Vrijdag 25 oktober.
Ennnn daar zijn we weer. Vandaag het laatste verhaal, haha ik zal het nog gaan missen. Het is nu 06.05 uur en sta met 2 reizigers bij een benzinepomp koffie te doen. We blijven een uur staan, we hebben geen chauffeurs meer die capabel zijn om te rijden. Helaas doe ik geen oog dicht dus wat die je dan? Heerlijk een verhaal wegrammelen van de laaste dag. Gisteren optijd eruit. We hebben een strak schema want we moeten zorgen dat we ruim optijd bij de grens zijn. De tassen zijn zo goed als gepakt als we aan het ontbijt gaan. Al heel wat dozen met spullen evenzo. Heerlijk ontbijt en daarna de mededelingen voor deze dag en de uitleg hoe we de verdeling van de kinderbijbels en tasjes gaan doen. Hierna spulletjes pakken om naar het kamp te gaan en gaan met die bussen! De kinderen staan ons al op te wachten wetende dat dit de laaste dag is dat we er zullen zijn. Met de klusmaatjes en nog 3 anderen gaan we bij de huisjes langs waar we de klussen hebben uitgevoerd. Nog 2 lampen ophangen en een grote tas met kleding geven. Ook krijgt 1 man, ik noem hem sjonnie, die ons veel geholpen heeft en eigenaar is van 1 van de huisjes gereedschappen en van chef leermeester zijn werkgordel om gereedschap in te hangen, ook krijgt hij een afkortzaag en een boor. Hiermee kan hij het dak van zijn overbuurvrouw repareren. Wat zijn ze er blij mee! Een dove vrouw van 1 van de huisjes pakt trots een rok die haar echt niet gaat passen, maar die ze prachtig vind…. Op dat moment breek ik…. het is de rok van onze dochter. Even later zie ik een zoon super trots bij me staan, hij heeft de jas van onze dochter aan. Nou je kan dan nog zo stoer zijn met klussen en gekheid uithalen, maar dit, het breekt je op een goede manier. Wat een liefde en dankbaarheid krijgen we er voor terug! Ik kan wel zeggen dat wij rijker door hen worden dan zij van ons! In deze rollercoaster van emoties, van lachen naar huilen naar knuffelen naar handen schudden gaan we bij de 4 gezinnen langs met een zak kleren. Er zit een deken in, gebreide sokken, sjaal, muts, tas, en een hoop kleren. Van deze paar uurtjes ben ik heel wat vermoeider dan een dag klussen. We gaan terug naar de kerk, want de tasjes zullen zo uitgedeeld worden en dan is het alle hens aan dek met helpen. De juffen van de school komen helpen in de kerk en nog een vrouwelijke tolk die juf is op een zondagsschool. In de kerk worden de kinderen uit 1 gezin bijelkaar gezet. Ze krijgen allemaal een tasje maar per gezin 1 bijbel. De juf legt uit wat het mooie boekje is en dat het voor het hele gezin is. In de tasjes zit een handdoek en washandje, zeepjes, unoxmuts, gehaakt tasje door 1 van de reizigers, spewlgoedautootje, gebreide sokjes dese zijn gebreid door meerdere oudere dames uit Assen. Een heel aantal tasjes zijn gemaakt door een mevrouw uit Daalerveen. Ook zijn er een heel aantal geschonken door de Arendshorst en mensen die onthouden hebben dat we tasjes uitdelen. Rondom de voordeur van de kerk, betonportiek verzamelen we. 1 deelt de tasjes uit, 1geeft een bijbel per gezin, 1 zet een hartje op de handen met een watervaste stift zodat ze niet 2x komen, 1 laat de kinderen per gezin door de kerkdeur en de rest zorgt dat de kinderen niet bij de spulletjes kunnen en nog een aantal zorgt dat de tasjes en bijbels aangevuld worden. Sjonnie met de werkgordel helpt goed mee. Maar wat een heerlijk relaxte sfeer, kinderen luisteren en het loopt gesmeerd. Er zijn tuurlijk kinderen die proberen nog een keer te krijgen, maar dat gaat ze niet lukken. Als de kerk leeg is gaan er nog een aantal kinderen weer de kerk in en een aantal moeders zij krijgen ook een tasje en een bijbel. Met de rest gaan een heel aantal het kamp over opzoek naar kinderen die nog niets gekregen hebben. De anderen ruimen op in de kerk. Met een zakje knipjes zoek ik nog wat meisjes op, want een vriendinnetje van onze dochter had een zakje vol met mooie haarspulletjes gegeven. Wat kijken ze blij en verrukt met die mooie knipjes en elastiekjes in het haar! Als iedereen terug is gaan we in de kring staan. Samen met de tolk Istvan, Ferry, Sjonnie en een aantal kinderen. 1 van ons begint met praten, o vaste stem vol van emotie van wat we gezien en gedaan hebben deze week. De meesten houden het niet droog. Hierna gaat Ferry met ons in gebed. We staan hand in hand, Nederlanders met Oekraïnse zigeuners die samen 1 God eren en danken voor deze week. We bidden en danken voorelkaar! Ga met God en Hij zal met je zijn.
De spullen worden ingeladen, gereedschap, betonmolen en kinderwerk spullen en dan terug naar het vrouwenhuis. We hebben het allemaal super vlot gedaan dus kunnen ook eerder aan tafel. Hierna wat mededelingen, tafel afruimen, laatste spullen inpakken, bedden afhalen, rotzooi weg instappen en gaan! Mooi optijd 15.00 uur bij de grens, dachten we, hoopten we. Er bleken al zoveel mensen over de grens te zijn gegaan van Oekraïne dat er eerst niks bij kan en waarschijnlijk ben je niet aan de beurt voor 17.00 uur. Ondertussen is het namelijk al 16.00 uur. Er zit dus niks anders op dan rechtsomkeert en naar de 24 uurs grens te rijden. Hier zijn we tegen 18.00 uur. En na lang lang wachten en elke keer een plaatsje doorschuiven zijn we rond 21.00 uur de grens over. Na een aantal honderdmeter verzamelen we de bussen om de bakkies (walkytalky) aan te sluiten en dan plankgas….. voor zolang dat duurt. De eerste bus wordt door de politie aangehouden, zucht dit verzin je toch niet! Dan eindelijk toch rijden naar de benzine pomp waar we altijd verzamelen voor de grens overgaan op de heenreis. Let wel… we zijn nu 40 minuten verwijdert van het vrouwenhuis!!! Zoveel vertraging door het oponthoud. We gaan hier eerst koffie doen, we zijn nu toch al laat. Hierna allemaal de busjes in en km’s maken! We schieten mooi op. Af en toe even een chauffeursstop. En dan gaan de kaarsjes uit. Er zijn geen rijders en geen bijrijders meer die capabel zijn om te rijden. We gaan een uur stoppen tussen Brno en Praag in. Na een uur komen steeds meer binnendruppelen en gaan we gezellig lekker met elkaar ontbijten. We gaan zo de busjes in dus tot hier het verhaal. We kijken er naar uit om onze geliefden weer te zien! En natuurlijk te douchen en slapen 😊.
Voor nu neem ik afscheid van u met de dagelijkse reisverslagen, het was me een eer u op de hoogte te mogen houden. Vele leuke en lieve reacties mogen ontvangen. Geliefden wij hopen u over een aantal uren te mogen begroeten in Assen bij de maranatha kerk.
En voor de reisverhalen… Tot volgend jaar!
Veel liefs het klussertje.
Je voelt bijna lijfelijk de emoties in dit prachtige verhaal. Toppers allemaal!!👍🏼👍🏼
Wel thuis! Het was mooi om even bij jullie te zijn donderdag en ervaringen te delen.
Groeten Kees en Els Douma.