijd staat er een militair bij hen. Ze mogen zo door. We willen uit onze rij en achter hen aan, maar ons wordt gesommeerd terug te rijden. We kijken nog eens goed en zien dat de militair zijn collega’s voorrang geeft. We hopen dat deze dienders, nu ze met genoeg mensen zijn, een snelle grenspassage kunnen regelen. Al snel gaat de poort open en mogen wij naar de Oekraïense douaniers en militairen. Zonder enig probleem laten ze ons gaan. Maar dan doemt er een nieuwe slagboom op. We zijn Oekraïne uit, maar Hongarije nog niet in. In de verte knipoogt de Europese Unie terwijl wij weer stilstaan in niemandsland. Daar waar op google maps de lijntjes lopen staan wij stil tussen twee landen. Stil voor een slagboom. Maar ook deze gaat na een half uurtje omhoog. We mogen aansluiten in de rij voor de douane. De Hongaarse douane welteverstaan.

En dan begint het lange wachten. Hoewel de rij niet mega lang is zullen we er toch uren over doen om te worden gecontroleerd. Tijdens het eerste uur wachten lijkt geen enkele douanier haast te maken. Er komt vanuit onze rij niet een auto Hongarije in. In alle rust kunnen we wel even plassen. Junior kijkt een aflevering van zijn favoriete serie en Cor schiet al mooi op in het boek dat hij leest. De rij schiet niks op en ook Thijs, Henk en Piet zoeken afleiding door een filmpje te kijken of wat appjes te sturen. Dat laatste kan gelukkig wel. Want hoewel we Hongarije nog niet in zijn hebben we al wel contact met het netwerk in Hongarije.

Nog enkele plasjes en peuken verder zijn we dan toch eindelijk aan de beurt. Ons wordt vriendelijk doch dringend verzocht om alle tassen uit de bus te halen. De kofferbak mag leeg. Terwijl een deel van ons expeditie team de koffers uit de auto sleept wordt een ander meegenomen door de douanier. Alle handbagage moet ook open. Zo gezegd, zo gedaan. Tasje open, tasje dicht. Ritsje hier, ritsje daar. Vakje kijken, deurtje open. Na de bus zijn de tassen met vieze was aan de beurt waarna we eindelijk groen licht krijgen. Europa heet ons welkom na een wachttijd van drie uur. Dat duurde toch enkele minuten langer dan we hadden gehoopt.

Omdat we nog niet weten hoever we gaan rijden vanavond of waar we zullen eten en slapen gaan we eerst maar eens boodschappen doen. We weten dat de Spar om de hoek zit en trakteren onszelf op een broodje gezond. De sluimerstand waarin we waren weggezakt is weer voorbij. Tijd voor actie. De bus wordt de snelweg op gestuurd en dit reisverslag wordt getypt en online gezet vanaf dezelfde snelweg; de M3 naar Budapest. Het is op dit moment 19.45 uur en wij rijden de nacht in, op weg naar het rijke westen. Op weg naar onze geliefden en naar achterban door wie we ons gesteund voelen. Dat is nog even reizen, maar het werk zit erop! We zullen zeker een berichtje plaatsen als we veilig thuis zijn. Ook zullen we, nadat we uitgerust zijn, nog een mooie fotoserie delen. Maar voor nu zit de digitale reis er even op. Dank voor het lezen en dank voor alle lieve berichten. Het warme digitale meeleven doet ons goed. We sluiten dit verhaal af met de reis in cijfers en een vraag aan u. Wilt u nog één ding doen? Bidt u met ons mee voor de mensen die we geholpen hebben en een land dat bukt onder een oorlog? Bidt u mee voor vrede? Bidt u mee voor een veilige reis?

De reis in cijfers

  • Twee busjes
  • Drie slaapplekken
  • Vijf mannen
  • Zes verschillende landen
  • Acht reisdagen
  • Twaalf ton eten
  • Zestien verschillende ingrediënten in een pakket
  • Honderden reacties
  • Meer dan duizend gevulde magen
  • Meer dan 4000 gereden kilometers
  • 10.000 redenen tot dankbaarheid
DankUwel